Ingegroeide teennagel

Ik maak wel eens grapjes (althans ik denk dat het grappig is) over ingegroeide teennagels. Bijvoorbeeld dat een gebedsbijeenkomst het niveau van bidden voor een oudtante die een goede kennis heeft die last heeft van een ingegroeide teennagel, regelmatig niet overstijgt. Dat is eigenlijk helemaal niet grappig, maar tragisch. Ogen kunnen op elkaar zijn gericht terwijl de harten gesloten blijven.
Stanley Jones schrijft over een omgewaaide boom. Door een speling van de natuur waren de wortels van de boom niet de diepte ingegaan maar waren gedraaid en naar binnen gegroeid met de dood als gevolg. Hij zegt naar aanleiding hiervan: "Het "zelf" dat zich aan iets heeft toegewijd, houdt het "zelf" in leven. Het "zelf" dat zichzelf als centrum van het leven ziet, verstikt zichzelf uiteindelijk."

We komen dit onnatuurlijke mechanisme op allerlei niveaus tegen. Personen die zichzelf tot centrum van het universum hebben verklaard en wier narcisme hen tot sociaal geisoleerden maakt, maar ook kerken die als belangrijkste agendapunt de eigen groei als doel hebben; de energie en bronnen die haar tot beschikking staat vooral op zichzelf richt. Het gevolg is dat de impact op haar directe omgeving nihil is.
Is het niet wrang dat veel kerken onevenredig veel tijd en andere middelen kwijt is aan triviale zaken met als gevolg dat er vrijwel niets overblijft voor de hoofdzaak (als mensen al weten wat deze dan is)?
Weggeven is Gods orde. Waar iemand zich aan die taak wijdt, is er gezonde groei en de kans op een ingegroeide teennagel te verwaarlozen.