Tussen drie en zes uur vanmorgen de wereldproblemen opgelost en tussendoor getracht een boek te lezen waarvoor ik gevraagd ben een aanbeveling te schrijven. Het is niet echt mijn genre en ik doe mijn best om iets te vinden dat mij triggered; wat doet dit boek met me dat ik zonder dat boek niet zou voelen, weten, ervaren, kiezen, zien... Ik ben halverwege dus er is nog hoop. Ik ga er even van uit dat de uitgever een negatieve aanbeveling niet op het omslag zal plaatsen.
Om zes uur de hardloopschoenen ondergebonden en in het donker richting Fort Erie gerend. Na een paar minuten ben ik al buiten Port Colborne en helemaal alleen ren ik over de oude spoorlijn door de akkers, maisvelden en plukjes bos. In de verte, of het links of rechts van me is kan ik moielijk vasstellen, blaffen en huilen honden. Het enige wat ik hoor zijn mijn voetstappen en mijn ademhaling; 1, 2, uit, 3, 4, in. Iedere vijf minuten een kilometer. Voor m'n gevoel ren ik zo de laatste restjes migraine en sporen paracetamol, codeine en ibuprofeen uit m'n lijf. Na 45 minuten weer terug in Port Colborne, over de hefbrug linksaf, langs de promenade, rekken, strekken, rechtsaf, linksaf Kingstreet in, de eerste regen van vandaag pvangen en weer thuis.
Wat een leven. Ik kan me moeilijk een betere manier voorstellen om de dag te beginnen.
Vanmorgen een ontmoeting met voorgangers en leiders waarbij het thema Discipelschap centraal staat. Ik zie mezelf absoluut niet als een expert omdat ik nog heel veel moet leren; ik ben na 28 jaar Jezus volgen hoogstens een paar regels, of misschien een paragraaf verder dan anderen maar het boek is nog lang niet uit. Eerlijk gezegd voel ik me een beginneling omdat ik zo vreselijk langzaam leer; mijn koppigheid, zelfgerichtheid, eigenwijsheid zijn de grootse obstakels in het volgen van Jezus. Sterven aan het 'zelf' is denk ik de grootste uitdaging voor ieder mens omdat we van nature uit zijn op zelfbehoud. En toch is de weg naar vrijheid waartoe Christus ons roept de enige weg om tot dienstbaarheid te komen. Vrij van mezelf kan ik zonder bijbedoelingen of verborgen agenda anderen dienen.
Om zes uur de hardloopschoenen ondergebonden en in het donker richting Fort Erie gerend. Na een paar minuten ben ik al buiten Port Colborne en helemaal alleen ren ik over de oude spoorlijn door de akkers, maisvelden en plukjes bos. In de verte, of het links of rechts van me is kan ik moielijk vasstellen, blaffen en huilen honden. Het enige wat ik hoor zijn mijn voetstappen en mijn ademhaling; 1, 2, uit, 3, 4, in. Iedere vijf minuten een kilometer. Voor m'n gevoel ren ik zo de laatste restjes migraine en sporen paracetamol, codeine en ibuprofeen uit m'n lijf. Na 45 minuten weer terug in Port Colborne, over de hefbrug linksaf, langs de promenade, rekken, strekken, rechtsaf, linksaf Kingstreet in, de eerste regen van vandaag pvangen en weer thuis.
Wat een leven. Ik kan me moeilijk een betere manier voorstellen om de dag te beginnen.
Vanmorgen een ontmoeting met voorgangers en leiders waarbij het thema Discipelschap centraal staat. Ik zie mezelf absoluut niet als een expert omdat ik nog heel veel moet leren; ik ben na 28 jaar Jezus volgen hoogstens een paar regels, of misschien een paragraaf verder dan anderen maar het boek is nog lang niet uit. Eerlijk gezegd voel ik me een beginneling omdat ik zo vreselijk langzaam leer; mijn koppigheid, zelfgerichtheid, eigenwijsheid zijn de grootse obstakels in het volgen van Jezus. Sterven aan het 'zelf' is denk ik de grootste uitdaging voor ieder mens omdat we van nature uit zijn op zelfbehoud. En toch is de weg naar vrijheid waartoe Christus ons roept de enige weg om tot dienstbaarheid te komen. Vrij van mezelf kan ik zonder bijbedoelingen of verborgen agenda anderen dienen.
Ondertussen thuis
Ik probeer dagelijks contact met de thuisbasis te houden. Gisteren niet gelukt, wel enkele keren gebeld maar er was niemand thuis. Martha heeft de zaken meestal aardig onder controle is al jaar en dag de stabiele factor in ons gezin. Continuiteit, gezelligheid, altijd klaar staan voor iedereen; de extra mijl gaan is voor haar geen opgave, het komt voor m'n gevoel vanzelf bij haar. Ik moet me er altijd toe zetten. Ik ben er ook wel jaloers op.
Ik ga bellen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten