Intimiteit en Vaders

Vandaag zou mijn vader 80 jaar zijn geworden. Zestien jaar geleden hebben we hem echter al naar het graf gedragen. Menselijk gezien zou hij veel langer hebben kunnen leven als hij wat beter voor zichzelf had gezorgd. Het liep allemaal anders.

Gek eigenlijk dat naarmate ik zelf wat ouder wordt, de vraag naar identiteit alleen maar toeneemt. Je verleden, je geschiedenis en vorming worden in zo'n grote mate bepaald door de omgeving waarin je opgroeit. De belangrijkste componenten van zo'n omgeving zijn vader, moeder, opa's en oma's en broers en zussen.

Mis ik mijn vader? Ja. Ik had hem graag beter willen begrijpen. Gesprekken die we hadden waren nooit diep; het leek wel alsof hij niet in staat was tot intimiteit met zijn eigen kinderen. Iets dat je toch wel zoekt in een relatie.

Iets van dat onvermogen heb ik meegekregen. Intimiteit is zeker niet mijn handelsmerk. Bij flarden beleef ik het in gesprekken. Niet ieder gesprek met Martha en/of een van de kinderen is intiem. Dat moet van twee kanten komen en laat zich maar moeilijk regisseren.

Ik ben ook niet zo van de "quality time." Het is nu een beetje over maar we hebben een jaar of tien, vijftien geleden de hype gehad dat er opeens aandacht was voor "quality time;" de gedachte dat je de tijd die je met anderen doorbrengt niet verkwanselt aan oppervlakkigheden en aardigheden maar je bewust die tijd gebruikt om een relatie te verdiepen. Alsof dat zich laat plannen.

Jaren geleden reed mijn oudste zoon met me mee naar het verre Noorden van Nederland. We zaten ongeveer een uur in de auto toen ik me tot m'n schrik realiseerde dat we nog nauwelijks een woord met elkaar gewisseld hadden. Toen ik me daarvoor verontschuldigde zei Martijn: "Het geeft niet Pa, we zijn toch samen."

Niet dat ik hier nu opeens een pleidooi ga houden om de kwaliteit maar overboord te gooien en volop te gaan voor kwantiteit. Kwantiteit is namelijk ook een kunst.

Wat ik bij mijn vader mistte en vaak aan moet denken is zowel kwaliteit als kwantiteit. Dat is niet terug of in te halen. Helaas.

Wat ik wel kan doen is vooruit denken en er alles aan doen om te voorkomen dat over enkele tientallen jaren een van mijn kinderen een Blog schrijft om daarin te melden dat hij/zij graag wat meer kwaliteit en/of kwantiteit had willen zien.

Dit inzicht en deze vastberadenheid betekenen niet dat ik nu opeens een "natural" ben. Het blijft allemaal wat houterig en dat heeft weer te maken dat ik het moeilijker vind om met de kwetsbaarheid van anderen om te gaan dan met die van mezelf.

Pa, ik mis je.

Mijn vader en moeder op hun trouwdag