The day after

Niet duiken rondom de Galapagos eilanden dus. Jammer, ik had er achttien maanden naar uitgezien, maar het is even niet anders. Het verhaal erachter is wat groter dan alleen een zware hoofdpijn op de avond van vertrek. Hoofdpijn heeft me er nooit van weerhouden om toch te reizen. Alleen zal ik niet uitwijden over dat grotere verhaal omdat dat de rest van mijn gezin raakt. Dat ik over mijn eigen hebben, houden en onbehouwen blog, is prima maar ik trek de grens waar het de privelevens van anderen raakt. Laten we het er maar op houden dat ik ervoor heb gekozen om thuis te blijven en dat dit vooral te maken heeft met mijn eigen gemoedsrust.

Gisteren in een paar ademteugen een geweldig boek gelezen dat elke westerse volgeling van Jezus zou moeten lezen. Het boekt prikt door een groot aantal westerse en culturele aannames en vooronderstellingen heen.
Het verbaast me hoe snel we de Bijbel interpreteren door ons Westers brilletje. Kijk eens in je boekenkast; hoeveel werken van Oosterse of Aziatische exegeten tel je? Waarschijnlijk niet een.
Ook westerse bijbeluitleggers die vloeiend Grieks en Hebreeuws lezen, schrijven en of zelfs denken, blijven dit doen vanuit hun Westerse kaders.
Lees het boek voor jezelf en er gaat een wereld voor je open. Valt er nog iets nieuws te leren over het verhaal dat wij "de verloren zoon" noemen (Lukas 15? Alleen al het besluit dat wij (of anderen voor ons) hebben genomen dat de verloren zoon de kern van het verhaal is, is slechts een van de aannames waar we mee leven. En er zijn er meer! Van harte aanbevolen:



Editorial Reviews
Product Description
Honored in 2006 as a "Year's Best Book for Preachers" by Preaching magazine.Where is the cross in the parable of the prodigal son?For centuries, Muslims have called attention to the father's forgiveness in this parable in order to question the need for a Mediator between humanity and God. In The Cross and the Prodigal, Kenneth E. Bailey--New Testament scholar and long-time missionary to the Middle East--undertakes to answer this question.Drawing on his extensive knowledge of both the New Testament and Middle Eastern culture, Bailey presents an interpretation of this parable from a Middle Eastern perspective and, in doing so, powerfully demonstrates its essentially Christian message. Here Bailey highlights the underlying tensions between law and love, servanthood and sonship, honor and forgiveness that grant this story such timeless spiritual and theological power.

Van de kaart 2

Tja, en dan kun je weer uitpakken. Een migraine en griepachtige verschijnselen hebben me te pakken dus... niet duiken op galapagos.

Van de kaart

Vanavond vertrek ik naar de Galapagos eilanden. Deze eilanden liggen op ongeveer twee uur vliegen ten westen van Ecuador.
De afgelopen week heb ik mijn duikuitrsuting op orde gebracht. Die gaat mee want ik ga een week duiken met Aggressor 1. De eigenaar van het bedrijf heeft me een week als vipper uitgenodigd!
Dat betekent ook dat ik pas volgende week vrijdag weer een nieuwe blog zal schrijven. Ik zal dan best wel een aantal spectaculaire foto's hebben kunnen maken.
Na m'n duikweek zouden Martha en ik samen nog twee weken in Ecuador doorbrengen. Door omstandigheden hebben we daar helaas van af moeten zien. Op zondag de 7e hoop ik weer thuis te komen.

48

Tja, weer een jaar ouder. Is dat okay of niet? Het voelt dubbel maar ik ben wel blij. Ik weet dat toen ik op de middelbare school zat ik me niet voor kon stellen dat ik ooit veertig jaar zou worden. Het jaar 2000 had iets magisch, iets onbereikbaars, maar het kwam en ik werd 40. En nu kijk ik al tegen de 50 aan.
Gelukkig vindt Martha dat mannen mooier worden naarmate ze ouder worden! Dat motiveert me om door te verjaren.
Vanavond een vergadering met de kringleiders. Dat vind ik belangrijk. Het was ook de enige datum in november die ik kon dus het is allemaal m'n eigen schuld. Ik heb de avond gepland.
Geurtjes, drop. leesvoer en hier en daar een 'sapje'. Dat somt het soort van cadeaus op dat ik krijg van vrouw, kinderen en familie. Lekker en leuk.

Ik ga de slagroom kloppen. Voor op de appeltaart die de keingleiders vanavond geserveerd krijgen.

je had deze blog ook gewoon over kunnen slaan. Er staat niet veel in.

M & M, de ontknoping

Waar gaat het nu om in het verhaal van Maria en Martha? Jezus zegt niet dat eten of werken niet meer belangrijk zijn.

Wat er mis is in dit plaatje is dat Marta Jezus haar wereldbeeld opdringt. Ze neemt haar eigen overtuiging als uitgangspunt en maakt dat de norm. Wat is haar norm? “Als we gasten in huis hebben werkt iedereen in het gezin mee om het de gasten naar de zin te maken”. Persoonlijk vind ik dat helemaal niet zo onredelijk klinken.
In plaats van haar zus rechtstreeks aan te spreken, verwacht ze dat Jezus haar norm begrijp en verdedigt. En dat doet Hij dus niet. Marta wil dat Jezus tegen Maria zegt dat Maria "normaal" moet doen.Dit is iets dat we allemaal herkennen. We hebben allemaal normen en deze verschillen van de een op de ander. Hoe vaak zeggen we niet dat iemand, of een groep iemanden “normaal moeten doen”, of we verdedigen er ons gedrag mee: “Ja, maar dat is toch normaal”. Ook nemen we de normen van anderen over en gebruiken het om ons erachter te verschuilen “Ja, maar iedereen doet het toch”. Dat “het” kan dan zijn illegaal software downloaden, spullen van de zaak mee naar huis nemen, blowen, seks, liegen, stelen, maar wel allemaal met mate natuurlijk, want, als je jezelf niet kunt beheersen heb je echt een probleem; dat is echt niet normaal!

Jezus pareert Marta's poging om Hem haar norm op te dringen met de introductie van de Koninkrijksnorm. Het goede deel dat Maria had gekozen was het zoeken van het Korijk waarvan Jezus elders zegt dat als je dat zoekt, alle andere delen ons vervolgens bovendien worden geschonken! Dat zoeken van het koninkrijk speelt zich niet alleen maar af aan de voeten van Jezus maar altijd, overal en in alles! En dat is het deel dat niemand je af kan nemen. Ons werk, onze gezondheid, onze materiële zegeningen kunnen ons worden afgenomen maar het zoeken van het koninkrijk niet.

Kleurplaat en het zingen van hymnes

Beste jongens en meisjes,

Hebben jullie de prachtige kleurplaat gisteren gedownload en ingekleurd? Ik ben heel erg benieuwd wie er zo gek is om het daadwerkelijk te doen.

Vandaag had ik het op de OM Teamdag tijdens een luchtig onderonsje en niemendalletje met enkele collega's over Hymnes, Psalmen, Gezangen en Overige Geestelijke Liederen (OGL's) en ik herinnerde me de dienst van afgelopen zondag in Pelham, ON. Een van de vier liederen die we zongen was een oude hymne. Eentje die zo lekker meezingt onder begeleiding van een havenzangerachtig arrangement (E, A, B7). Deze hymne was een prachtige voorzet voor m'n preek. Een van de regels ging namelijk zo: "Hold on, we're getting stronger every day".
In mijn inleiding vroeg ik de geachte aanwezigen wie dat uit volle borst kon zingen. Er ging geen enkele hand omhoog.
Of de kerk lijdt aan een algehele slapte of we zingen een leugen.

Als ik jou vraag of je elke dag sterker wordt zul je waarschijnlijk een heel lang antwoord hebben maar niet zomaar een 'ja' of een 'nee' als antwoord geven.
Hoeveel is er voor nodig om alles wat je opgebouwd hebt aan geestelijke 'kracht' in een keer te verliezen en plat op je bek te gaan? Het antwoord is dat er niet zo heel veel voor nodig is.
Is het niet zo dat naarmate we onszelf beter leren kennen, we ontdekken dat we helemaal niet zo sterk zijn? Omstandigheden, mensen, gedachten en noem maar op kunnen ons danig van ons stuk brengen!

Het is Gods kracht die ons vasthoudt en draagt. daar zit niets van onszelf bij.
Vandaag een moskee bezocht. Wat verdrietig als mensen geen hoop en zekerheid hebben en volkomen overgeleverd zijn aan een onvoorspelbare en grillige God. Waar het zieleheil afhangt van de balans tussen goede en kwade daden en ook al slaat de balans door naar de goede kant, dit nog geen plekje bij God garandeert.
Je kunt dan je best doen om sterk te zijn , maar het helpt je niet.

En toch dat verlangen naar God. Mensen die eerlijk en diep in hun hart kijken erkennen die haast onbedwingbare kracht om in contact te komen met de schepper.
Verzoening en verlossing zijn er elke dag. En dat is het echte goede nieuws. Of ik dan wel of niet een beetje sterker wordt, is niet zo heel erg interessant.

Hieronder een ingekleurde cartoon uit "The Northern Looking Glass" van 14 november 1825 waarin werd bericht dan een overenthousiaste Pietist tijdens het zingen van een hymne z'n kaak uit de kom had gezongen.

M & M

Vandaag aan mijn "To Do" lijst begonnen. Bovenaan staat het voorbereiden van m'n preken voor aanstaande zondag. Voor zondagochtend heb ik de opdracht gekregen om te spreken over Lucas 10:40-42, het overbekende verhaal van Maria en Marta. Marta is in de keuken aan het frituren terwijl Maria aan de voeten van Jezus zit. Maria neemt het Jezus kwalijk dat Hij Maria niet de opdracht geeft om Marta te helpen.
Jezus zegt Marta dat ze zich druk maakt om veel dingen maar dat Maria van al die dingen in het leven het beste ding heeft uitgekozen: zitten aan de voeten van Jezus.
Marta balen natuurlijk. Moet ze toch alles alleen doen en mist ze een goede preek! Misschien dat ze Maria de vat kan laten doen als Jezus straks weg is.

Tja, wat zullen we van deze dingen zeggen. Behoorlijk recht toe recht aan, dunkt me.
We rammen de praktische toepassing er door en gaan vroeg aan de koffie (wat mij betreft). Die toepassing zou dan moeten zijn dat van alle dingen die belangrijk voor ons zijn, het luisteren naar Jezus helemaal bovenaan zou moeten staan.
Inkoppertje! Toch?

Nee.

Als dat onze toepassing zou zijn, zou Jezus zichzelf tegenspreken. Wat zegt de Bijbel namelijk over werk? Hoeveel waarde wordt er door God aan werk gehecht? Zelfs voor de zondeval werkte de mens al. Waarschijnlijk hard. Adam en Eva stonden er namelijk helemaal alleen voor en er was werk aan de winkel.

Het is dus geen verhaal over "dat we in alles balans moeten hebben". Van dat "balans" verhaal wordt je op den duur ook wat kortademig van. We zijn dan bezig om alles in ons leven in evenwicht te houden. Niet teveel werken en niet teveel luisteren. Bij het duiken is balans belangrijk: neutraal drijfvermogen heet dat. Maar zelfs daar is balans een illusie. Als je het perfecte aantal kilo's lood aan je lijf hebt hangen zou je technische gezien, ongeacht de diepte en andere factoren, op exact die diepte moeten blijven hangen. Maar dan ga je ademen. Weet je wat zes liter lucht in je longen met dat drijfvermogen doet? Het verstoort het. Je blaast a.h.w. een ballon op en, tenzij je snel weer uitademt, stijg je op.
Levensles: om balans in je leven te vinden moet je, zodra je het gevonden hebt, stoppen met ademen.

Er is dus meer over dat verhaal van Maria en Marta te zeggen. Vergeestelijken helpt niet en wat ook niet helpt is de conclusie trekken dat leren van God het aller, aller, allerbelangrijkst is. Dan zou Jezus de schriftgeleerden en Farizeeën moeten hebben aanbevolen, want die deden niet anders dan leren en lezen.

Wat dan? Wat deed Maria dan zou God en Marta zo verkeerd? Tja, dan moet ik de clou weggeven en die komt aanstaande zondag pas aan de beurt bij de Driehoek in Bleiswijk. Stel je voor dat iemand uit de Driehoek deze blog leest. Komen ze niet naar m'n preek luisteren of ik word afbesteld wegens het verkondigen van een valse leer.

Hieronder twee afbeeldingen. Een voor de grote mensen (afbeelding uit Kameroen) en daaronder een kleurplaat voor de minder grote mensen. Klik op de kleurplaat zodat je een groter exmplaar te zien krijgt. Print deze kleurplaat uit en ga dan aan de slag met kleurpotlood, wasco, waterverf, olieverf, Microsoft Paint of je illegale copy van Photoshop. Ik vind het allemaal best. Stuur de kleurplaat naar me op of lever hem bij me in. De mooiste kleurplaat (ik bepaal dat helemaal zelluf) wordt beloond met een kleurloze ronde sticker en een boekje.

Thuis, dag 2

Vannacht nu eens niet wakker gelegen in een poging om de wereldproblemen op te lossen. Die waren ver weg en ik heb tot acht uur! liggen ronken.
Een lijstje gemaakt met "TO DO". Meteen wenste ik dat ik een carriere als tupperwareverkoper had verkozen boven wat ik nu doe en nu bijvoorbeeld financieel onafhankelijk zou zijn zodat ik die dingen kon doen die ik altijd graag had willen doen.
Maar wacht even. Dat doe ik toch?

Vanavond een verhaal vertellen over de drug van ons millenium: internetpornografie. Dat doe ik graag! Niet die internetpornografie maar mensen helpen begrijpen hoe het komt dat het zo verslavend is en wat er voor nodig is om er van af te komen.
Verandering is mogelijk! Yes.

Thuis!

Mens, wat was ik chagerijnig! Ik dacht eerst dat het met mijn bloedsuikerspiegel te maken had maar eten maakte het alleen maar erger. Een tussenlanding op London Heathrow is iets wat een gezond en weldenkend mens gewoon moet vermijden. Betaal liever iets meer maar vermijdt LH.
Ik ben nu op zoek naar een T-shirt waar "Heathrow Sucks" of "I hate London Heathrow" op staat. Ik ben niet de enige. Reizigers stemmen en masse voor Heatrow als het slechtste vliegveld ter wereld.
Wat is er dan zo fout aan? Dat is het vreemde. Ze proberen alles goed te doen waardoor het allemaal weer fout gaat. De terminals zijn niet fysiek met elkaar verbonden zodat je met een bus over het vliegveld moet om van 3 naar 1 te gaan. Omdat in de reis tussen 1 en 3 er van alles in je koffer of handbagage terecht kan komen is er vervolgens weer controle en bij het instappen worden alle paspoortnummers handmatig in de computer ingevoerd. Dat soort dingen deed men 20 jaar geleden.

Nee een reis van A naar B is zeker geen hoogtepunt in mijn leven. Daar zie ik altijd tegenop. Nu zullen sommige lezers adviseren om "te genieten van het moment" maar helaas lukt me dat gewoonweg niet.
Genieten van thuiskomen des te meer. Daar valt alles van me af en kan ik het leven weer aan.

Canada, laatste dag, naar huis!

Yes, naar huis. Het beste en mooiste onderdeel van elke reis. Martha en de kids weer zien!

Gisteren een geweldige kerkdienst in "Evangelical Friends of Pelham". Gewoon rechttoe rechtaan over de liefde van God en over de zaken van het leven spreken.

Uiteidelijk ben je met zo'n ochtenddienst toch een hele dag bezig. Voordat ik 'thuis' was, was het 16.00 uur.

Vanmorgen las ik in Spreueken dat er zes dingen zijn die God haat, uhm zeven die Hem een gruwel zijn:

16 Zes dingen haat de HEER,

zeven dingen zijn hem een gruwel:

17 ogen die hooghartig kijken en een tong die liegt,

handen die onschuldig bloed vergieten

18 en een hart dat op het kwade zint,

voeten die zich naar de misdaad reppen

19 en getuigen die bedriegen, altijd liegen,

en zij die stoken tussen broers.

Het idee is een beetje vreemd; alsof Good een glijdende schaal van kwaad hanteert. Deze zeven zijn het allerergst, al het andere is minder erg.

Ik denk dat het bedoeld is om een belangrijke waarheid te communiceren. Wat deze zeven gemeenschappelijk hebben is een minachting voor de naaste. De mens is nog steeds naar Gods beeld geschapen en we hebben het recht niet om die schepping en Zijn schepselen te minachten.

Maar goed, ik heb er niet al te lang en diep over nagedacht. Dit was het eerste dat bij me opkwam.

Ik ga m'n koffer pakken.

Dr. Phil

Gisterenavond zag ik een stukje Dr. Phil waarin een dochter en moeder elkaar voor rotte vis uitmaakten. Beide partijen hadden natuurlijk gelijk. Hoe haat en verwijdering tussen mensen ontstaat is best wel een mysterie. Opeens sta je aan de andere kant van de grens tussen vertrouwen en verraad! Het is meestal een optelsom van vernedering, misbruik, onrealistische verwachtingen, miscommunicatie en het onvermogen om eigen trauma's te erkennen, te benoemen en er iets mee te doen. Mensen gaan maar moeilijk om met hun eigen dommigheid. Om ons ongelijk te erkennen betekent dat we onze zwakheid erkennen. In een samenleving waarin we worden aangemoedigd om sterk te zijn, werkt dat niet echt lekker.

Een zinnetje van Dr. Phil was briljant: "een van jullie gaat eerste dood. Degene die overblijft voelt zich de rest van haar leven ongelooflijk stom.

Onverwerkte trauma's en etterende relaties zijn een kanker in ons leven. Een van de betere songteksten en liedjes hierover is "The Living Years". 

Overal waar ik kom krijg ik te maken met slecht functionerende relaties. Het doet pijn om mensen gewild en ongewild te zien lijden. Het zou allemaal een stuk beter gaan als we deden wat de apostel Palus adviseert in Romeinen 12:18 "Stel, voor zover het in uw macht ligt, alles in het werk om met alle mensen in vrede te leven".

Overdag huiswerk gemaakt en gisterenavond naar de nieuwe Bond film. Ik geef de film een klein zesje.

Waterbesparende douchekop

Hoeveel langer sta je onder de douche als de douchekop vooral lucht produceert? Een miezerige nevel moet je het gevoel van een weldadige douche geven. Het is een leugen.
Afgelopen weekend heb ik met behulp van een notenkraker de waterbesparende douchekop gedemonteerd met als resultaat dat ik "normaal" kon douchen.
In het huis waar ik nu ben kan dat niet. De douchekop zit met tape en andere, nog meer schijnbaar waterbesparende maatregelen zo vast dat een poging tot demontage onherroepelijk tot blijvende schade zal leiden.
En, ik kan geen notenkraker vinden.

Dus sta ik in de douchecabine en droom van een weldadige waterval maar moet het doen met het gesis en gemiezer dat uit de waterbesparende douchkop komt. Tergend langzaam "spoelen" de zeepresten van m'n lijf. Shampoo uit het haar spoelen duurt ongeveer drie minuten tegen de tien seconden die het duurt als de wereld gezegend zou zijn geweest zonder de geboorte van de uitvinder van de waterbesparende douchekop.

Op et plaaje hiernaast: de leugen; geen water (links) maar vooral lucht (rechts). Je bespaart helemaal niets. Integendeel. Dergelijke apparaten produceren stress, irritatie en vooral tijdverkwisting.
Nog drie ochtenden te gaan.

Ploegen

Gisterenavond gesproken in Hamilton, de "College and Carriere" groep van de baptistengemeente. Zo'n 40 jongvolwassenen verzamelden zich in een kleine bovenzaal. 

Waar je de ene avond God bijna tastbaar aan het werk ziet, een andere avond, zoals deze, is er een waarbij het gewoon hard werken is. Na m'n studie over "hoe vatte Jezus het Goede Nieuws samen en wat betekent dat voor ons", had ik geen droge draad meer aan m'n lijf. Het voelde alsof ik een akker had omgespit!

"God" momenten kun je niet orchestreren of plannen. Dat doet God. Daar zit niets van ons bij. 

Maar...

Dat is een kant van het verhaal. Er is een groepsdynamiek en er is de individuele dynamiek. Je kunt het gevoel hebben dat er niets van je verhaal landde omdat er geen zichtbare feedback is. Om dat als graadmeter te hanteren voor "succes" is verraderlijk.

God werkt ook in de stilte. 

Jaren geleden heb ik geleerd om altijd voor de "een of de twee" te gaan. Mijn inbreng is slechts een schakeltje in de keten van gebeurtenissen in het leven van een persoon.

En die wetenschap helpt me om dankbaar terug te zien.

Hoe komt het toch...

..dat je met de een open en eerlijk over van alles en nog wat kunt spreken terwijl dat met een ander totaal niet lukt? Hoe komt het dat de een open staat voor verandering, zich bewust is dat hij/zij niet volmaakt is terwijl een ander blijft zwelgen in blinde vlekken en er van enige reflectie die kan leiden tot verandering geen sprake is?

Open en eerlijk met elkaar zijn is wat menigeen propageert en verlangt. Als ik echter de deurtjes van mijn hart naar een ander openzet en die ander blijft angstvallig zijn deurtjes dichthouden, stop ik al gauw met het openen van mijn harten leven en blijft onze relatie oppervlakkig. 

Er zijn mensen die het gewoonweg niet kunnen of willen. We leren hen alleen maar oppervlakkig kennen. 

In mijn werk staan we voor deze open en eerlijke relaties. In de praktijk is het echter ingewikkelder. Angst, trauma's, compartimentalisering van werk en privé en blinde vlekken staan het in praktijk brengen behoorlijk in de weg.

Onlangs ontmoette ik een OM leider die zo graag meer openheid en eerlijkheid wil in zijn relatie met de teamleden. Maar het willen alleen is niet genoeg. Je moet dan wel de eerste stap durven zetten en daadwerkelijk zelf je hart en leven in de etalage zetten. En dat kan deze best man niet. Hij heeft het nooit geleerd en de afstand blijft bestaan. Vertwijfelt vraagt hij zich af hoe het toch kan dat er nooit iemand naar hem toekomt om zijn/haar hart te luchten.

Het begint bij het strippen van het beeld dat we van onszelf hebben gecreëerd. Sterke mannen zijn dan opeens niet zo sterk meer. Vragen, twijfels, angsten komen dan naar buiten. En veel mannen kunnen zich dat niet permitteren omdat dat beeld hun enige houvast in het leven is geworden. Ze zouden dan toe moeten geven dat hun huwelijken niet altijd lekker lopen, er hobbels zitten in hun relatie met hun kinderen, ze worstelen met oncontroleerbare passies en seksuele begeertes.

De schijn ophouden is een van de grootste leugens die we met elkaar in stand houden. We denken dat er teveel op et spel staat, er teveel te verliezen is. De waarheid is dat de wereld snakt naar waarheid; wie ben jij nu eigenlijk echt?

De Tas

Na twaalf jaar intensief gebruik is mijn blauwe, trouwe rugzak op. Al maanden ben ik op zoek naar een waardige opvolger. Vandaag heb ik deze dan eindelijk gevonden. Op waardige wijze zal ik afstand doen van de oude. Het mooiste zou zijn om haar, rijdend op hoge snelheid, uit het auroraam te gooien. Ik weet het nog niet. Het is nogal wat om haar naar de vuilverbranding te sturen. Dat is rigoreus en ze verdient beter.

De Tas

Cape Breton

Port Colborne

Port Colborne, Canada, dag 6

Gisteren 12 uur gereisd van Sydney, NS naar Portc Colborne, ON. Vandaag een vrije dag. Ik ga naar de Niagara watervallen en eet tussen de middag Poutine.

Eskasoni, Canada, dag 5

Het weekend zit erop. Gisterenavond gesproken in Eskasoni, het grootste "First Nation" reservaat ten oosten van Montreal. Zie http://en.wikipedia.org/wiki/Eskasoni_First_Nation. Een mix van blanken en aboriginals verzamelde zich in het community center en nadat de band een half uur had gespeeld was het mijn beurt. Ik vroeg me af hoever mijn drie bulletpoints qua tijd zouden reiken. Ik sprak over Jezus' ontmoeting met de Samariaanse vrouw. Over hoe Jezus alles "fout" deed en hoe deze goddeloze vrouw die in onze samenleving behoorlijk gestigmatiseerd zou worden en slechts met kiespijn welkom zou zijn in de kerk, toegeeft dat ook zij de Verlosser verwacht! Jezus vertelt haara het goede nieuws dat ze kan stoppen met zoeken: " Ik ben het!" 

Doorgegaan op mijn overtuiging dat ieder mens op zoek is naar verlossing en dat deze verlossing niet te vinden is in religie,of in een geloofsysteem, maar in de persoon van Jezus Christus. Op de een of andere manier klikte het. Waar de aboriginals normaal gesproken in en uitlopen, rusteloos zijn en hun aandacht niet kunnen geven, zat men nu als aan de stoelen vastgelijmd. Opnieuw en "GOD" moment. Na mijn oproep gebeurde er plotseling van alles. Teveel om hier in detail te beschrijven maar om kort te zijn was er hier sprake van een bovennatuurlijk manifestatie van Gods Geest. Wauw. Verlossing en redding. Jezus leeft en Zijn Geest is aan het werk

Hieronder nog wat foto's van de omgeving van "Cape Breton Bible Camp".

Canada, dag 4

Gisteren de spreekralley overleefd en zelfs nog tijd gehad om een waterval te beklimmen. Helaas betekende dat wel het einde van mijn favoriete spijkerbroek.
Gisterenavond was een typisch 'GOD' moment. Zo'n moment dat je niet kunt plannen. Ik had gesproken over 'the kingdom law of purity' en Gods geest werkte tastbaar in ons midden. Helend, genezend en troostend. Al met al heel bemoedigend.
Vanavond spreek ik in een reservaat. Wij hebben daar misschien romantische beelden bij maar de werkelijkheid is dat het Zuid Afrika toentertijd inspireerde om de apartheidspolitiek te ontwikkelen.
De aboriginals zijn door de overheid letterlijk in een reservaat gedumpt, zestig km bij de dichtstbij zijnde 'beschaafde' Canadezen vandaan.
Gevolg: werkloosheid, wekelijks zelfmoorden, alcoholisme en ga zo maar door

Cape Breton, dag drie

Zo'n veertig twintigers verzamelden zich gisterenavond op Cape Breton Bible Camp. Regen, mist, kou, herfst en zo'n vijf kilometer weg van de bewoonde wereld. Een rommelige start. De band was een uur te laat, acht Natives besloten toch niet te komen. Maar we hadden een goede start. Een intructie gehouden over wat er komen gaat:
Waarom? De grote vraag die gelovigen en ongelovigen bezighoudt. Als God liefde is...?
Als mensen 'waarom' vragen en daarbij naar God kijken gaat met bij voorbaat uit van een vooronderstelling. Deze is de aanname dat God verantwoordelijk is.
Mijn vraag aan deze vragenstellers is: Geloof je dat God verantwoordelijk en of aansprakelijk is voor wat jou aan ellende overkomt. Vrijwel altijd is het antwoord bevestigtend. Mijn vervolgvraag is 'Wie heeft je dat gezegd'? Hiermee wordt een gesprek mogelijk. Houden we vast aan ons eigen of het ons opgedrongen beeld van God, of durven we de uitdaging aan om dat beeld eens naast het beeld dat de Bijbel van God schetst, te leggen.
Dan kom je namelijk voor verrassingen te staan. Nou, daar gaat het dit weekend dus over.

Sydney, NS

Vanmorgen om acht uur richting Sydney gereden, een tochtje van 400 kilometer door Nova Scotia. Spectaculaire uitzichten!
Nu heb ik een paar uur voordat het weekend losgaat. Ruim veertig deelnemers waarvan tien "natives", ook wel "aboriginals" genoemd. Aanstaande zondagavond spreek ik in "native" kerk. Ik houd jullie op de hoogte.

Onderweg naar Canada

Ik had er zo naar uitgekeken: Griddled Greakfast met twee American Pancakes, verzadigd met Maple Syrup. In plaats van de pannekoeken kreeg ik twee extra sneetjes toast. De pannekoeken waren op en de teleurstelling groot. Vervolgens drie uur rondgelopen op London Heathrow en nu is het wachten tot we in kunnen stappen op de vlucht naar Halifax.
De kranten staan vol met nieuws, achtergronden en opinies over de verkiezing van Obama.
Wat mij verbaast is hoeveel kenners er zijn. Ook Nederlanders. Maar wat weten we nu eigenlijk? Obama is geen verlosser en wie er ook baas wordt van een land staat voor een haast onmogelijke taak. Ik zeg het maar zo: leiding geven is een bitch. Je doet het nooit goed en je ku.nt nooit al je klanten tevreden stellen.
Ik denk dat we het beste maar kunnen bidden voor onze regeerders, opdat we een stil en rustig leven mogen leiden (Paulus).
Ik stap in. Mij rij wordt omgeroepen: 28a

Weer aan de foto

Fotografie was een leuke hobby van me totdat ik overging van spiegelreflex naar compact digitaal. Je weet wel, die borstzakcameraatjes die je niet of nauwelijks kunt manipulairen. Een paar maanden geleden een bod gedaan op een gloednieuwe spiegreflex van Sony en tot m'n verbazing won ik de veiling. Inmiddels fotografeer ik al weer enkele maanden op los en heb een freeware programma gedownload om foto's te bewerken (Artweaver). Het nadeel is dat je weer met een camera loopt te slepen. compacte Spiegelfeflexcamera's bestaan nameljik niet.
Hieronder m'n eerste gemanipuleerde foto (paddo lassoen, selectie omkeren en de selektie veranderen in duotoon (keuze: groen). Een kind kan de was doen. Tijd: Ongeveer drie minuten.



Nu m'n koffer pakken voor Canada. Vandaag de werkbladen, aantekeningen en overige handouts uitgeprint.

Vanmorgen gelezen: "hoort naar de tucht" (Spreuken 4:1). Als je zo'n vers geisoleerd leest dringt zich het beeld op van een kwaaie pa die de waarheid er bij zijn kinderen in probeert te rammen. Als je het grotere verhaal er omheen leest zie je een beeld van een liefdevolle vader die er alles aan doet om zijn kinderen wijze levenslessen bij te brengen. Het leven en de keuzes die we maken zorgen wel voor de pijn. Daar hoeven de vaders niet nog eens een schepje bovenop te doen. De lessen die we daarvan kunnen leren, komen door te "horen of door te luisteren.
En, tja, er zijn mensen die echt niet van hun fouten willen leren. Vandaar de vermaning "hoort naar de tucht".

Vertrouwelijke omgang

Spreuken is een bijzonder boek. Een lofzang op de wijsheid! Vandaag las ik dat de Heer vertrouwelijk omgaat met de oprechten. In spreuken staat zo'n uitspraak altijd in een tegenstelling: het antwoord op de vraag met wie Hij dan niet vertrouwelijk omgaat. En dat is in dit geval "de verkeerde".
Het ingewikkelde is nu dat je "oprecht" en "verkeerd" moet gaan duiden. In dit geval wordt de "verkeerde" beschreven: Iemand die a) kan geven maar het niet doet, b) misbruik maakt van het vertrouwen dat anderen hem geven, c) zonder reden bekvecht met iemand die geen kwaad in de zin heeft en d)anderen onder druk zet.
Ik denk dat ik liever oprecht ben. Waarom? De reden is dat ik heel graag die vertrouwelijke omgang met God wil.

Als je ik de Bijbel lees, kom ik er meer en meer achter dat God nooit echt ver weg was en eigenlijk best wel gemakkelijk te vinden. We vinden Hem waar we ons aan Hem en zijn wetten geven en naar deze wetten gaan leven. Deze wetten zijn universeel en goed voor zowel de gelovige als de ongelovige.
Iemand die geeft zal zich nooit rot voelen over dat wat hij weggeeft. De universele wet van God bevestigt in ons dat geven goed doet en goed voelt.
Loyaliteit en trouw wordt door iedereen gewaardeerd en het loon is (h)echte vriendschappen. Gods universele wet bevestigt zichzelf.
Iemand ondersteunen en bevestigen, vertrouwen geven maakt de ontvanger een stuk gelukkiger en ook de gever voelt zich beter.

Genoeg hierover. Aan de slag.
Vandaag m'n Koninkrijkstudies afronden.

Aan de slag

Aanstaande donderdag vlieg ik naar Canada en verzorg daar volgend weekend 8 studies over het Koninkrijk van God. De komende twee dagen zal al mijn tijd in de voorbereiding gaan zitten. De deelnemers verwachten een soort van werkboek. Ik dacht vanmiddag te beginnen na eerst een episode van House M.D. te hebben gekeken. Een episode duurt normaal 45 minuten maar ik deed er drie keer zo lang over omdat ik steeds in slaap viel.

Al zeg ik het zelf, vanmorgen hadden we een goede dienst. Een kleine muzikale bezetting en liederen die vooral gericht waren op het grootmaken van Jezus. Ik had niet verwacht dat een eenvoudige boodschap over Jezus zoveel reacties zou opleveren.
Misschien was mijn aanvliegroute wat anders en dat het daarom aansprak. Ik weet het niet. Ik vermoed echter dat de Geest van God er meer mee te maken heeft. En er zijn mensen die bidden.

Ik hoop dat meer mensen die deze blog lezen voor mij en m'n gezin bidden. Vanmorgen in de gemeente heb ik opnieuw gevraagd of mensen voor me willen bidden. Met name als ik ergens spreek. Bid dan vooral om de zalving van God. Die zalving brengt woorden tot leven en raakt harten aan. Het is die zalving die van woorden genezende, vertroostende, bemoedigende en aanmoedigende woorden maken.

Aantekeningen weggegooid

Vandaag m'n preek verder voorbereid. Vorige week had ik al een behoorlijk verhaal op papier gezet. Toen ik er vandaag naar keek deden die woorden me niet zoveel meer. Het onderwerp is het allermooiste waar je over kunt praten: "Waarom Jezus" en het gevaar is groot dat het een technisch verhaal wordt waarin allerlei theologische en technische redenen kunnen worden aangevoerd.

En het zit ook best wel knap in elkaar als je theologie leest. De ene interpretant weet het nog mooier en vernufter te brengen dan de andere uitlegger. De juridische aspecten passeren de revue, samen met knappe filosofische verhandelingen. Je kunt schrijven en spreken over 'de noodzaak van het kruis', of 'het belang van Christus' lijden, sterven en de opstanding' en er zijn duizenden boeken over geschreven. Hoe meer je er over leest en leert, hoe groter het wonder wordt.

Maar dat alles bij elkaar kan een rookgordijn zijn en ons weghouden bij wie en wat Hij werkelijk is: "God met ons".
Meer dan ooit realiseer ik me dat de mens iemand nodig heeft die eens en voor altijd kan laten zien wie God is. En dat is Jezus. Er is niets en niemand anders.
Bestudeer Zijn leer en leven en je ontmoet God op de meest intieme en duidelijke manier. Daar kan geen wet, gebod, voorschrift, psalm of profetie tegenop. Deze beschrijven slechts aspecten.
Jezus is de som van dat alles bij elkaar.

In de ontmoeting met Jezus komt er een eind aan het beeld dat we zelf van God hebben gecreëerd. En over dat beeld kan ik kort zijn; dat klopt niet.
Mijn beeld van God moet ik naast het beeld leggen dat Jezus laat zien. Alles in mijn beeld wat daar niet mee overeenkomt is een afgod waar ik mee af moet rekenen.
Dat is ook een van de redenen dat Jezus het grootste struikelblok is om tot God te komen. Hij maakt een eind aan mijn eigen God. En wie draagt tegenwoordig nog zijn eigen god ten grave?
Is het niet zo dat we het liefst onze aantekeningen over God bewaren en daarvoor bevestiging zoeken. Zonder papier sta je er zo leeg en alleen voor. Toch?