Onze oktober nieuwsbrief is af. Lees hier.
Het zit er nu echt bijna op. Over 24 uur ben ik, als alles goedgaat, onderweg naar huis! Vanmorgen spreek ik in een Alliance kerk. Die dienst begint zo'n beetje an het eind van de dag. Om 11.00 uur. Sommigen zouden dat een redelijk christelijk tijdstip vinden, anderen hebben het idee dat je dan de hele dag met die dienst bezig bent. Als ik een kerk kon vinden die om 07.00 een dienst had, zou ik me daarbij aansluiten, ongeacht of men met orgel, of zelfs zonder begeleidig zingt! Een dienst op de zaterdagavond lijkt me ook wel wat. Van 19.00 tot 20.00 met een lange koffie en thee uitloop. De zondag kan dan weer als rustdag in ere hersteld worden. Uitslapen, de weekendkrant lezen, ontbijt met ham en eieren. Wandelen, boeken lezen en vooral niet met de auto weggaan. Ach, laat ook maar.
Vanmorgen las ik deze overbekende verzen:
Spreuken 3:11 Mijn zoon, een berisping van de HEER mag je nooit terzijde schuiven,
zijn bestraffing moet je zonder afschuw ondergaan,
12 want de HEER straft wie hij liefheeft, zoals een vader die houdt van zijn zoon.
De vragen de dit bij mij oproept zijn deze:
Hoe ziet zo'n bestraffing of berisping eruit? Komen deze direct van God of indirect door mensen en omstandigheden?
Ik zou niet zo ver willen gaan dat alles wat ons in het leven overkomt en "niet goed voelt" of met verlies, pijn, ziekte te maken heeft als een berisping of bestraffing van de Heer te zien. Een jonge vrouw vertelde me onlangs dat haar geestelijke zusters haar miskraam als straf van God duidden omdat ze zwanger was geraakt zonder getrouwd te zijn. Het moet echt bemoedigend zijn om in een periode waarin je al overspoeld worden door schuld, schaamte en vragen, je geloofsvrienden dit te horen zeggen.
Toch dringt dit beeld zich bij me op; hier ben ik mee ogegroeid in mijn geestelijk leven: Naarmate ik mijn relatie met God serieuzer neem, gaat Hij me meer onder druk zetten. Naarmate mijn geloof groeit, gaan de verleidingen en verzoekingen toenemen. Her en der hoor je het ook zo (alleen dan vanuit een andere hoek): "Als jij serieus met God leeft, of gaat leven, wordt de duivel wakker en breekt de peuris uit".
Zou het mogfelijk zijn om, en serieus met God te leven en tegelijk een stil en rustig leven te leiden(*)? Of sluiten deze twee elkaar uit?
Min vraag aan mijn zeer geachte bloglezers is dan ook: hoe ervaar jij de bestraffingen en berispingen van God? Zou je een voorbeeld willen geven?
(*) Zie 1 Tim. 2:2. Dit staat meer in de context van politieke stabiliteit, ik weet het, maar dat stille en rustige leven spreekt me wel aan.
Ik zie de dingen die in mijn leven gebeuren niet zozeer als een berisping of bestraffing van God, ik zie de dingen ook niet zozeer als iets wat van de duivel zou komen (op een enkel ding na). Ik zie alle dingen als een mogelijkheid en een uitdaging om mee naar God te gaan. Die keuze is er altijd, en wanneer ik dat doe, dan is dat tegelijkertijd altijd een stap die mijn relatie met Jezus verdiept.
BeantwoordenVerwijderenIk denk wel dat God die uitdagingen ook voor me neerlegt, als zijnde karaktervorming. Dat zijn dan die periodes waarin ik duidelijk merk dat God met een bepaald thema in mijn leven bezig is, bijvoorbeeld: Hem meer vertrouwen, mijn trots naast me neerleggen en Hem op de 1e plaats zetten. Maar ik pas er voor om daar krampachtig mee om te gaan door er een labeltje aan te hangen als zijnde een bestraffing of tegenwerking. Ik weet niet of dat Bijbels is, gezien de tekst uit Spreuken, maar voor mij wel de beste (prettigste) manier om de dingen die zich in mijn leven afspelen een plek te geven. Niet krampachtig, maar wel serieus en op Jezus gericht.
Lian