Ligt het aan mij of zijn er ook anderen die een lichtelijke hype rondom authenticiteit bespeuren? De claim "100% origineel," de observatie dat iemand "echt authentiek" is, spreekt, doet of denkt (wat een heerlijk pleonasme), bier dat al 300 jaar volgens hetzelfde recept wordt gebrouwen en dus vandaag authentiek mag heten...Is het een rusteloos pogen om iets van een met valse romantiek omgeven verleden te doen herleven? Of is het een verlangen om anders te zijn dan "de rest." Die "rest" zou dan verre van authentiek gedrag en denken vertonen; iets meer nep zijn. Is het echter niet zo dat ieder mens zichzelf uniek vindt en zich in min of meerder mate van de rest onderscheidt door authentiek gedrag te claimen?
Wanneer is iets authentiek, of echt, of origineel?
A: "Is dit een echte Rembrandt?"
B: "Vindt je het een mooi schilderij?"
A: "Ik vind het prachtig."
B: "Wordt het mooier als het een echte Rembrandt is"
A: "Ik weet dat het geen verschil zou moeten maken maar eerlijk gezegd doet dat het wel."
B: "Volgens de criteria die door de slimste kunstkenners zijn opgesteld is dit zeer waarschijnlijk een echte Rembrandt"
A: "Met andere woorden, je kunt het nooit 100% zeker weten?"
B: "Correct"
Een van de grootste vragen die ik heb is deze: "Wat betekent het om een authentiek volgeling van Jezus te zijn?" Hoe ziet een volgeling van Jezus eruit als je, zover je kunt, tradities, dogma's, sociale druk en veelheid aan interpretaties eraf peutert?
Het antwoord is volgens mij dat dit onmogelijk is vast te stellen.
Je kan weinig anders dan met de criteria die je vaststelt (aan de hand van Zijn woorden) zo gewetensvol mogelijk vorm geven aan dat geloof temidden van een wereld en een cultuur die nu eenmaal is zoals deze vandaag is. Dat maakt een geloof actueel en (hopelijk) relevant en rekent af met een vals romantische hang naar een (niet zo) ver verleden waarvan over het algemeen te gemakkelijk gedacht wordt dat die zoveel beter was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten