Zweetpreek

Vandaag zitten zweten op mijn preek voor aanstaande zondag. Ik ben bijna uitgezweet. Nu hoop ik dat de preek landt anders heb ik voor niks zitten zweten.
Af en toe kan ik geen wijs uit de vertaling. Waarom heeft men ervoor gekozen om "met heel je ziel" te vertalen als "van harte". Volgens mij zit er best wel verschil in het hart en de ziel. Waar het hart vaak gekoppeld is aan onze ervaringen (ik voel; ik ervaar in mijn hart) is de ziel vaker de innerlijke kracht. Beide zijn abstracte begrippen en je raakt niet uitgedacht en uitgepraat over de precieze betekenis ervan.
De Grieken zagen de ziel als je ware ik die in het omhulsel van een lichaam zit. De Hebreeers en de christenen, die putten uit het Oude Testament als bron voor hun interpretatie, zien de ziel meer als een levendgemaakt lichaam; de totale persoon zoals deze door de adem Gods tot leven is gewekt. Daarnaast kom je in de bijbel zaken tegen zoals ziel, geest, lichaam, vlees, oude mens, nieuwe mens... Het maakt het er allemaal niet eenvoudiger op.

Vanmiddag gaf mijn lichaam een signaal af: "ik heb slaap nodig". Ik voelde me helemaal verrot en kon m'n ogen niet open houden. Om 15.30 ben ik gaan liggen en sliep binnen 30 seconden. Een uur later werd ik volkomen van de wereld wakker van de bel.
Welke onderdelen sliepen er nu. Volgens mij m'n lichaam. Of mijn ziel? En m'n geest dan?
Hoe dan ook. Ik ben er weer helemaal bij.

Wat voor intelligentie?

Weet je dat we pas dertig jaar bezig zijn met emotionele intelligentie; het vermogen van de mens om zich op zo'n manier tot een andere mens te verhouden dat die andere mens zich als gevolg van het contact of de relatie beter voelt. "Een prettig persoon" is iemand met een hoog EI. Een "eikel" scoort wat lager.
EI kan worden ontwikkelt. Als karaktereigenschap maar ook als professionele techniek.

Een autoverkoper, een medewerker van een callcenter, een hypotheekverkoper, Leen; allemaal gladde glippers die vaak alleen tussen 9 en 17 uur hun EI uit de kast halen.
Prive kunnen het totaal andere personen zijn.

En daar baal ik van.

EI is als techniek ontdekt. Het wordt een kunstje.
Als je baas vraagt hoe het met je vrouw, kinderen, hond en/of tante met die ingegroeide teennagel is, en je voelt daarbij dat je nekharen zich verdedigend opstellen, vraagt hij dit waarschijnlijk alleen maar omdat de rol (je baas zijn) dat van hem verlangt.
Als jij het ook vraagt als hij de rol van baas verruilt voor die van vakkenvuller, kun je ervan uitgaan dat de interesse oprecht is.

Publiek en Prive; vaak twee totaal verschillende en soms zelfs tegengestelde werelden.

Zo kan (s)preken ook een kunstje worden. Zeker als je het vaak doet. Je kunt op de automatische piloot functioneren. Ik hoop een ding en dat is als dat mij ooit overkomt, mijn publiek dat meteen door zal hebben en me aan mijn T-shirt trekt (jasje draag ik niet).

Kortademig

Dat ben ik, Ja.
Vanmorgen heb ik tot 7.17 geslapen. Ik had het gevoel dat ik de helft van deze belangrijke dag had verslapen. De hoeveelheid werk die verzet moet worden is even overweldigend. Zal ik gewoon overal mee stoppen?
Het is nu 16.25 en ik ben nog niet echt opgeschoten. Ik houd mezelf voor dat gemeentewerk ook betekent dat je kontakt hebt met echte, levende mensen. Vandaag heb ik er al heel wat gezien en gesproken.

Voor mijn studie moet ik voor 5 januari nog zeven boeken bestuderen. Is heel goed te doen. Dat weet ik met mijn verstand. Mijn gevoel en emoties zeggen me dat het een soort van kunstmatige dam is die het water tegenhoudt totdat de dam overstroomt.
Vandaag heb ik zo'n bijna overstroomgevoel. Er moet dus wat water weg kunnen lekken. Ik moet even uizoeken waar er een kraantje openkan.
Teveel "ja" gezegd. Nu spreek ik drie keer dit weekend. Had ik niet moeten doen. Ik kan moelijk bellen en zeggen dat het kraantje openmoest en dat ze maar een andere sprekert moeten zoeken.
"Kraantje? Wat bedoel je"?
Laat maar.

Nu heb ik een heel domme neiging; als dingen teveel worden ben ik geneigd om weg te vluchten in passiviteit.
Dus; ik ga nu meteen aan de slag. Een potje solitaire. Actie!

Warm zeg

Met een collega reed ik mee terug uit Carlisle. Hij zou me afzetten in Manchester. Het was warm in de auto. Heel erg warm. Ik had mijn jas aan en dacht dat het misschien goed zou zijn om hem uit te doen. Maar dat is zo lastig in de auto. Dus hield ik hem aan. Om de zoveel minuten dacht ik: "nu doe ik hem uit". Twee uur lang. Nooit uitgedaan natuurlijk. Stom. Het is hetzelfde als uit je bed gaan om een deken te pakken die practisch binnen handbereik ligt en dat dan toch niet doen omdat je dan moet bewegen en er nog meer kou om je heen wappert. Of om vier uur 's-morgens wakker worden met een overvolle blaas en denken, "ach die twee uur red ik nog wel".

De vergaderingen van ons IPS team verliepen prima. Omdat we een groep doeners zijn zit idereeen daar met de gedachte "kunnen we niet beter wat gaan doen", maar omdat dit ons team is en we elkaar slechts enkele malen per jaar zien is het belangrijk dat we naar elkaar luisteren, zaken op elkaar afstemmen en concrete plannen maken.

Een van de taken die ik op me heb genomen is de coordinatie en verder ontwikkelingen van onze mentoring-clinics. Er staan er drie gepland voor 2008, Duitsland, Zuid-Afrika en Thailand of Dubai. Ook wil ik me in gaan zetten voor de ontwikkeling van onze OM staf tijdens conferenties. Dat betekent wat minder zelf spreken en wat meer faciliteren.

Vliegen met VLM is altijd leuk. Het is de enige luchtvaarmaatschappij die nog koffie in kopjes schenkt op korte vluchten en maaltijden en kranten uitdeelt. De kopjes zijn altijd erg koud en de koffie lauw zodat het netto resultaat koffie is die tegen de vorsttemperatuur aanzit.

De Fokker 50 turboprops maken nogal wat kabaal maar daar staat tegenover dat ik vanaf Rotterdam kan vliegen. Schiphol wordt steeds drukker en bewerkelijker. Geef mij de kleine luchthavens maar.

Een hele dag vergaderen

Met acht man vergaderen over zaken die het brede terrein van recruteren tot aan alumni bestrijken. Ofwel: hoe zorgen we voor onze werkers, hoe zorgen we ervoor dat ze zich blijven ontwikklen, blijven leren, gemotiveerd blijven en noem maar op.
Gewoon een kustje doen is niet waar het om gaat. Het gaat erom dat mensen groeien; geestelijk, intellectueel en emotioneel.
Nu is het 18.00 uur en we zijn alleem behoorlijk gaar. Maar, er wacht een Thay-Curry op ons. Vanavond loungen!

IPS

Ik stond nog bij de beveiliging te wachten totdat mijn rugzakje van de band kwam rollen toen mijn naam al werd omgeroepen. Of ik me z.s.m. wilde melden bij de gate want ik zou de vlucht tegenhouden. En ik was toch echt teinitig minten van tevoren ingechekt. Pffff. Uiteindelijk vertrokken we zelfs vijf minuten te vroeg en landden tien minuten te vroeg in Manchester!

Nu zit ik in onze International Personnel Services vergaderingen in Carlisle(twee, drie keer per jaar) waar Internationaal personeel, recruiting, leadership development, member care en training staf hun activiteiten op elkaar afstemmen, rapporteren, we plannen maken en agenda's maken en afstemmen.

We gaan door tot 21.00 uur en dan lekker naar bed.

Van Roeping naar Arbeid

Zojuist met Corstin, onze Brandaris huisfilosoof, de lijnen uitgezet voor de drie avonden over Arbeid en Roeping die we de komende drie maandagavonden zullen faciliteren (26-11, 3 en 10-12).
Het worden drie leuke, inhoudsvolle avonden. Geen doorsnee bijbelstudieavonden. Als leidraad gebruiken we het boekje 'Van Roeping naar Arbeid' van (emeritus)Godsdienstsocioloog Gerard Dekker. Een zeer helder boekje dat de geschiedenis uiteenzet van de relatie tussen Arbeid en Roeping, de veranderingen hierin en de huidige stand van zaken.
Door hiermee bezig te zijn ontdek ik opnieuw hoezeer wij zaken zoals werk, geloof en roeping heel erg subjectief ervaren en ons daarvan vaak niet bewust zijn. Kort door de bocht gezegd geloven wij "mijn brilletje is Gods brilletje". Als we daarmee afrekenen gaat er een wereld voor ons open en staan we onszelf toe om de zaken eens van een andere kant te bekijken en te gaan beleven. deze drie avnioden zullen daaraan bijdragen.
Wil je meedoen? Opgeven kan nog. Deelname is tien euri (voor het boek). Geef je op bij jan@lifedirection.org

Luie zondag

Niet zo'n spannende dag vandaag. Vanmorgen was een van de zeldzame zondagochtenden dat ik niet sprak maar gewoon naast Martha in de dienst zat.
Goeie preek van Jeroen; een helder verhaal over de strijd tussen licht en duister en hoe de duisternis zich bedient van sluwe leugens om ons allemaal dingen te laten geloven over onszelf, anderen en God die gewoon niet waar zijn. Wat kun je er aan doen? Daar komt de zogenaamde wapenrusting van God om de hoek kijken. Belangrijkste afweergeschut: DE WAARHEID.

Vanavond naar De Hoop in Dordrecht om op een praiseavond te spreken. Gaaf om te doen. Hier heb ik 21-22 jaar geleden mijn stage gedaan. Het werk zat toen nog heel erg in de pioniersfase. Tegenwordig is er een kompleet dorp in Dordrecht en is het drugopvangwerk uitgebreid met andere aspecten die bij de verslavingszorg om de hoek komen kijken en is het behoorlijk wat groter geworden.

201

Dit is blognr. 201. Toen ik in Maart begon had ik nooit gedacht dat ik zo lang vrijwel dagelijks een blog zou schrijven. Het idee was toen om tijdens mijn spreektour door Australie de lezer van concrete gebedsbrandstof te voorzien. Na terugkomst ben ik blijven schrijven. Het kost me weinig moeite en ik vind het leuk om te doen.
Dus.
Ga ik maar gewoon door.
Vandaag haal ik mijn collega en vriend Pieter op. Hij is Zuid-Afrikaan en jaren is hij de man die me naar Durban-Pietermaritzburg haalt om sprekertje te doen. Hij moet naar Brussel voor vergaderingen en heeft een extra dag in Nederland door te brengen. Daar ga ik hem dus bij helpen.
Martha is aan het plakken geslagen. Tot 1990 deed ik dat. Foto's maken en inplakken. Dat was veel werk en ik ben daar mee gestopt. 17 jaar geleden. Er is dus een inhaalslag te maken. Gisteren vertelde ze me trots dat na tientallen uren knippen en plakken ze nu in 1991 is aanbeland. Dit gaat nog weken duren. We hebben het hier over minstens 1000 foto's.

Ik ben zelf niet zo'n fotokijker. Buitenproportionele en irreele gevoelens van weemoed, melancholiek, verlies en gemiste kansen overspoelen me en ik zou bijna in een depressie glijden.
Als ik er objectief naar kijk zie ik kostbare momenten. Misschien komt de weemoed wel door het gegeven dat dat nu precies is wat het zijn en waren: momenten. En die momenten komen nooit meer terug.
Nu, 46 jaar oud, beleef ik alles intenser; probeer ik overal bewust van te genieten in plaats van alles maar te laten gebeuren en de tijd onopgemerkt voorbij te laten glijden.

Jan, Martha, Martijn en Ruben bijna 20 jaar geleden

Weer thuis

Inchecken leek een beetje op een kermis. Het maximum in te checken gebeuren: twee koffers, elk maximaal 23 kilo betekent voor veel Afrikanen, Indiers en Russen niet zo heel erg veel. Ze menen dat er voor hen wel een uitzondering gemaakt kan worden. Het inchecken van 428 passagiers wordt nu een missie; een gevecht tegen de klok. Een klein leger van KLM's (grond)stewardessen probeerden de talloze heethoofden, die allemaal recht meenden te hebben op meer dan de ander, tot rede te brengen en te sussen. Alle respect voor deze dames!

Uiteindelijk vertrokken we met een kleine twee uur vertraging. Met de wind in de rug had de Boeing 747 6 uur en 22 minuten nodig om haar kostbare lading van Toronto naar Amsterdam te vervoeren. En, zoals altijd was ook nu het thuiskomen weer het mooiste onderdeel van de reis.
Extra bonus is dat de complete den Ouden clan vanavond acte de presence gaf.
Ik ben een blij en dankbaar mens.

Leeg boek schrijven?

Het zit erop en ik ga zo m’n koffer pakken. Niet dat dat zoveel werk is. Twee minuten. Hooguit. Ik wil naar huis. De vlucht heeft vertraging. Ik kan nu al zien dat KL691 te laat vertrok uit Amsterdam waardoor KL692 ook later uit Toronto vertrekt.
Cape Breton zit erop en we hebben de data voor volgend jaar al in onze agenda’s gezet. God heeft zichtbaar, tastbaar in vele levens gewerkt en ik ben een dankbaar mens.
Terugkeren in Port Colborne voelde een beetje als thuiskomen. M’n “eigen” bed. Ik lag om 20.55 en heb in een ruk geslapen tot 03.45. Wauw. Gelezen tot 06.00; hardloopschoenen ondergebonden en een lekker stuk hardgelopen. Wat een genot is dat. Het is hier milder dan in Cape Breton en de herfst hang nog in de lucht. Alleen was het nog wel heel erg donker. Gelukkig geen hondenpoep onder m’n schoenen aangetroffen.

Tijdens het lopen ben ik een ideetje gaan uitwerken. Als mensen hun Bijbel lezen zijn ze voor het begrijpen van wat ze lezen overgeleverd aan hun eigen referentiekader, ideeën , overtuigingen, cultuur, taal, vooroordelen en ga zo maar door. Mensen die willen begrijpen wat ze lezen grijpen al snel naar hulpmiddelen die hen zouden moeten helpen. Mijn probleem met die hulpmiddelen is dat ze vaak al heel snel antwoorden en interpretaties aandragen die we dan overnemen.
We lezen onze Bijbels door een multifocale en multicoloured bril. Ons begrip is dan ook vaak niet meer en minder dan het begrip van anderen.
De Bijbel is voor de gewone man maar in werkelijkheid denkt de gewone man niet meer na over de gewone betekenis die vaak voor het oprapen ligt.
Stel je nu eens voor dat ik een boek schrijf en in dat boek staat bijna niets maar is vooral bedoeld om mensen zelf het gewone te laten ontdekken.

Voorbeeld.
Zalig de armen van Geest, want hunner is het Koninkrijk der hemelen (Mat. 5:3). In plaats van dat ik nu uit ga leggen wat ik denk dat het betekent krijgt de lezer de opdracht om het zelf uit te pluizen. Een week later om je dan bij elkaar om aantekeningen te vergelijken.
Wat zijn armen van geest? Betekent dit dat er ook rijken van geest waren? Zo ja, wie zijn dat dan? Betekent deze uitspraak automatisch ook het omgekeerde; de rijken van geest zijn niet zalig en zullen het koninkrijk niet ingaan?
Wat is dat koninkrijk der hemelen? Waar is het? Hoe groot is het? Kan ik alleen binnengaan als ik arm van geest ben (en wat is dat dan en hoe word ik het).
Tegen wie zij Jezus dit en wat zou het voor heb betekend hebben. Wat kan ik er mee in mijn eigen leven?
Je ziet het, een wek zal niet genoeg zijn. Ik ben ervan overtuigd dat het zou moeten werken. Toch maar eens serieus over nadenken. Misschien dat ik een nieuwe kring in het leven kan roepen die dit avontuur aan wil gaan. Ik denk dat het de meest effectieve manier is om te leren.
Goed, eerst maar eens naar huis.

Een traditionele voorstelling van de setting waarin Jezus de Zaligsprekingen onderwees. Hoe je het ook bekijkt, we nemen dit soort beelden gemakkelijk over.

Nog even

Al vroeg zat ik vanmorgen in de hal van de Comfort Inn te Halifax zoveel mogelijk emails weg te werken. M'n reisgenoten lagen nog te slapen. Het Comfort onderdeel van de Comfort Inn was wat betrekkelijk. Ik heb misschien drie uuur geslapen. Het lukt me maar moeilijk om te slapen wanneer er anderen in dezelfde kamer zijn. Gelukkig heb ik dat probleem met Martha niet. Nu zit ik hier met een wollig, grijzig hoofd en een zware zoem in m'n hoofd te typen.
Vandaag een rustige dag. In de namiddag vliegen we terug naar Hamilton en heb ik nog een dag te gaan in Port Colborne. Ik zie er naar uit om weer naar huis te gaan; Martha en de kinderen weer te zien.

16:15 we gaan instappen voor de vlucht naar Hamilton. Halifax is een mooie plaats alleen hebben we er weinig van meegekregen. Het regent de hele dag dat het giet!

Maandag

Wat een mooie titel. Ik kon echt niets originelers bedenken. Vandaag schijnt de zon en vertrekken we naar Halifax waar gisteren nog 20 cm sneeuw is gevallen en vluchten werden geannuleerd. Het ziet er naar uit dat het vandaag droog blijft.

Gisteren twee keer gesproken. Gisterenavond in een churchplant van de Pentecostal Assemblies of Canada. Ik had er een beetje wee gevoel bij omdat 500 meter verderop een kerk van hetzelfde merk staat en de twee leiders zijn niet echt "on speaking terms".
Nee, deze kerk is "anders". Hoe anders? Ze zingen nog steeds 40 minuten en er is nog steeds een preek van 30 minuten en zelfs met slechts 20 mensen in de kerk is men met een gebouw bezig en werden de tien aanwezigen aangemoedigd om te investeren in het huidige project dat gerelateerd is aan het nieuwe kerkgebouw: het aanschaffen van 130 stoelen. Yekkie.

Onderweg naar huis vroeg ik me af hoeveel stoelen er wereldwijd zijn waar bijna nooit iemand op zit. kerkbanken zijn niet goed genoeg want die herinneren de mensen teveel aan de oude kerk.

Waar gaat het eigenlijk om. De ego's van de leiders en dominees of om de eer van God. De laatsten die zich druk maken over kerkbanken of stoelen van 130 euro zijn zij die op zoek zijn naar de waarheid. Geef mij waarheid en als dat betekent dat ik op en bank zit met een geschiedenis, so be it.

Lord have mercy!

Zondag

Wel, ik heb de vrijdag en zaterdag overleefd. Het was echt heel gaaf. Een gemeleerd gezelschap, een jongeman die het zich nog al aantrok dat ik een keer "shit" had gezegd. "Arrogant prick" kon volgens hem nog net wel. Twintigers, dertigers, veertigers en vijftigers. Van alles wat. Zoekenden, Reizigers, twijfelaars, fun-lovers.

Ik had graag een filmpje ge-upload maar de laptop die ik heb verbreekt om de zoveel minuten de internetverbinding. Heel vervelend. Dan maar zonder filmpje.

Vandaag, zondag, twee diensten. Een in de Reformed Presbyterian Church en vanavond in een kleine "churchplant". Ja, ook dat gebeurt hier. Er zijn 120 kerken voor 100.000 mensen en toch sticht men nieuwe. Is de wijn in die oude kerken dan zo verschaald dat er helemaal geen nieuwe wijn in past? Ik vraag het me af. Churchplanters zijn vaak jong, ambitieus, vol van leven en idealen. Voor hen is het werken met een bestaande kerk geen optie. Misschien denken ze dat als ze het op hun eigen manier kunnen doen, de volmaakte kerk daarvan het resultaat zal zijn. Of misschien hebben ze geen zin om het gevecht aan te gaan met denominationele regels. Daar kan ik me iets bij voorstellen.

Alleen, als zo'n churchplant groeit en rijpt, ontstaan er vanzelf regels, richtlijnen en tradities en is de kans groot dat de jus uit de wijn verdwijnt. En dan zijn er weer nieuwe, jonge, amitieuze churchplanters die "alles anders gaan doen".

Dunne vloer

Wel, de andere kant van de medaille van de kamer met de jacuzi is dat de hangruimte voor de deelnemers precies onder mijn kamer is en de vloer slechts een laag planken. Behalve de ademhaling van de geachte aanwezigen kun je woordelijk alles verstaan met als gevolg dat ik pas om 02.30 kon gaan slapen en om 06.00 weer eruit mocht.
Er hangt nu een waas in en om mijn hoofd; een soort van depressie. Ik overwoog eerst om alleen de schuldigen dood te schieten maar besloot dat dat een te rigorueze maatregel was en (watje) ben toch maar overgegaan tot het betonen van genade.
Daarom is de groep nog net zo groot als gisteren en het voelt als iets teveel sardientjes in een blik.
Het is nu 14.30 en ik heb nog twee sessies te gaaan.
Vavavond vroeg naar bed.

Aan de slag

Gisteren wat over het eiland rondgereden. Hieronder wat sfeerfoto's. Niet de beste tijd van het jaar om het eiland te verkennen. Grijs en koud. Lijkt Nederland wel in de winter.
Sprak gisteren vor zo'n 250 jongeren. Na afloop komt een jonge gast naar me toe die eergisteren nog door de politie was opgepakt. Hij was zo aangsproken en melde zich bij mij om mee te gaan naar het Midden Oosten waar hij graag mee zou willen doen aan het Travelling Team. Hij vroeg me: "denk je dat ik er klaar voor ben". Ik geniet dar zo van. Dat ruige enthousiasme dat helaas door de kerken wordt geblusd. Ik heb beloofd dat ik contact met hem wil houden en dat we over een jaar verder praten. Ondertussen verblijft hij bij een jong echtpaar dat zich ontfermt over dit soort jongens die totaal stuurloos en bandeloos leven en tegelijk zo'n schreeuwende behoefte hebben aan liefde en aanvaarding.
Vandaag begint het Life Direction weekend. We hebben capaciteit voor 42 en een wachtlijst. Jammer dat we nee moeten verkopen.

16.45 Inmiddels gearriveerd in Shushan en ik heb een eigen kamer met bubbelbad! Dat gebeurt nooit!

We gaan zo eten. De deelnemers komen om 18.00 uur aan en het programmma gaat een uur later van start.

Bij de foto's (van boven naar onderen)

1. Een katholieke kerk in "the middle of nowhere". Er zijn in de omgeving van Sydney 120 kerken. Veel ontbreekt het aan LEVEN.

2. Uitzicht aan de achterkant van het huis van mijn gastgezin.

3. Uitzicht aan de voorkant van het huis van mijn gastgezin.

4 en 5. Sydney is een vissershaven. Vroeger werd er aan mijbouw gedaan. Mijnen zijn uitgeput en de meeste huizen in Sydney zijn toe aan een flinke lik verf. Zo ook de mensen. De geestelijke dorheid is groot maar er is altijd hoop!

Programma afwerken

De voorganger had zichtbaar moeite met mijn praatje over “in het licht wandelen”. De geachte aanwezigen dronken het in en er was wederzijdse herkenning. Ik denk wat de voorganger betreft ik hier nooit meer terug hoef te komen. Er is een percentage gelovigen dat elke verandering een verslechtering vindt. Waar de kerk een veilige plek zou moeten zijn is dat vaak niet het geval. Roddel, koppigheid, zelfgerichtheid en vooral angst zijn de grootste obstakels in de groei van de kerk. Niet aantrekkelijk, wereldvreemd.

De 120 jongeren in de kelder van de katholieke kerk was een uitdaging. Er is een beweging van God gaande onder deze jongeren (Gord says “hello”). Gaaf om daar even aan te ruiken.

De lunch eerder op de dag met zo’n 25 leiders en voorgangers was gaaf. Veel leiders zijn gedesillusioneerd met de kerk.

Vandaag een rustige dag met vanavond een biggie in de aula van een school. De verwachting is dat de ruimte te klein zal zijn. Dat lees je morgen dan wel.
Wat vermoeiend is, is de hele dag door nieuwe mensen ontmoeten. Een aantal is geen probleem maar gisteren was een beetje teveel van het goede.

Ik doe m'n best om niet te vervallen in het afwerken van een programma. Het gaat om mensen.

Sydney, Cape Breton, Nova Scotia, Canada

Na de bijeenkomst met een handjevol voorgangers en leiders in St. Catharines vetrokken we  (Gord, Jay en ik) naar het vliegveld in Hamilton waar we ruim op tijd incheckten voor de vlucht naar Halifax. In Halifax aangekomen anderhalf uur op Jay's gitaar gewacht en uiteindelijk vertrokken we omstreeks 18.00 uur naar Sydney(vier uur rijden). We zitten nu bij Lloyd en Elaine Johnstone op de boerderij en het uitzicht hier is spectaculair. Foto's volgen.

Vandaag een lunchbijeenkomst met een groep leiders en voorgangers en vanavond spreek ik in de Lady of Fatima (hoewel dat op dit moment (9 uur woensdagochtend) nog niet bevestigd is en onduidelijk is wat mijn aandeel is. Ik wacht rustig af.

Slapeloos

Na een geweldige start van de maandag een zeer interessante bijeenkomst gefaciliteerd met leiders en voorgangers van de kerken in Port Colborne over discipelschap. De opdracht die Jezus aan zijn discipelen gaf was: gaat heen en maakt discipelen. Hoe komt het dat we in de loop van de geschiedenis deze klip en klare opdracht hebben omgevormd in “organiseer bijeenkomsten en zie dat zoveel mogelijk een keuze maken voor Jezus”. Vervolgens tellen we dan het aantal beslissingen. Ik vind dit niet terug in de Bijbel en m’n collega leiders ook niet. Dus, wat moet de kerk doen om dat te veranderen? Mijn punt was dit: “wacht niet op de kerk, besluit vandaag om het zelf te gaan doen”.

Ik droom van een groter huis. Ik zou het helemaal te gek vinden om enkele (jonge) mannen bij ons in te laten wonen zodat ik intensiever met hen op kan trekken. Wie weet..
In dat huis zou ook ene hele grote kamer zijn (minstens 60 vierkante meter); een bibliotheek waar mensen die willen lezen en studeren gebruik van kunnen maken. Grote tafel in het midden.

Vandaag vliegen we naar Halifax (helemaal aan de oostkust van Canada, aan de oceaan) en dan rijden we in vijf uur naar Cape Breton. Vanmorgen om 08.00 oor een bijeenkomst met voorgangers en leiders in St. Catharines en dan om 10.00 uur door naar het vliegveld in Hamilton.

Vannacht nauwelijks geslapen. De eerste twee uur ging prima. Lag om 10.30 in bed en werd om 12.30 wakker. Dat was het dan. Daarna geen oog meer dicht gedaan. Mijn energielevel keldert omlaag want het is de afgelopen nachten niet veel anders geweest.

Regen

Tussen drie en zes uur vanmorgen de wereldproblemen opgelost en tussendoor getracht een boek te lezen waarvoor ik gevraagd ben een aanbeveling te schrijven. Het is niet echt mijn genre en ik doe mijn best om iets te vinden dat mij triggered; wat doet dit boek met me dat ik zonder dat boek niet zou voelen, weten, ervaren, kiezen, zien... Ik ben halverwege dus er is nog hoop. Ik ga er even van uit dat de uitgever een negatieve aanbeveling niet op het omslag zal plaatsen.
Om zes uur de hardloopschoenen ondergebonden en in het donker richting Fort Erie gerend. Na een paar minuten ben ik al buiten Port Colborne en helemaal alleen ren ik over de oude spoorlijn door de akkers, maisvelden en plukjes bos. In de verte, of het links of rechts van me is kan ik moielijk vasstellen, blaffen en huilen honden. Het enige wat ik hoor zijn mijn voetstappen en mijn ademhaling; 1, 2, uit, 3, 4, in. Iedere vijf minuten een kilometer. Voor m'n gevoel ren ik zo de laatste restjes migraine en sporen paracetamol, codeine en ibuprofeen uit m'n lijf. Na 45 minuten weer terug in Port Colborne, over de hefbrug linksaf, langs de promenade, rekken, strekken, rechtsaf, linksaf Kingstreet in, de eerste regen van vandaag pvangen en weer thuis.
Wat een leven. Ik kan me moeilijk een betere manier voorstellen om de dag te beginnen.
Vanmorgen een ontmoeting met voorgangers en leiders waarbij het thema Discipelschap centraal staat. Ik zie mezelf absoluut niet als een expert omdat ik nog heel veel moet leren; ik ben na 28 jaar Jezus volgen hoogstens een paar regels, of misschien een paragraaf verder dan anderen maar het boek is nog lang niet uit. Eerlijk gezegd voel ik me een beginneling omdat ik zo vreselijk langzaam leer; mijn koppigheid, zelfgerichtheid, eigenwijsheid zijn de grootse obstakels in het volgen van Jezus. Sterven aan het 'zelf' is denk ik de grootste uitdaging voor ieder mens omdat we van nature uit zijn op zelfbehoud. En toch is de weg naar vrijheid waartoe Christus ons roept de enige weg om tot dienstbaarheid te komen. Vrij van mezelf kan ik zonder bijbedoelingen of verborgen agenda anderen dienen.

Ondertussen thuis
Ik probeer dagelijks contact met de thuisbasis te houden. Gisteren niet gelukt, wel enkele keren gebeld maar er was niemand thuis. Martha heeft de zaken meestal aardig onder controle is al jaar en dag de stabiele factor in ons gezin. Continuiteit, gezelligheid, altijd klaar staan voor iedereen; de extra mijl gaan is voor haar geen opgave, het komt voor m'n gevoel vanzelf bij haar. Ik moet me er altijd toe zetten. Ik ben er ook wel jaloers op.
Ik ga bellen!

Herstel

De migraine gisteren heeft een behoorlijke aanslag op m'n reserves gedaan. Vannacht bijna tien uur geslapen. Dat gebeurt bijna nooit. De reacties op Life Direction waren bemoedigend. Het is zo'n voorrecht om de Bijbel tot leven te zien komen in het leven van mensen. De bijbel is echt geen saai boek, het bruist van het leven maar het lijkt erop dat we elkaars hulp nodig hebben om het leven erin te ontdekken, of elkaar er op te wijzen. Het is Gods methode. Hij geeft ons Zijn woord en Hij geeft ons elkaar. Samen gaan we dan de lengte, breedte, diepte en hoogte peilen. Ik zie mezelf als iemand die mensen aan de hand meeneemt op die verkenningstocht. Ik wil mensen graag het land laten zien waar we naar op weg zijn en de voldoening is groot wanneer mensen aan het eind van het seminar daarvan getuigen.

Vanmorgen spreek ik in een plaatselijke kerk waar ik wel vaker spreek. Het bemoedigende aan deze kerk is dat ze passie en visie hebben voor het bereiken van het die aan de rand van de samenleving wonen en leven. Nog bemoedigender is dat et niet bij passie en visie blijft; ze doen het ook en hun inspanningen leiden tot resultaat.

De rest van de dag is vrij en ik zie er naar uit om verder uit te rusten en m'n hoofd wat tijd geef om te herstellen. God is goed.

O ja, toen ik gisteren mijn sessies deed, viel het niemand op dat ik migraine had. Ook ervaarde ik tijdens de sessies bijzonder veel genade; ik wist wat ik deed, werd niet door de stof ingehaald en kon zowaar een helder verhaal neerzetten. Genade of Adrenaline? Waarschijnlijk een mix van beiden. Bidders, bedankt!

Actie

In actie komen terwijl je dat liever niet zou willen. Ik werd om drie uur wakker en heb daarna niet meer kunnen slapen. Knallende hoofdpijn. Ik hoop dat de pijnstillers aanslaan. Vandaag 5 sessies van het BE seminar geven en met een knallende hofdpijn wordt mijn adrenalinereserve aangesporken en waarschijnlijk ergens in de loop van de dag uitgepunt. Een interessant verschijnsel is dat; als je echt moet presteren vind je vaak nog ergens een reserve om aan te spreken. Hardlopers die kapot zijn vinden nog ergens in hun tenen dat laatste beetje energie voor een eindsprint.

Ik hoop maar dat m'n bloglezers God vragen om genezing en kracht. Mijn tenen zijn leeg.
Zo'n vijftien mensen nemen deel aan het BE seminar. Ik denk dat dit de meest gemeleerde groep is die ik ooit heb gehad. Van een voorganger tot een lusteloze, passieve, depressieve jongeman. Hoe worden beide en iedereen daartussen uitgedaagd?
Ik besluit op de inertactieve toer te gaan. Praat maar mee. Roep maar. Kom maar op. Maar niemand praat, roept, of komt. Terug naar de monoloog. Houd ze erbij. Sommigen zijn met hoge verwachtingen gekomen. Al jaren gaan ze vertwijfeld door het leven. Wie ben ik? Wie is God? Wat wil God? Wat wil ik? Waarom lijkt God verstoppertje te spelen? Waarom is Hij blijkbaar zo moeilijk te vinden.
Ach, als dat hun vragen zijn, zijn ze naar het juiste seminar gekomen!

Ik zie uit naar de evaluaties vanavond en verwacht dat velen zullen getuigen van meer licht, meer ruimte in hun denken; God groter. God die ons omhoogtrekt en ons een kijk op het leven geeft die ons de adem beneemt.
Veel van onze trauma's en eigenaardigheden zijn het gevolg van hoe we naar het leven, naar God, de wereld, onze medemens en onszelf kijken. Het Life Direction seminar doet niets meer of anders dan mensen helpen naar zichzelf, de ander, naar God en naar de wereld te kijken door Gods bril. Alles veranderd dan. Er komt weer kleur en muziek in je leven. Niet langer hopeloos, maar uiterst hoopvol. Dat allemaal doordat Christus kwam, 2000 jaar geleden, om onze lege levens weer met en aan Gods hart te verbinden.

Verzoening, vergeving en toekomst. Wauw..

Terug in Port Colborne

Port Colborne is een plaatsje vlakbij Niagara Falls en de Amerikaanse grens. Hier heeft OM Canada haar hoofdkwartier en ik heb hier alles bij elkaar meer dan een jaar van mijn leven doorgebracht!
Gisteren na 24 uur vertraging en met een flinke migraine hier aangekomen. Mede door de invloed van Moniek, die momenteel stage loopt bij de KLM en een vliegtig dat overboekt was, had ik de zegen van en plekje in de bsuiness-class zodat ik vrijwel de gehele reis gestrekt kon liggen. In Canada aangekomen was het voldoende gezakt om bij aankomst in Port Colborne meteen het OM team toe te spreken. Om 22.30 kon ik eindelijk mijn om rust en stilte schreeuwende hoofd op een kussen te rusten leggen. Da zijn van die momenten dat ik ondanks de pijn en algehele malaise ontzettend dankbaar ben voor het feit dat ik een bed heb!
Het is goed om hier terug te zijn en ik zie uit naar de komende twee weken.