De papeloze kerk

Lees onze meest recente nieuwsbrief hier.

Er is in Nederland geen enkele reden om nog hagenpreken of, "papeloze kerken", te houden. De katholieke kerk is, in Nederland, al heel lang geleden gestopt met het tegenhouden en verbranden van calvischten die illegale bijeenkomsten tussen de koeien belegden. Enkele redenen die je kunt bedenken om ze nog te organiseren zijn:

1) het historisch besef van de hoge tol die onze godsdienstvrijheid eiste in leven houden en deze te gedenken

2) de hoop dat achteloze voorbijgangers blijven plakken en "toch iets meekrijgen"

3) de pogingen van de evangelisatiecommissie om iets te doen dat ook leuk is voor het eigen volk en enkelen hopelijk activeert tot praktische betrokkenheid

4) dat Nederlanders een behoefte voelen om dingen te organiseren.

Zo verliepen de 5 kwartier tussen de de koeien achter ons en een boomhaag rondom ons, en met behulp van een vrijwel windstille zondagmiddag en een zonnetje dat z'n best deed om achter de wolken vandaan te komen, zeer aangenaam. Geen enkele vijandige katholiek te bespeuren en omdat we ver genoeg van de weg af zaten om ook de achteloze voorbijganger nog te kunnen treffen, was het voornamelijk de eigen parochie die op kwam draven.

De enige bedreiging zou kunnen komen uit de op hele noten zingende mannen en vrouwen die op een steenworp afstand hun zondagmiddagdienst hadden. Dat was zo'n beetje de enige zorg die ik had toe het koperensemble, dat was opgetrommeld om de zang te begeleiden, aansloeg! De leden van het ensemble deden hun best om ingetogen te spelen maar kopergeluiden dragen ver, met name bij windstilte.

Onder andere het verhaal verteld van Kadidje, een gemeenteleidster die ik in Noord Afrika ontmoette. De kleine huisgemeente zou alleen maar kunnen dromen van een hagenpreek. Totdat er een kritische massa is die groot genoeg is voldoende druk uit te oefenen, is de kleine, kwetstbare kerk in Noord Afrika gedoemd om strikt in het geheim bijeen te komen. Ik vroeg haar wat de grootse uitdaging was voor die kleine, jonge kerk? Ze vertelde me:

• Gebrek aan vrijmoedigheid
• Gebrek aan eenheid
• Woorden en daden spreken niet dezelfde taal.

Dit verraste me. Ik had verwacht dat waar een kerk klein en kwetsbaar is, de gelovigen als bijna vanzelfsprekend een eenheid zouden vormen en, omdat men wel degelijk de kosten voor het volgen van Christus berekent alvorens te besluiten om Hem te volgen, zal, als gevolg van zo'n ingrijpende beslissing en de daaropvolgende transformatie het verlangen om die boodschap te delen met anderen, ook wel een vanzelfsprekendheid zijn. Ik zat er helemaal naast. Ik heb daar vaak en lang over nagedacht. Hoe kan dat nou? Het antwoord is simpel en ontnuchterend: het zijn ook maar gewone mensen!

terug naar de Haag. Na afloop nog wat doorgepraat met enkele leden van de evangelisatiecommissie. "Hoe bereiken we de ongelovigen nog? Mensen zijn niet enthousiast te krijgen voor dit soort initiatieven." Mijn antwoord is simpel: "wacht niet totdat de mensen naar jou toekomen maar ga naar ze toe. Waar jeukt het? Waar moet er gekrabt worden? Inventariseer en kom in actie. Heb lief en dien."