De afgelopen week stond in het teken van "overgave." Drie gemeentes vroegen me om een (enthousiast) verhaal te houden over dit thema. Nu is dit een thema dat voortdurend de aandacht van de volgeling van Christus vraagt. We moeten "overgeven" en "vertrouwen." "God moet het werk doen, ik moet vooral niets zelf doen want ik kan ook niets," is de heersende gedachte. De grote uitdaging is dat voor een abstract begrip als "overgave" een duidelijk instructieboekje ontbreekt. Het beeld dat men heeft bij begrippen zoals "loslaten, overgeven en vertrouwen," beperkt zich tot subjectieve projecties in 's-mensen eigen verbeelding en kent dan ook een hoog abstractiegehalte. Omdat het ontbreekt aan tastbare en meetbare eigenschappen en men tegelijk een diepere, of hogere overgave nastreeft, is de behoefte aan een helder verhaal hierover groot. Heb ik daar dan zo'n helder verhaal over? Ik vrees van niet. De talloze voorbeelden uit de praktijk verhelderen de gedachte maar dragen niet bij aan een concrete vertaling naar het geestelijke leven. Van tandemparachutesprongen, via een te ondergane operatie waarbij men zich overgeeft aan de doktoren, tot aan het "op een stoel gaan zitten in het vertrouwen dat de stoel mijn gewicht kan dragen;" ik kan het nog steeds niet geestelijk "pakken." Voorbeelden helpen om de gedachte uit te leggen, maar schieten ook weer tekort. Op maandagochtend sta je er voor je gevoel weer helemaal alleen voor en het bruggetje tussen praktische voorbeelden en geestelijke toepassing kan mijn gewicht vaak niet dragen en stort, voordat ik de overkant haal, geluidloos uiteen.
In de toepassing van onze theologie aangaande deze begrippen gaat men te vaak voorbij aan het verzoenend werk van Christus. Er is iets fundamenteels veranderd in onze positie ten opzichte van God. Niet langer zijn we vijanden maar gezinsleden van God, Niet langer staan we als "krachten" tegenover elkaar maar worden we door dat werk van Christus opgetild tot op een plek waarin we oog in oog met God staan: "synergos", dat wil zeggen: samenwerkenden. Niet langer zijn we totaal onbekwaam maar, door de genade Gods, worden we toegerust tot dienstbetoon en authentieke "aanbidders."
In een van de opdrachten stond de instructie om uit te leggen dat we al onze keuzes horen over te geven aan God. Maar dat vind je niet terug in de Bijbel. Wij maken keuzes. Kleintjes, grote, en supergrote. Al die keuzes bepalen mede hoe de dag van morgen er uit zal zien. Niet God, maar ik zal met de gevolgen van die keuzes moeten leven. Van belang is dus dat we keuzes maken waarin die overgave tot uitdrukking komt. In het samenspel tussen God en mens mag de mens vertrouwen op het teamspel dat God heeft bedacht: de mens wikt, God beschikt. Ik vertrouw erop dat als ik een weloverwogen en goed geplaatste voorzet plaats, God er zal zijn om deze het doel in te schieten. Het alternatief is dat ik de andere spelers om me heen vergeet en als een solistische kip zonder kop alles zelf doe. Loslaten, vertrouwen en overgeven? Ja! In de volle verzekerdheid dat Hij zijn deel zal leveren (Spreuken 16:4). En dat is de kern van de overgave: een rotsvast vertrouwen dat ik niet in een diep gat zal vallen maar dat Hij er is en Zijn woord zal waarmaken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten