Als er een wet is die nooit discrimineert of uitzonderingen kent, is het wel die van de zwaartekracht. Hoewel niet altijd even plezierig, vooral als je ongewild en ongepland van een hoogte valt zonder de nodige maatregelen om tot een zachte landing te komen te hebben kunnen treffen, is het toch een redelijk plezierige wet. Het houdt alles zo'n beetje op z'n plek en omdat de zwaartekracht constant is hebben we onder andere natuurkunde en mechanica. Zonder de wet van de zwaartekracht zou er slechts sprake zijn van 'natuur' omdat er van het 'kennen' niets terecht zou komen. Zolang de aarde haar rondjes blijft draaien en wij binnen de atmosfeer van de aarde blijven worden we overeenkomstig de wetmatigheden die deze constanten opleveren gewoon lekker naar het middelpunt van de aarde getrokken. Daarom weet ik dat ik vanmorgen gewoon 87 kilo woog.
Zoals vele van mijn mede aardgebondenen droom ik wel eens dat ik kan vliegen. De gedachte om ietwat losjes van die onherroepelijke wet te kunnen staan, intrigeert, motiveert en stimuleert. Een beetje paradoxaal is het wel omdat ook om te kunnen vliegen, er zwaartekracht nodig is! In die zin heeft vliegen alleen maar betekenis omdat er zwaartekracht is. Zonder zwaartekracht zou vliegen nietszeggend zijn.
Hier moest ik aan denken toe ik vanmorgen las dat "buiten de wet om de mens wordt gerechtvaardigd... door het geloof" (Romeinen 2).
Dat geloof is het vliegen dat vooral betekenis krijgt en heeft tegen de achtergrond van die ontzagwekkende en onherroepelijk wet die alle mensen veroordeelt omdat de hele mensheid de heerlijkheid van zichzelf verkoos boven die van Hem.
Best wel complex. Best wel mooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten