In mijn ooghoek zie ik een man door een van zijn knieën gaan. Die ene knie rust op de grond terwijl de andere omhoog en vooruit prikt. Laat ik het een "halfkniel" noemen. Zijn gestrekte rechterarm maakt een zwaaiende beweging, beginnend op de grond en een halve cirkel later eindigend, wijzend naar het plafond. Dit alles zoveel mogelijk synchroon lopend aan de gezongen tekst "'k-hef een banier op."
Het beleid van de kerk waar ik spreek staat het gebruik van echte banieren niet toe. Het is een vorm van verzet; een lange neus naar de beleidsmakers die toch niet zover zullen gaan dat ze een luchtbanier verbieden? Echter, wie slim is en voelt toe te moeten geven aan de onbedwingbare drang om het zingen van psalmen, gezangen en lofliederen te complementeren met gebaren maakt dan gebruik van denkbeeldige hulpmiddelen en instrumenten.
Zo is er de luchtgitaar. Deze wordt zeer breed ingezet en is, hoewel het er idioot uitziet over het algemeen geaccepteerd. Luchtgitaren worden vooral gebruikt door hen die er hun leven lang al van dromen gitaar te kunnen spelen maar verder zijn gekomen dan E-A-B7.
Later, tijdens de preek, stapt de banierzwaaier demonstratief op. Of het met de preek te maken had, weet ik. Dat zou gissen zijn maar ik heb een vermoeden dat gelovigen met imaginaire banieren ook een bepaald kritisch oor hebben ontwikkeld. Een selectief oor dat die dingen hoort die men wil horen en vooral ook horen wat er niet gezegd wordt.
Kritische oren hebben we volgens mij allemaal. Mijn oor is voortdurend op zoek naar bondgenoten; mensen die ongeveer hetzelfde voelen en denken als ik. Vind ik zo iemand, dan word ik bevestigd in mijn zijn; ik kan niet gek zijn want er is nog iemand die het begrijpt.... O wacht, er zijn er zelfs twee, nee drie! Nu is het wij tegen de rest. Als we nu ons luchtbanieren synchroniseren is het helemaal toppie!
Zo trok iemand onlangs haar "gele kaart". Na de dienst sprak ze me aan. Ze had niets aan de preek gehad want ik had niet "geproclameerd". Dat had wat mij betreft enig uitleg nodig en het werd me duidelijk dat in haar oren iedere kerkdienst een evangelisatiedienst moet zijn waarbij aan het eind van de preek er een uitnodiging om Christus aan te nemen zou moeten volgen. "Zo heeft God het gewild."
Als ik één lesje heb geleerd in mijn bijna 55 jarige bestaan is het om bij dergelijke confrontaties niet in discussie te gaan. Het kraakbeen in het oor is zo verkalkt dat het bij discussies kan worden ingezet als wapen. Bovendien vangt het nog maar een soort signalen op. Nog net niet stampvoetend verliet ze het gebouw. Verzuchtend nam ik nog een slokje koffie; je kunt niet iedereen tevreden stellen.
De banierzwaaier een rij verderop werkt dan misschien op mijn lachspieren, ik besef dat de verworven vrijheid van expressie, die mensen in staat stelt om uitdrukking te geven aan hun creativiteit, gevoel, verlangen en overtuiging een groot goed is. En zolang ik ervoor waak dat het niet het kraakbeen in mijn oor verkalkt, kunnen de banierzwaaier en ik gewoon door dezelfde deur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten