Slappe Hap

Een slap blogweekje achter de rug. Een conferentie absorbeert zoveel energie. Een paar honderd mensen om me heen is als een adrenalinestoot en het is moeilijk om rustig en stil te worden. Er is altijd wel ergens actie en er zijn altijd mensen om mee te praten.

De weg terug was een marteling. Van het Oosten van Nederland naar het Westen is op zich niet zo'n ingewikkelde onderneming. Om niet ter vervallen in een litanie van zelfmedelijden houd ik het kort: Nederland is een grote file geworden en er is niemand die de politieke moed heeft om het probleem echt aan te pakken. We staan met elkaar toe dat het probleem structureel groeit. Gisteren vroeg ik me af of er nog wel mensen aan het werk zijn. Het lijkt er namelijk op dat ze allemaal in de auto zitten.

Ik heb suggesties voor structurele oplossingen maar ik noem ze niet want niemand kan en zal er iets mee doen. Ik zou geen goede politicus zijn want ik zou maatregelen gedwongen implementeren en mezelf razend impopulair maken omdat ik me zou me bemoeien met de religie van de gemiddelde Nederlander; de religie van zelfbeschikking en individualisme; het recht om in een cocon van valse zekerheid te leven en een wereld te creëren die exclusief de mijne is.