Sobere Opel

Vandaag bij hoge uitzondering door de sportsectie van de ochtendkrant gebladerd en zelfs een stukje gelezen. Normaal verdwijnt het sportkatern direct richting vuilverbranding; het doet me allemaal niet zoveel. Het verslag van de deelname van Olmpisch kampioene hoogspringen Jelena Isinbajeva aan een evenement in Heusden besloeg een volle pagina in de overigens nieuwsluwe zomerweken. Ze maakt haar opwachting, wordt met alle egards die een Olympische kampioene toekomen behandeld, ze bereid- en werkt temidden van alle tumult waarmee een dergelijk evenement gepaard in een zelfgekozen isolement haar sprong voor en af en verdwijnt na een verslaggever te hebben gemeld dat ze bij mooi weer hoger springt, in een sobere Opel.
Afzondering en anonimiteit creëren een mythe rondom een persoon. Het gebrek aan interactie met de wereld en de mensen om iemand heen construeren een beeld van die iemand dat afhankelijk is van hoe ik de weinige signalen en informatie over die persoon interpreteer. Ik moet zelf een verhaal bij het plaatje verzinnen. Het beeld van die iemand bestaat alleen in mijn hoof en wordt nog bevestigd, noch ontkend door de persoon in kwestie.
Niet dat toegang tot meer informatie wel tot een juiste beeldvorming leidt. Signalen worden altijd geïnterpreteerd en hoeven niet perse de werkelijkheid weer te geven.
Vorige week sprak ik in een trouwdienst. Ik had de liturgie toegestuurd gekregen en trof daarin mij onbekende namen van mensen aan die ook een rol in de dienst vervulden.
Enter Google, Facebook en Hyves.
In de kerk aangekomen trof ik een van de medespelers aan en wist haar in 30 seconden zoveel over haar te melden dat ze enigszins geschokt reageerde: "Hoe weet je dat allemaal, we kennen elkaar niet eens?"
"Google," antwoordde ik.
Nu ben ikzelf ook nogal van het mezelf in de publieke etalage zetten en iedereen kan door wat simpel speurwerk te verrichten heel wat over mij te weten komen. Bijna 1200 Blogs leveren heel wat informatie op over mijn theologie, gezin, huwelijk, werk, hobbies enz.. Ik moet dan ook niet vreemd opkijken als mensen op grond van de beschikbare informatie zich een beeld van mijn vormen. Ik word regelmatig uitgenodigd om spreekbeurten te verzorgen nadat de uitnodigende partij mijn beschikbare doopceel heeft gelicht en op grond daarvan heeft besloten dat "die den Ouden wel Kosher is." Dat betekent ook dat potentiële uitnodigende partijen op grond van diezelfde informatie juist besluiten dat "die den Ouden niet helemaal Kosher is," en het belletje of mailtje vervolgens niet plegen: de prijs van het leven in de publieke etalage.

Ik vraag mezelf regelmatig af wat een betere optie is: als een schim door het leven gaan en alle informatie ijverig afschermen, daarmee een illusie in stand houden, of toch maar doorgaan met het vullen van de etalage? Overigens zegt dat nog niet alles; wie weet heb ik al die informatie wel strategisch neergezet om juist een illusie te creëren die ver afstaat van wie en wat ik werkelijk ben.
Er is maar een manier om daar achter te komen: samen een lange rit maken in een sobere Opel.