Gisteren naar zomergasten gekeken. Paul Verhoeven was aan de beurt. Ik was een jaar of acht jaar toen Floris mijn leven binnenkwam. Zoveel afleveringen waren het niet, twaalf afleveringen, maar voor mijn gevoel was het een eindeloze serie die op zondagavonden van 5 oktober tot en met 21 december 1969 werd uitgezonden. Floris was mijn held (ik heb nu de DVD) en Paul had de serie samen met Gerard (Soeteman) gemaakt; indirect ook mijn helden omdat zonder hen Floris er niet geweest was.
Paul is gefascineerd door Jezus, heeft zo'n duizend boeken over Jezus (gelezen en in zijn boekenkast staan) en heeft twintig jaar deel uitgemaakt van het Jesus Seminar en heeft in 2008 het boek Jezus van Nazaret gepubliceerd. Ik heb het boek niet gelezen maar de insteek van Verhoeven was om Jezus te ontmythologiseren; te ontdoen van alle bovennatuurlijke, bijgelovige en theologische ruis. Wat van Jezus overblijft is een man die dacht iets te zijn wat hij niet was en een ideologie predikte die uiteindelijk verwerd tot een militante beweging. Hoewel hij zegt nu "klaar te zijn met Jezus," komt hij ook weer niet van hem los. Dat lijkt me ook onmogelijk. Als je iemands leven zo nauwkeurig bestudeert, kom je er nooit meer helemaal los van. We kunnen onze hersenen nu eenmaal niet herformatteren zoals je dat met een geheugenschijf doet.
Zo luisterend naar zijn beschouwingen realiseerde ik me dat zijn aanname dat alle wonderen en tekenen die Jezus deed allemaal verzonnen flauwekul is, hij de mogelijkheid wegwuift dat deze juist zijn gebeurd en opgeschreven "om u ervan te overtuigen dat Jezus de Christus is, de Zoon van God" (Joh. 20:31).
Daar moest ik aan denken toen ik nadacht over de vraag waarom Jezus eigenlijk altijd de boot nam terwijl hij ook gewoon lopend kon gaan. Die vraag moest ik omdraaien om bij het antwoord te komen: "waarom ging Hij die ene keer lopend?" Het antwoord geeft Johannes dus. En toen begon Zomergasten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten