Waar praten we over?

Regelmatig ga ik uit eten met voorgangers en gemeenteleiders. We vergelijken dan onze aantekeningen. Omdat ik momenteel interviews met tien voorgangers aan het uitwerken ben (ja, weer een andere opdracht), realiseerde ik me dat het eigenlijk altijd over een ding gaat: de uitdagingen van het kerkleiderschap.
Een gemeente leiden gaat niet vanzelf. De tien voorgangers noemen als grootste uitdagingen waar ze in hun kerk tegenaan lopen onder andere:

• De traagheid van veranderingsprocessen
• De angst om risico's te nemen
• De pijn en verwondingen die mensen je aandoen
• De weigering om conflicten op te lossen
• De sobere vaststelling dat we als mensen consequent zijn in zelfgerichtheid
• Het omgaan met verleiding op het terrein van seks en macht
• De neiging om alles alleen te doen en weinig aandacht te hebben voor teambuilding
• Hoe bijzaken de plaats innemen van de voornaamste taak van de kerk: getuigen van het Goede Nieuws
• Verveling

Wat ik maar weinig hoor is hoe geweldig het allemaal gaat, dat alle neuzen dezelfde richting opstaan, dat alle gemeenteleden actief betrokken zijn bij een kring en zich actief uitstrekken naar Christusgelijkvormigheid. Hoewel, het duurt even voordat een gemeenteleider het echte verhaal vertelt. Aan de oppervlakte lijkt alles meestal wel aardig te gaan maar schijn bedriegt.
Ik zeg wel eens "leadership is a bitch." Iedereen wil tevreden gehouden worden en dat is totaal onmogelijk. Ieder gemeentelid heeft een uitgesproken idee over hoe de gemeente eruit zou moeten zien en is in min of meerdere mate ontevreden over de werkelijkheid. Die is altijd anders. Een verademing zijn die mensen, en ze zijn er gelukkig hoor, die zichzelf voldoende kunnen relativeren en zich geven, ondanks het feit dat het allemaal nog wel heel erg onvolmaakt is.