Het is 04.15 en we vliegen boven Colombia, onderweg naar Ecuador. Van dinsdag tot en met vrijdag verzorg ik samen met een collega een mentoring clinic. Maar nu lees ik de Trouw van zaterdag 11 oktober over predikanten die het leiderschap en herderschap opgeven omdat "kerkmensen verandert zijn van een kudde schapen in een kruiwagen met kikkers". In een artikel verderop in de krant schrijft Harry Kuitert als reactie op het fenomeen dat religie weer "in" is: "Nieuwe religie? Deze religie is alleen maar "nieuw" vanwege een gemeenschappelijk kenmerk: ze is persoonlijk, niet georganiseerde religiositeit. Ze heeft geen gedeelde leer of gedeelde verplichtingen, vertoont kortom geen enkel kenmerk van een reeel bestaande religie."
Kerkleiders trachten een lappendeken aan individuele voorkeuren van de gelovigen te faciliteren. Zolang we voor onszelf nog voldoende lapjes terugzien in de grotere deken en we nog voldoende lapjes gemeen heb met anderen, blijven we loyaal. Die loyaliteit is echter breekbaar. Een lapje te ver en ik ben weg.Relativeren is hierbij een goed instrument: mijn lapje is wat valer dan dat van jou maar dat moet toch naast die felle van jou kunnen bestaan?
Wat bindt gelovigen nog werkelijk samen? Ik bespeur bij mezelf een sterke neiging tot relativisme teneinde de ander te accommoderen. Maar tot welke prjs? Waar maken we als gelovigen nog samen een vuist voor? Waarvoor gaan we nog samen de bressen op?
09.00 Om 06.00 geland en opgehaald door Lennart. Door naar accomodatie en vervolgens naar de dagelijkse teambriefing. Een collega van me gaf wat door. Halverwege zijn verhaal over hoe we als christenen omgaan met een veranderende wereld kondigde hij 17aandachtspunten aan waarop ik spontaan in de lach schoot. Gepikeerd vroeg hij me waarom ik lachte. Ik zei dat ik lachte van blijdschap omdat ik in eerste instantie 50aandachtspunten had verwacht maar dat het me blij maakte toen ik hoorde dat het er maar 17 waren. Dat is een stuk makkelijker om te onthouden. Dat viel niet helemaal goed omdat ik hiermee zijn gezag ondermijnde.
Ik realiseerde me dat ik nu in Latijns Amerika ben waar gezag vaak nog gerelateerd wordt aan een positie. Neem de positie van iemand af en er blijft niet veel meer van dat gezag over.
Dit is een groot probleem hier.
Gezag uitoefenen vanuit een positie leidt vrijwel altijd tot machtsmisbruik.
Daar is veel over te zeggen en te schrijven maar ik wil niet dat dit epistel ontaard in een saaie monoloog. Ik ga maar pitten. Deze dag heeft lang genoeg geduurd.
Kerkleiders trachten een lappendeken aan individuele voorkeuren van de gelovigen te faciliteren. Zolang we voor onszelf nog voldoende lapjes terugzien in de grotere deken en we nog voldoende lapjes gemeen heb met anderen, blijven we loyaal. Die loyaliteit is echter breekbaar. Een lapje te ver en ik ben weg.Relativeren is hierbij een goed instrument: mijn lapje is wat valer dan dat van jou maar dat moet toch naast die felle van jou kunnen bestaan?
Wat bindt gelovigen nog werkelijk samen? Ik bespeur bij mezelf een sterke neiging tot relativisme teneinde de ander te accommoderen. Maar tot welke prjs? Waar maken we als gelovigen nog samen een vuist voor? Waarvoor gaan we nog samen de bressen op?
09.00 Om 06.00 geland en opgehaald door Lennart. Door naar accomodatie en vervolgens naar de dagelijkse teambriefing. Een collega van me gaf wat door. Halverwege zijn verhaal over hoe we als christenen omgaan met een veranderende wereld kondigde hij 17aandachtspunten aan waarop ik spontaan in de lach schoot. Gepikeerd vroeg hij me waarom ik lachte. Ik zei dat ik lachte van blijdschap omdat ik in eerste instantie 50aandachtspunten had verwacht maar dat het me blij maakte toen ik hoorde dat het er maar 17 waren. Dat is een stuk makkelijker om te onthouden. Dat viel niet helemaal goed omdat ik hiermee zijn gezag ondermijnde.
Ik realiseerde me dat ik nu in Latijns Amerika ben waar gezag vaak nog gerelateerd wordt aan een positie. Neem de positie van iemand af en er blijft niet veel meer van dat gezag over.
Dit is een groot probleem hier.
Gezag uitoefenen vanuit een positie leidt vrijwel altijd tot machtsmisbruik.
Daar is veel over te zeggen en te schrijven maar ik wil niet dat dit epistel ontaard in een saaie monoloog. Ik ga maar pitten. Deze dag heeft lang genoeg geduurd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten