Ik vond de reactie van Sanne wel raak: "Zo zei ik -op de bijbelstudie, nadat men voor de achtste keer hetzelfde bad- niets. Ik hield stijf mijn mond dicht en dacht bij mijzelf, God is toch niet dom of zo"?
Veelheid van woorden en stemverheffing; het zijn twee zaken waar Jezus voor waarschuwt (waarschijnlijk zou Hij er vandaag "nodeloze herhalingen van overwegend luchtige niemendalletjes" aan toevoegen) en vervolgens geeft Hij, op de vraag van Zijn discipelen hoe het dan wel moet, het "Onze Vader" als gebed om te bidden.
Er zijn talloze boeken en studies over dit onderwerp verschenen waarin het "Onze Vader" als model, als matrix, als richtlijn, als principe, als blauwdruk en als wat dan ook wordt uitgelegd. Allemaal goed en wel, maar hoe zit het met de schoonheid en de eenvoud van het gebed als gebed op zich?
Zo kort kan toch nooit goed zijn?
Ons chronische gebrek aan "community" leidt ertoe dat mensen het gebed gaan gebruiken om hun verhalen aan elkaar te vertellen, "Heer, U weet hoe ik de afgelopen week bij de Aldi rondliep en die en die tegenkwam die ik al zo lang niet had gezien. Heer, U weet, en ik ook) dat dat vast geen toeval was maar dat U daar een plan mee had. En U weet Heer, dat ik bij mezelf dacht..".
Ja, ik weet het, ik chargeer enigzins. Maar geef me een beetje ruimte hier. Bidstonden zijn momenten en plaatsen waar mensen die nooit de microfoon of podium krijgen, zendtijd hebben. Ongestoord! Zonder onderbroken te worden zeggen en bidden zonder je zorgen te maken over interrupties en discussies. Fantastisch toch.
En het gebeurt overal. In OM, in al onze kerken, tijden de diensten en noem maar op. Misschien niet bij YfC? Of de Navigators? Of JmeO?
Deemoedig ondergaan we het. En zeggen "Amen".
Het gebrek aan "begeestering" hangt samen met het gebrek aan community. Omdat er te weinig gelegenheden zijn om onze verhalen te vertellen en we nog zo vol met onszelf en onze perikelen zitten, is het gewoon moeilijk om naar de Geest te luisteren, laat staan de Geest de ruimte geven om samen met ons tot een diep "zuchten" te komen.
Maar als die begeestering er is, zijn onze gebeden gevuld met emotie, passie en betrokkenheid die uitnodigen tot participatie van alle aanwezigen en leiden tot een volmondig "amen".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten