Hoe dan wel?

Op mijn vorige blog enkele van mijn observaties beschreven ten aanzien van de manier waarop we over het algemeen met elkaar bidden.
Ja, het is waar dat ik al eerder over gebed heb geblogged en ja, het is waar dat het voor mijn een "work in progress" is.
Wat ik me voorstel is dit:
We delen zaken met elkaar (in een groep) zoals aangegeven onder mijn eerste punt in het vorige blog. Vervolgens zouden een of twee kunnen bidden/danken dat de Heer heeft meegeluisterd en reageren inhoudelijk op de informatie die is gedeeld. vervolgens gaan we koffie of thee drinken en luisteren naar elkaars verhalen.
Ik weet nog goed dat we in onze gemeentebidstond tijd in gingen plannen om naar elkaar te luisterten en voor elkaar te bidden. Sommigen voelden zich daar best wel ongemakkelijk bij. We moeten toch voor de wereld bidden. En natuurlijk voor de zendelingen (want die zouden meer moeilijkheden hebben en dus het gebed harder nodig hebben).
Ondertussen gaan we kompleet voorbij aan het feit dat we allemaal gebroken mensen zijn in een gebroken wereld en deel van een onvolmaakte kerk. Gelukkig zie ik dat gelovigen steeds meer geneigd zijn om te erkennen dat het niet altijd goed (definieer goed!) met ze gaat en ze de bemoediging, vermaning en troost van hun medegelovigen goed kunnen gebruiken.
Nee, was de gedachte, we moeten onze eigen nood negeren; sterk zijn. De ander heeft ons meer nodig dan wij de ander.

Dan zou ik graag een goed stuk onderwijs gekoppeld willen zien aan bidstonden en gebedsavonden.

Vervolgens denk ik dat er meters gemaakt kunnen worden in het bijstellen van onze filosofie over gebed. Wanneer wordt een dialooog tussen twee mensen een gebed? Meestal als we de dialooog afronden met de woorden, "zullen we ervoor bidden"?
De Heer is in onze gesprekken en in een goed gesprek is er niet alleen de afstemming op elkaar maar ook een voortdurende afstemming op de Heer.
Ik las pas het voorbeeld van de directeur van een bijbelschool die, als je met hem in gesprek was, voortdurende de Heer bij dat gesprek betrok, alsof Hij daadwerkelijk in de kamer aanwezig was en deel had aan de dialoog.
Als we dat laatste gaan zien en beleven, verandert er van alles. Een "tijd van gebed" wordt een leven van gebed. Elke ademteug is een dankbaar inademen van Het Leven en elke uitademing is een dankzegging en lofprijs.