Biddende Job

Gisterenavond sprak een man me aan na mijn toespraak in de sporthal van Meerkerk waar 1200 man bijeen was voor de jaarlijkse evangelisatiedienst die door de gezamenlijk kerken wordt georganiseerd. Het is een enorm voorrecht om de weg naar het Leven te mogen uitleggen. Om te spreken over bekering en over de Weg van Golgotha als de weg die bij ons past, de weg waarvoor we oorspronkelijk zijn geschapen.

De man vertelde me dat het hem bijzonder had aangesproken dat God bij ons in onze pijn, in ons verdriet, verlies, vragen, teleurstellingen.

Te snel en gemakkelijk leggen predikers de lat bij geluk en voorspoed waardoor velen die lijden het gevoel hebben dat ze zich niet kwalificeren; dat God er niet voor hen is omdat ze Hem niet in alles kunnen danken. Kunnen we het lijders kwalijk nemen als ze wordtelen met vragen over ernstige persoonlijke tragedie. Is het fout om je in een levensseizoen te identificeren met Job die zijn geboortedag vervloekt? Zat Job ernaast toen hij dat deed en had hij normaal christelijk gedrag ten toon moeten spreiden en God danken, ondanks zijn tragedie. Was Job's ontdekking niet ten diepste dat God bij hem was? Ook in zijn diepste nood.

Zat deze man ernaast toen hij zijn auto langs de weg parkeerde en in een weiland zijn nood uitschreeuwde naar God toe? Hij vertelde hoe God Hem juist daar, in de schreeuw uit het diepst van zijn ziel ontmoette. En toch praat hij er maar weinig over omdat hij bang is voor het oordeel van zijn medegelovigen; je scheldt niet op God, je roept God niet ter verantwoording en je ondergaat het lijden in stilte. Niet dus.God nodigt uit om onze diepste zieleroerselen met Hem te delen. We leven in een krankzinnige wereld en het is een wonder dat niet meer mensen aan het leven kapot gaan. Het evangelie is de boodschap van hoop. God buigt zich naar ons toe, wacht niet op onze triomf maar wijst ons op Zijn triomf aan het kruis, hoe paradoxaal dat ook is.

Marc Chagall, Job Praying, 1960

Daar was 'ie weer

Gisteren zo'n beetje de hele dag op bed en op de bank doorgebracht. Het is lang geleden dat ik gevloerd werd door een heuse migraine. Meestal blijf ik wel op de been met behulp van paracod, maar dat was er gisteren niet tegenop gewassen. Geprobeerd om in een boek te beginnen waarvan ik dacht dat de titel me wel wakker zou houden en voor wat afleiding zou zorgen: "First, break all the rules." Warempel, het deed wat ik hoopte, het hield me wakker en leidde me af. Het is het resultaat van onderzoek onder 80.000 managers die in zo'n 400 bedrijven werken. Nooit eerder is er op zo'n manier onderzoek verricht en het levert veel kostbaar inzicht op over hoe je een sterk team bouwt. Ook staan er geweldige one-liners in: "Werknemers die ontslag nemen gaan niet perse weg omdat het bedrijf hen niet aanstaat; ze gaan weg bij hun directe chef of manager."

In een gezond team kunnen werknemers stelling een met een tien beoordelen: "Ik weet wat er in mijn rol of taak van mij verwacht wordt." Wordt dit structureel met minder dan een tien beoordeeld dan is er een grote kans dat de werknemer ergens anders gaat kijken.

De afgelopen weken heb ik geluisterd naar mijn nieuwe teamleden en ik krijg meteen mijn eerste huiswerk op een presenteerblaadje aangeboden: zorg dat iedereen in je team precies weet wat er van hem en haar verwacht wordt.

Een dagje migraine heeft in dit geval geleidt tot inspiratie.

Wel heb ik Sietse moeten vragen om mijn preekje voor vanmorgen over te nemen en de dienst te leiden. Sietse en zijn vrouw Jacqueline zijn twee helden. Ondanks alle drukte is het meteen van: "maak je nergens druk om, laat het los, we gaan het oplossen." Zo'n houding is zo geweldig bemoedigend!

En nu moet ik als een speer van deze blog naar een leeg Word velletje om aan mijn preek voor vanmiddag te werken. Het evangelisatieteam Meerkerk heeft me uitgenodigd om te spreken tijdens de jaarlijkse Lindedienst. Ik zie er naar uit . Een volle sporthal en de kans om over de genade van God te spreken. Dat is zo'n voorrecht. Er is een weg uit onze ellende en hopeloosheid, uit onze zelfzucht en arrogantie, uit onze pijn en verdriet. En die weg is Jezus!

Slappe Hap

Een slap blogweekje achter de rug. Een conferentie absorbeert zoveel energie. Een paar honderd mensen om me heen is als een adrenalinestoot en het is moeilijk om rustig en stil te worden. Er is altijd wel ergens actie en er zijn altijd mensen om mee te praten.

De weg terug was een marteling. Van het Oosten van Nederland naar het Westen is op zich niet zo'n ingewikkelde onderneming. Om niet ter vervallen in een litanie van zelfmedelijden houd ik het kort: Nederland is een grote file geworden en er is niemand die de politieke moed heeft om het probleem echt aan te pakken. We staan met elkaar toe dat het probleem structureel groeit. Gisteren vroeg ik me af of er nog wel mensen aan het werk zijn. Het lijkt er namelijk op dat ze allemaal in de auto zitten.

Ik heb suggesties voor structurele oplossingen maar ik noem ze niet want niemand kan en zal er iets mee doen. Ik zou geen goede politicus zijn want ik zou maatregelen gedwongen implementeren en mezelf razend impopulair maken omdat ik me zou me bemoeien met de religie van de gemiddelde Nederlander; de religie van zelfbeschikking en individualisme; het recht om in een cocon van valse zekerheid te leven en een wereld te creëren die exclusief de mijne is.

De vaart

De vaart zit er lekker in. Vanmorgen om vier uur klaarwakker en begonnen met het “proofreaden” van een tweetal opdrachten. Dat levert altijd veel werk op. Kromme zinnen, die oorspronkelijk recht leken, verbanden die verdwenen zijn omdat ze alleen maar in m’n hoofd zaten, verleden en tegenwoordige tijd die door elkaar lopen en ga zo maar door.

Nog een nachtje hier op de OM conferentie en dan mag ik weer naar huis. Ik ben nog op zoek naar iemand die een auto met trekhaak heeft en de caravan van Delden naar Barendrecht wil slepen (vrijdag, zaterdag of zondag). Tot nu toe heeft m’n zoektocht niets opgeleverd.

maalstroom

De afgelopen tien dagen ben ik wat aan het pootje baden gegaan met mijn nieuwe rol. Op het terrein van Member Care is veel werk te verrichten. Communicatie, het ontbreken van een eenduidige definitie, olifanten die iedereen ziet en waar wel over gepraat wordt maar niet met het beest op tafel, en zo zou ik wel even door kunnen gaan. Levensbedreigend? Nee, gelukkig niet, maar wel belemmert het in veel gevallen de resultaten en de saamhorigheid. Het is in ons eigen belang en tot eer van God dat we eraan werken om altijd en overal door een deur kunnen met hen waarmee we nauw samenleven en/of werken. En het begint en eindigt vrijwel altijd met communicatie. Ik denk dat ik daar maar eens ga beginnen.

Fris

Vanmorgen een zevental kilometers hardgelopen. Dat voelt toch anders dan in Rotterdam. Hier voel je dat je longen zich met lucht vullen. In Rotterdam vullen je longen zich ook wel met lucht maar er blijft een residu achter.

Misschien dat ik daarom al lange tijd een zere keel heb.  Normaal is dat na een paar dagen over als ik uit R´dam weg ben maar dit keer blijft het wat hangen.

Dat was het moppergedeelte van de Blog.

Het geeft ontzettend veel energie om hier te zijn. Het probleem is hoe je nu bepaalt wat je wel en niet kunt doen en waar je moet beginnen. In mijn nieuwe taak is dat best wel ingewikkeld. Eerst maar luisteren dus.

De zigeuner

Dat je thuis wat meer ruimte heb, voel je vooral als je een paar dagen in een caravan doorbrengt. Laat ik het maar meteen zeggen: ik ben niet zo’n tenter of caravanner. Je draait je om en er valt wel iets op de grond. Je doet alles potdicht en toch weten muggen de weg naar binnen te vinden. Maar goed, naast deze relatieve ongemakken is het wel heerlijk stil ’s-nachts, waait de wind door de open ramen (aangezien de muggen toch naar binnen kwamen maak ik het ze nu een stuk makkelijker en, bovendien, DEET 40% doet wonderen. Daar houden de muggen echt niet van) en heb een heerlijk plekje om te terug te trekken.

Vooral veel praten over Member Care en met de Member Care werkers. Wat een uitdaging om erop toe te zien dat de teams over de hele wereld verspreid gezond functioneren. Dat gebeurt helaas nog lang niet altijd. Temperamenten die met elkaar bosten, grote en kleine ego’s die in de weg zitten, verschil van visie die leidt tot verwijdering tussen mensen en zo kan ik nog wel even doorgaan. Zijn het dan van die koppige mensen. Welnee, gewoon mensen zoals jij en ik. We gaan leuk met elkaar om en geven elkaar de ruimte. Dat gaat goed totdat je met elkaar op 20 vierkante meter moet gaan samenwerken. De meeste mensen hebben een genadebuffer die veel op kan vangen maar die buffer raakt wel eens een keer leeg. Tja, en dan moet je wat. Een botsing bijvoorbeeld.

Het zijn ook net mensen, die OM-ers.

Uitgetelt

Martha ligt uitgetelt in de caravan. Twee uur lopen en hardlopen (afwisselend 10 min. hardlopen, 10 min. lopen) was net iets teveel van het goede. Dat komt ook omdat het iets langer duurde dan gepland omdat we een soort van de weg kwijt waren. We hebben het gezellig, jammer dat Martha vanmiddag weer terug naar huis gaat.
De hele dag praten en vergaderen zuigt energie. Aan de andere kant geeft het energie. Het motiveert, stimuleert en enthousiasmeert maar aan het eind van zo'n dag worden de benen wat wobbelig.
Ik heb een krat met boeken mee om m'n laatste opdrachten voor dit jaar af te werken maar moet er nu wel echt aan beginnen. Als ik de deadline niet haal moet het over! Daat zit ik niet op te wachten.

Gaan`

Gisteren begon de "GO" conferentie waar enkele honderden nieuwe OM-ers zich voorbereiden om de wereld in te gaan. Ik houd me hier vooral bezig met het programmaonderdeel voor de OM staf en vul m'n dagen met vergaderingen en individuele ontmoetingen. Er zijn zoveel stafwerkers en het is vrijwel onmogelijk om ze allemaal te leren kennen. Toen Martha en ik 22 jaar geleden bij OM gingen werken waren er zo'n 800 werkers. Momenteen zijn dat er meer dan 6000!

We hebben geen goede voetballers en vallende glazen

Lees hier onze meest recente nieuwsbrief

Een veelbelovende jonge voetballer, een spits, verzuchtte na een aantal wedstrijden, die zijn ploeg overigens won maar waarin hij zelf niet een keer scoorde, "er is in onze ploeg echt niemand die een beetje normaal kan scoren." Aan het feit dat zijn ploeg alle wedstrijden had gewonnen ging hij voorbij. Wat hij deed was zijn eigen falen projecteren op het hele team. Dat is natuurlijk hardstikke fout, zeggen alle weldenkende bloglezers. Als je wat dieper doordenkt, ontdek je dat eigenlijk wel vaker gebeurt en in verschillende contexten. Het zit diep in onze genen verankerd om, als het enigzins mogelijk is, iets buiten onszelf de schuld te geven voor ons persoonlijk falen of tekortschieten. De wereld heeft ons een taboe op falen en tekortschieten opgedrongen. Winnen en succes is het devies! Het is grappig om te zien hoe dat mechanisme in verschillende culturen op unieke manieren wordt verhuld. Als ik door mijn onhandigheid een glas van de tafel zwiep dat op de grond kapot valt is de reactie bijvoorbeeld, "Jan heeft een glas laten vallen. Het stelt niets voor, ze kosten toch maar vijf cent bij Ikea." Mijn reactie zou kunnen zijn, "dat heb je vaker met die goedkope zooi van Ikea, dat valt te pas en te onpas van tafels af." Doe ik hetzelfde in het Midden Oosten, dan zal de reactie zijn, "er is een glas van de tafel gevallen. In het eerste geval heb ik het wel gedaan maar het wordt op zo'n manier weggewuifd dat de persoonlijke, psychische en emotionele schade minimaal zal zijn. In het tweede geval is er helemaal geen schade omdat het glas om onverklaarbare redenen viel.

"Ja ik weet wel dat ik het deed maar ik deed het eigenlijk ook weer niet."

"Het feit dat ik niet heb gescoord is waar, ja, maar dat heeft alles te maken met de lompe manier waarop ik die ballen door mijn zogenaamde ploeggenoten krijg aangespeeld."

"Ja, we hebben verlies geleden maar dat komt echt niet door mij. Ik heb gewoon gedaan wat ik moest doen, elke dag van negen tot vijf. 'Ze' hebben het gewoon verknald."

Zodra we merken dat, ongeacht in wat voor teamsituatie, we denken in termen van "zij en ik" of "zij en wij", moeten we ons realiseren dat we een potentieel probleem hebben. Niet "zij" maar "wij", of "ik". En daar moet iets aan gedaan worden; of (her)ansluiten bij het team, of voor jezelf beginnen zodat je voor de rest van je leven in de ogen van anderen altijd "zij" zult zijn.

Ik word oud

Lees hier onze meest recente nieuwsbrief

Ik vergeet veel. Heel veel. Toen ik zestien was had ik dat probleem niet. Ik had zelfs geen agenda. Ik onthield alles. Nu moet ik ervoor gaan zitten om me te herinneren wat er gisteren ook weer gebeurde. Namen van mensen die ik al heel erg lang ken? Ik staar naar hun gezichten en vraag me af hoe ze heten.

Ik ben gelukkig niet de enige. Het overkomt meer mensen die zich in de zogenaamde middelbare leeftijd bevinden. Maar het is oervervelend. "Dat schrijf ik thuis wel op." Niet dus. Thuisgekomen is er een vage herinering aan iets dat ik op zou schrijven. Maar wat?

Ik heb inmiddels zoveel "papers" geschreven dat ik nu onderhand wel zou moeten weten hoe voetnoten en verwijzingen gedocumenteerd moeten worden. Dat komt nogal nauw bij academisch werk (stelletje muggenzifters). En toch grijp ik nog vaak terug naar de voorbeelden en bij de laatste correctie vind ik nog altijd punten en komma's die ontbreken of verkeerd staan. Ik vergeet het gewoon. En dat frustreert enorm.

Genieten van gebakken lucht...

Lees hier onze meest recente nieuwsbrief

Gisterenavond sprak ik tijdens de maandelijkse "Hoop Praise" in Dordrecht en het thema was "genieten." De schriftlezing was uit het meest deprimerende Bijbelboek Prediker waarin we o.a. het vers vinden,"wie kan iets genieten buiten Hem om?" Dat is zo'n beetje het enige vers in het boek waarin nog wat uitzicht te vinden is.

De rest van het verhaal is min of meer een uitvoerige verhandeling over "lucht en leegte."Hoe dan ook, het was een geweldige gelegenheid om het "genieten in Hem" uit te diepen en de link naar het Evangelie, het Goede Nieuws, is snel gemaakt. Zo'n tien mensen besloten om het genieten met God te omarmen en Christus te gaan volgen. Ik maakte het niet al te makkelijk en sprak over bekering, totale overgave en de heerschappij van Christus. Aan het vinden van het ware Leven hangt een stevig prijskaartje: je verliest je leven om, eenmaal door de deur heen, te ontdekken dat je het Leven vindt. Als je eenmaal dat Leven hebt gevonden kun je je nog maar moeilijk voorstellen waarom dat je al die jaren hebt tegengesparteld om dat vast te houden waarvan je eigenlijk al wist dat het een hoop gebakken lucht was.

Waarom nieuwsbrieven

Lees hier onze meest recente nieuwsbrief.

Vandaag spreek ik weer eens ouderwets in twee verschillende diensten. Vanmorgen in de uitzenddienst van Rebecca van der Sluis in de Evangelische Gemeente De Driehoek te Bleiswijk en vanavond tijdens de zogenaamde Hoop Praise in Dordrecht. Ik heb er echt zin in en zie er naar uit om volgend jaar weer meer tijd aan het spreken te kunnen geven.

Zoals je bovenaan deze blog ziet is onze tweemaandelijkse nieuwsbrief weer geschreven. Nummer 125. Dat betekent dat we nu 250 maanden bij OM werken omdat ik vanaf het begin elke 15e van de even maanden een nieuwsbrief schrijf. Ik heb het een keer overgeslagen maar heb me daar meteen van bekeerd en mezelf beloofd dat ik het altijd trouw zal blijven doen. Het is altijd veel werk omdat ik de brief vervolgens naar het Engels vertaal.

Waarom zo "fanatiek" die brieven schrijven? Het is simpel. Ook al zijn we in dienst van Operatie Mobilisatie, onze financiën worden opgebracht door een vriendenkring die bestaat uit mensen die geloven in het werk dat we doen en die mensen zijn dan ook, in strikte zin, onze opdrachtgevers. Aan je opdrachtgever leg je verantwoording af. Vandaar die brieven dus.

Nu zou dat brieven schrijven niet beperkt moeten zijn tot christeleijke werkers die voor hun inkomen afhankelijk zijn van giften. Ik heb vrienden die een "normale" baan hebben en toch een jaarlijkse brief schrijven voor vrienden en kennissen. Ik vind dat een heel goed idee. In een paar minuten ben je bijgepraat over de stand van zaken.

Nieuws

Lees hier onze meest recente nieuwsbrief

Leven vanuit "Wat is"

Veel mensen leven vanuit de illusie dat wanneer de gewenste "hogere lat" is bereikt, ze eindelijk zullen kunnen vliegen. Ze pijnigen zichzelf door te vliegen met te korte vleugels: "als m'n vleugels een beetje groter zouden zijn, zou alles goed komen."

Maar wij moeten leven met "wat is." De Israëlieten voedden zich met manna terwijl ze onderweg waren naar het beloofde land. Manna betekent, "wat is." Ze wisten niet wat het was dus daarom noemden ze het, "wat is." Ze leefden van "wat is." Jij en ik moeten leven van "wat is." Het alternatief is sterven. "Wat is" houdt ons in leven en niet "wat zou moeten zijn." De Israëlieten werden al snel moe van "wat is." maar het onderhield hen totdat ze in het beloofde land aankwamen. Jij en ik kunnen ook wel eens moe worden van "wat is" maar we moeten ermee leren leven totdat ook wij in het beloofde land aankomen.

"Heer, ik vraag U niet om een speciale behandeling. Ik vraag U om kracht om om te gaan met alles wat op mijn weg komt en dat in mijn voordeel te gebruiken."

Naar: Stanley Jones: "The Way", 1956

Down Under

Nog een maand en ik vertrek voor een maand naar Australie. Ik heb er heel veel zin in. Vier Life Direction weekenden achter elkaar in Adelaide, Sydney, Melbourne en Geelong. Vanmorgen weer wat wijzigingen aangebracht in de tekst van het 40 pagina tellende werkboek. terwijl ik het doorlas realiseerde ik me dat ik de tekst eigenlijk helemaal opnieuws zou moeten schrijven. De laatste versie is van 2005 en in de afgelopen vier jaar ben ik verder gekomen op mijn pelgrimsreis. Over enkele zaken ben ik genuanceerder gaan denken en ik zag ook dat er nog veel te veel jargon wordt gebruikt (door mij). Diep ingesleten, leerstellige paden waar mijn voorvaderen voor hebben gevochten en waar velen hun leven voor gaven worden door mij opnieuw bevraagd.
Aarzeling. Wie ben ik nu eigenlijk? Wat denk ik eigenlijk wel te weten? Die mannen (want dat waren het vooral) waren vele malen slimmer dan ik ben of ooit zal worden en zouden toch wel weten wat ze deden toen ze de leerstellingen omtrent de drie-eenheid, uitverkiezing, de totale verdorvenheid van de mens, de wil van God, de positie van de vrouw enzovoorts, minutieus uitdokterden en in formules vastlegden? Durf ik er vragen over te stellen? Ik doe het toch maar. Voorzichtig.

Hangen en types

Een top weekend was het niet. Sinds lange tijd weer eens serieuze hoofdpijn gehad. Beetje hangen op de bank, wat DVD's kijken en boeken lezen. De laatste pijn heb ik vanmorgen weggeparacodt en nu hang ik half verdoofd weer achter m'n beeldscherm.

Een van de boeken die ik aan het lezen ben is "The Gospel of Ruth" van Carolyn Custis James. De subtitel klinkt veelbelovend: "Loving God enough to break the rules." Het is met stip een van de betere exposities van dit geweldige bijbelboek. Ze vergelijkt het leven en de ellende van Naomie met dat van Job en er zijn heel wat parallellen. Naomi stelt dat God haar heeft verlaten en de reactie van Ruth daarop is een reactie van hoop en geloof omdat ze die God wil volgen!
Er staat veel in het boek Ruth wat wij voor lief hebben leren nemen. De reden hiervoor is dat we in het Westen geprogrammeerd zijn om de Bijbel op een eenzijdige manier te lezen. Een van die programma's is dat van de typologie. We lezen het boek door het brilletje dat ons opdraagt om Christus te zoeken. Wie is een type van wie? Boaz is dan Jezus, Ruth de heiden en Naomi zal waarschijnlijk Israël zijn, of zo. Het scenario heeft van tevoren al kleur en geluid gekregen. We gaan te snel voorbij aan de tragedie, de schaamte, de verlatenheid, de hopeloosheid en het breken van talloze regels. De reis naar het vinden van betekenis en zin is ook voor de gelovige een avontuur waar hoogten, en diepten, pijn en vreugde, hoop en hopeloosheid een werkelijke rol spelen. Die kunnen niet worden weggepoetst door een opgewerkt en verwacht optimisme. Het is van groot belang dat we op onze geloofsreis twijfel, vragen boosheid en teleurstelling weten te erkennen en verwoorden.
Ik heb een uitgever getipt en hoop dat het wordt vertaald. Het is een belangrijk boek dat ons bepaalt bij de werkelijkheid en hardheid van het leven. Job stierf, verzoend met God, maar met veel beantwoorde vragen. Ook Naomi krijgt niet al haar verlangde antwoorden.
Het is een verhaal over gebrokenheid en geloof. En dat is een belangrijke boodschap in een wereld die bevolkt wordt door talloze gebrokenen.

1795-William-Blake-Naomi-entreating-Ruth-Orpah

Waar praten we over?

Regelmatig ga ik uit eten met voorgangers en gemeenteleiders. We vergelijken dan onze aantekeningen. Omdat ik momenteel interviews met tien voorgangers aan het uitwerken ben (ja, weer een andere opdracht), realiseerde ik me dat het eigenlijk altijd over een ding gaat: de uitdagingen van het kerkleiderschap.
Een gemeente leiden gaat niet vanzelf. De tien voorgangers noemen als grootste uitdagingen waar ze in hun kerk tegenaan lopen onder andere:

• De traagheid van veranderingsprocessen
• De angst om risico's te nemen
• De pijn en verwondingen die mensen je aandoen
• De weigering om conflicten op te lossen
• De sobere vaststelling dat we als mensen consequent zijn in zelfgerichtheid
• Het omgaan met verleiding op het terrein van seks en macht
• De neiging om alles alleen te doen en weinig aandacht te hebben voor teambuilding
• Hoe bijzaken de plaats innemen van de voornaamste taak van de kerk: getuigen van het Goede Nieuws
• Verveling

Wat ik maar weinig hoor is hoe geweldig het allemaal gaat, dat alle neuzen dezelfde richting opstaan, dat alle gemeenteleden actief betrokken zijn bij een kring en zich actief uitstrekken naar Christusgelijkvormigheid. Hoewel, het duurt even voordat een gemeenteleider het echte verhaal vertelt. Aan de oppervlakte lijkt alles meestal wel aardig te gaan maar schijn bedriegt.
Ik zeg wel eens "leadership is a bitch." Iedereen wil tevreden gehouden worden en dat is totaal onmogelijk. Ieder gemeentelid heeft een uitgesproken idee over hoe de gemeente eruit zou moeten zien en is in min of meerdere mate ontevreden over de werkelijkheid. Die is altijd anders. Een verademing zijn die mensen, en ze zijn er gelukkig hoor, die zichzelf voldoende kunnen relativeren en zich geven, ondanks het feit dat het allemaal nog wel heel erg onvolmaakt is.

De kerk als bedrijf

Onlangs sprak ik met een echtpaar dat full-time studentenwerk doet. Het christelijke studentenwerk is hartstochtelijk missionair en voor duizenden studenten is het werk van deze organisaties van eeuwig levensbelang geworden. Regelmatig spreek ik voor studentenvereniging en vraag dan steevast aan de studenten of ze, zonder het werk van deze organisaties nog zouden geloven in God. De helft steekt dan meest de hand op. Van levensbelang dus.
Kerken zouden m.i. veel meer moeten investeren in dit belangrijke zendingswerk dat in vrijwel alle steden wordt ondernomen.
Goed, terug naar het echtpaar. Ze worden ondersteund door een kerk die niet hun eigen kerk is. Hun eigen kerk heeft geen geld (lees: geen visie) voor deze cruciale bediening en heeft ervoor gekozen om de opgehaalde middelen in het eigen bedrijf te investeren. Het gebouw moet onderhouden, getweaked en, bij voorkeur, winstgevend geexploiteerd worden.
Regelmatig doe ik in mijn posts m'n beklag over het onbegrensde narcisme van de kerk. De zelfhandhaving staat centraal. Schaapjes moeten worden gemolken en de room gaat niet naar de hoofdtaak van het bedrijf.
Een relatief arme, maar heel grote gemeente in Zuid Afrika, heeft een aantal jaren geleden voldoende geld opgehaald om een vliegtuig te kunnen kopen voor de voorganger die zich nu comfortabel van de ene naar de andere conferentie verplaatst. Om deze "zegen van de Heer" in stand te houden, liggen de gemeenteleden krom. Tja, de zegen van de Heer is een behoorlijke kostenpost. Nooit geweten dat dit wel eens Gods prioriteit zou kunnen worden.

Mensen, we zijn de weg toch echt kwijt. Miljoenen lopen met open ogen rechtstreeks de eeuwige vuilnisbelt op, onderweg zich afvragend waar die rare gebouwen met puntdaken en grote parkeerplaatsen eigenlijk voor staan.
Een gebouw; afgelopen zondag noemde ik het een groot aantal kubieke meters lucht, gevangen in een cocon van baksteen en glas. En ja, we hebben zo'n ding nodig om bij elkaar te komen. Daar is niets mis mee, zolang de nadruk er niet op komt te liggen. Maar het gevaar is groot. Als ik "kerk" denk, denk ik aan de taak om de miljoenen zoekenden te bereiken met het levensveranderende Evangelie en zeker niet aan een bedrijf dat alle aandacht, energie en middelen opeist. Heer, vergeef ons!

Ingegroeide teennagel

Ik maak wel eens grapjes (althans ik denk dat het grappig is) over ingegroeide teennagels. Bijvoorbeeld dat een gebedsbijeenkomst het niveau van bidden voor een oudtante die een goede kennis heeft die last heeft van een ingegroeide teennagel, regelmatig niet overstijgt. Dat is eigenlijk helemaal niet grappig, maar tragisch. Ogen kunnen op elkaar zijn gericht terwijl de harten gesloten blijven.
Stanley Jones schrijft over een omgewaaide boom. Door een speling van de natuur waren de wortels van de boom niet de diepte ingegaan maar waren gedraaid en naar binnen gegroeid met de dood als gevolg. Hij zegt naar aanleiding hiervan: "Het "zelf" dat zich aan iets heeft toegewijd, houdt het "zelf" in leven. Het "zelf" dat zichzelf als centrum van het leven ziet, verstikt zichzelf uiteindelijk."

We komen dit onnatuurlijke mechanisme op allerlei niveaus tegen. Personen die zichzelf tot centrum van het universum hebben verklaard en wier narcisme hen tot sociaal geisoleerden maakt, maar ook kerken die als belangrijkste agendapunt de eigen groei als doel hebben; de energie en bronnen die haar tot beschikking staat vooral op zichzelf richt. Het gevolg is dat de impact op haar directe omgeving nihil is.
Is het niet wrang dat veel kerken onevenredig veel tijd en andere middelen kwijt is aan triviale zaken met als gevolg dat er vrijwel niets overblijft voor de hoofdzaak (als mensen al weten wat deze dan is)?
Weggeven is Gods orde. Waar iemand zich aan die taak wijdt, is er gezonde groei en de kans op een ingegroeide teennagel te verwaarlozen.