Sociale media en de verheerlijking van het Ego

Een oorzaak van mijn blogstilte is dat ik me ernstig stoor aan de verheerlijking van het Ik dat tamelijk prominent aanwezig is; op FB liggen de ego's voor het opscheppen. De smeekbede's om toch maar alsjeblieft het geposte geroezemoes te "liken" getuigt van een ongepast verlangen naar bevestiging. Alsof het grootste genoegen gelegen is in mensen die door het raam van de etalage hun duim opsteken naar de zender van al dat geweldige nieuws. Het riekt toch een beetje naar exhibitionistische haantjesgedrag maar is weinig anders dan bevestiging zoeken van het toch al onzekere zelf.

Trouwens, het valt het over het algemeen wel mee met dat geweldige denken. Zoveel denken kom ik niet tegen in de sociale media. Wel vooral veel doorgeven wat anderen denken of doen: "dit moet je echt lezen, of zien."
Nu is het natuurlijk aan de potentiële ontvanger van de geweldige boodschap om deze wel of niet te lezen; ik hoef immers niet te lezen of te kijken.

Hier hebben we meteen een van de dilemma's. Sociale Media is redelijk effectief in het onderhouden van contacten met vrienden. Mass mailing hoeft niet meer, ik ben op Facebook en onderhoud een Blog. Van de groep vrienden die al vroeg hebben besloten om niet met deze ontwikkeling mee te gaan hebben de meeste wel een e-mailadres en zijn gelukkig bereikbaar zonder bomen op te hoeven offeren en een beroep te moeten doen op de diensten van onze voorheen trotse postbezorgers.

Mea Culpa

Door blogs te schrijven en deze ter beschikking te stellen aan de wereld doe ik mee aan dit vreemde circus. Aan de ene kant wil ik dit niet maar aan de andere kant heb ik wel de behoefte om een deel van mijn leven, denken, doen en laten te delen met hen die daar om wat voor reden dan ook in geïnteresseerd zijn. Hoe ik dat op een goede, gezonde manier doe zonder de indruk te wekken dat ik uit ben op omhooggestoken duimpjes, daar ben ik nog niet uit. Pas als ik volmodig ja kan zeggen op de vraag of ik ook zou "delen" als geen enkele levende ziel ooit de moeite zou nemen om de deling te lezen, ben ik volgens mij gerechtigd om het te doen. Maar hieruit volgt meteen een ander dilemma. Delen is pas delen als er in ieder geval een ontvanger is. Tot dan is er geen sprake van delen.

Ik moet denken aan Jezus (sorry, ik kan moeilijk anders). Als er één iemand is die niet uit was op de omhooggestoken duim van anderen, was Jezus dat wel. Johannes zegt over hem "niemand heeft ooit God gezien, maar de enige Zoon, die zelf God is, die aan het hart van de Vader rust, heeft hem doen kennen" (Johannes 1:18). Alles wat Jezus zei, of deed, had als doel om de Vader in de etalage te zetten.
Waar menig blog tot doel heeft de ruimte van het zelf van de blogger te vullen is een blog dat tot doel heeft de ontvanger te leiden naar de ruimte die van dat zelf verwijderd is en een hoger doel dient een blog waar je letterlijk mee verder kunt.