Wervelwind

In onze achtertuin zijn er plekjes waar afval, zoals afgevallen bladeren, zich ophoopt. Het ontwerp van de tuin is zodanig dat die geconcentreerde plekken waar dat afval zich ophoopt er gewoon zijn, ongeacht uit welke hoek de wind waait. Rondom hoge gebouwen die redelijk dicht op elkaar staan zie je eenzelfde fenomeen; op het open veld kan het windstil zijn, rondom die gebouwen lijkt het altijd te waaien en ook daar hebben losse zaken de neiging om zich op een plaats te nestelen.
Gods Geest waait. Vanuit het Noorden, Oosten, Zuiden en Westen en bij nadere beschouwing lijkt die kracht zich op een plek te concentreren: het lichaam van Christus.

Door de werking van de Geest lijkt alle activiteit zich te richten en tot rust te komen rondom de hoeksteen van een bijzonder gebouw. Alles lijkt daar te landen en zich te hechten aan die zwaar verankerde hoeksteen. De beweging van God heeft tot doel alle losse zaken tot een geheel te smeden; de plek waar Hij woont.
Dit is het beeld dat zich opdringt als je naar de laatste verzen in Efeze 2 staart.
Een aantal vragen borrelt, al starend, naar de oppervlakte:
Is dat gebouw er een die door tijd en eeuwen cumulatief is; zeg maar uitdijt? Of is het een gebouw dat met iedere nieuwe generatie opnieuw vorm krijgt waarbij de hoeksteen en fundering als onveranderlijke elementen permanent aanwezig zijn?
Waarschijnlijk is het allebei waar.
God kijkt er naar vanuit een eeuwig perspectief waarin tijd en ruimte geen rol spelen. Voor ons is dat vooral een abstract idee en abstracte ideeën helpen ons niet echt op maandagochtend.
Wij hebben te maken met de dagelijkse realiteit en kunnen helaas niet bouwen of steunen op de ervaringen van de generatie die ons voorging. In die zin moeten we steeds weer bij 'af' beginnen. Ja, we hebben toegang tot meer kennis en inzicht (het aantal boeken neemt alleen maar toe, met daarbij de polarisatie) maar dat betekent niet dat deze persé bijdragen aan persoonlijke verandering. Daar is wel wat meer voor nodig!
Het wonder blijft dat die Geest van God gewoon blijft waaien en de hoeksteen als vertrouwd ankerpunt rechtop blijft staan. Daar kunnen we op bouwen en steunen. Sommigen zouden die wind van God wat meer willen voorspellen maar het blijft een soms grillige, onvoorspelbare beweging. Uit deze verzen moge duidelijk zijn dat het uiteindelijk op die vast plek landt. Mocht het ergens anders landen dan was het een andere wind.