Haalt'ie het of niet?

Over een uur beginnen we de Mentoring Clinic met 33 deelnemers. Het is meteen mijn "zwaarste" dag. Met pijnlijke longen en een raspende, nasale stem die een octaaf lager klinkt dan normaal hoop ik me toch door mijn sessies heen te kunnen navigeren. Als het niet gaat gooien we gewoon het programma om. Een collega herinnerde me eraan dat ik tijdens de Clinic eerder dit jaar op de Logos Hope, hetzelfde had. En ik maar denken dat het jaren geleden was dat ik verkouden was. Ik wijd de oorzaak aan het vliegen met relatief veel mensen die uren opgesloten zitten in een kleine ruimte en elkaars bacillen en "spray" mogen delen. Ik herinner me de keelschrapende Aziaat, die een week geleden naast me zat en geef hem de schuld.

Zo, dat is opgelost.

Nu aan de slag.

Vannacht, ik kon niet slapen, nog een aantal christelijke zenders bekeken en plaatsvervangende schaamte vulde mijn hart. De schaamteloosheid waarmee God voor het karretje van mensen gespannen wordt als ze geld geven aan een vaag doel, is godgeklaagd. In de naam van Jezus wordt mensen beloofd dat al hun schulden worden opgelost als ze nu eenmalig zoveel dollars geven. En mensen trappen erin. Het is echt verschrikkelijk. Ja, natuurlijk is God voor me, maar ik moet het bewijs ervoor "kopen." "Natuurlijk wil God de sluizen van de hemelen openen en je in alles zegenen en voorspoed geven en Hij zal dat doen als jij een offer brengt zodat Hij weet dat je het echt meent." Met een plastic glimlach en glad achterovergekamde haren paaien deze vieze, geldgierige mannetjes, geassisteerd door semi wulpse assistentes het volk dat geen hoop meer heeft en zich tegen beter weten in blij laat maken met een dode mus.

Ik kan me daar zo boos over maken.

Temidden van dit alles gaat God gewoon door. Met mij. Met ons. Met de gladde glippers. "Genade, zo oneindig groot. Dat ik die't niet verdien." Want, aan het eind van de dag zijn we denk ik allemaal glad en glibberig. Dus blijf ik vasthouden aan de genade.