De lege stoel en de behoefte aan contact

De stoel naast me is leeg. Dat is een bonus als je een stukje moet vliegen. Zeker als je bedenkt dat de man naast me vanwege zijn postuur eigenlijk 1,2 stoelen nodig heeft om z'n brede lijf kwijt te kunnen. In Parijs moet er worden overgestapt op een ander toestel dat me naar Schiphol zal vliegen. Parijs (Charles de Gaulle) staat verder onderaan mijn lijst van favoriete vliegvelden. Waarom? Overstappen vraagt van de reiziger dat deze als het ware eerste het vliegveld verlaat en dan opnieuw het proces van inchecken en security moet doorlopen. Bizar. Bovendien is Charles de Gaulle een logistiek en esthetisch monster.

Eenmaal thuisgekomen vallen alle ongemakken weg en verdampt de misère van het intercontinentaal vliegen als een ochtendmist die door de zon wordt weggebrand. Thuis! Het hoogtepunt van drie weken. Nu lijkt het alsof zo'n reis alleen maar kommer en kwel is. Niets is minder waar. De Mentoring Clinic in Atlanta was een genot om te doen. Het geeft zoveel voldoening als het licht aangaat in de harten en breinen van mannen en vrouwen die wegen zoeken om effectief te investeren in de levens van anderen. De Mentoring Clinic is zo'n weg. Niet dat Mentoring iets nieuws is. Het is een model voor groei en transformatie dat we overal in de Bijbel tegenkomen als onderdeel van Gods ontwerp voor de mens. God is de God van ontwikkeling en transformatie. De mens is ontworpen om in relatie met anderen te leven. Zonder anderen om ons heen kunnen we niet tot groei en ontwikkeling komen.

De lege stoelen symboliseren het tegennatuurlijke verlangen om alleen gelaten te worden; om afstand te bewaren. Nu is dat natuurlijk niet zo heel erg op een trans-Atlantische vlucht maar als dat in het leven een patroon is, komen we echt iets tekort. Sociaal isolement maakt de mens echt niet gelukkiger. Integendeel, een mens in een sociaal isolement zal steeds meer "wild vlees" ontwikkelen. Niet langer in staat om zich op gezonde wijze te verhouden tot zijn medemens komt deze in een neerwaartse spiraal van ongezonde ontwikkeling (of gebrek daaraan) terecht waarvan het einde verder leegte en vereenzaming is; een van de vruchten van de geïndividualiseerde samenleving.

Misschien is dat de reden dat, als ik onderweg ben, het verlangen naar contact met familie, vrienden en kennissen juist zo sterk is. Ik heb anderen nodig. Met name mannen en vrouwen die mij goed kennen en mij durven te wijzen op tekortkomingen, zwakheden en blinde vlekken in mijn leven; die afremmen en aanmoedigen. Dat houdt het leven leefbaar en zelfs aangenaam.

Aanstaande donderdag word ik vijftig jaar. Als je in de buurt bent of woont, kom dan gerust op de koffie, thee of anderssoortige nattigheid. Er is vast nog wel een lege stoel die je kunt vullen!