Life Direction

Het is altijd weer een verrassing om te zien wie er op een Life Direction weekend afkomen. Van de drie Brandarianen die zich bij mij hadden gemeld met de mededeling dat ze het weekend mee wilden maken was geen spoor te bekennen. Uiteindelijk deed er een Brandariaan mee en dat nadat het twee manden lang wekelijks in de mededelinge was herhaald. De Brandariaan die meedeed was een goede bekende: m'n eigen zoon Ruben.
De overige 18 deelnemers waren voornamelijk studenten. Daarnaast deed een docent, een huisvrouw, een medewerkers alarmcentrale, enkele IT-ers en enkele algemeen zoekenden mee.

De groep was actief betrokken en onder de gestelde vragen zaten enkele oude bekenden: Hoe is het mogelijk dat iemand een zooitje van zijn persoonlijke leven maakt en toch door God gebruikt wordt? Die vraag wordt eigenlijk altijd gesteld als ik het over de gaven van de Geest en de vrucht van de Geest heb. Mijn stelling hierbij is dat er geen voorwaardelijke koppeling tussen deze twee bestaat. Het is dus mogelijk dat iemand effectief als evangelist aan de slag is en tegelijkertijd de gewoonte heeft om wekelijks naar de hoeren te gaan, te stelen, z'n kinderen te mishandelen en ga zo maar even door.
Dat de twee, vrucht en gave, elkaar beinvloeden is een andere zaak. Maar de gave kan bestaan zonder dat iemand zich inspant om de vrucht van de Geest in zijn leven te realiseren (liefde, vrede, vriendelijkheid, goedheid, trouw, zelfbeheersing). Waarom trekt de Geest zich niet terug wanneer er geen, of nauwelijks een spoor van de vrucht van de Geest in iemands leven te bekennen is?

Om dat te begrijpen moeten we er anders naar kijken en de volgende vraag stellen: wanneer, of op welk moment, zou God Zijn kinderen dan wel Zijn gave(n) moeten geven? Als we een bepaald 'level' hebben gehaald? Als het van het behalen van een 'level' zou afhangen zou het een komen en gaan van de geestelijke gaven zijn en zouden slechts weinigen zich kwalificeren.
Dit neemt allemaal niet weg dat het een zeer kwalijke zaak is als de vrucht en de gave van de Geest elkaar niet versterken in iemands leven.

En dat heeft weer alles te maken met het feit dat we het maar erg moeilijk vinden om te leven in het licht; we lopen liever jaren lang rond met 'verborgen gebreken' dan dat we hulp zouden zoeken en daarmee erkennen dat we niet volmaakt zijn. En dat laatste is meteen ook het vreemde; iedereen weet toch allang dat we geen wandelende heiligen zijn?