Naar huis

Het zit erop. Met dikke ogen wegens slaapgebrek onderneem ik de terugreis van Mosbach naar Rotterdam. Vannacht wegens aanhoudend gesnurk van mijn medeholbewoner nauwelijks geslapen. Ik voel me best een beetje zielig. Maar dat ben ik niet, hoor.
Wat hebben we bereikt met al dat vergader deze week? We zijn een stap dichterbij de gewenste veranderingen gekomen. Die verandering is dat we ded training en ontwikkeling van de OM werkers een paar nivo's op willen krikken. Dat gaat best nog wel eens mis. Werkers trekken hun mond niet zo gauw open als ze zich eenzaam of niet begrepen voelen. En dat gebeurd helaas nogal eens.
Onze opdracht is om discipelen te maken; authentieke volgelingen van Christus. Hij trok veel tijd uit om bij zijn mensen te zijn. Het gevaar is dat we zo gericht zijn op het werk, dat het element van samen optrekken een sluitpost wordt. Dat kan en mag niet.
Mensen zijn kwetsbaar en daar moet je zuinig op zijn. Dat geldt ook voor de kerk. Ook daar wordt de ziel nogal eens vergeten.