De kerk heeft haar eigen turbotaal. Een 12,5 jaar huwelijk werd gisteren ingezegend, woorden werden over mensen uitgebeden, vermeende ontvangen boodschappen werden middels profetieën uitgesproken, brood werd gebroken, anderen vonden de dood in het watergraf, zuigelingen werden opgedragen, tijden van aanbidding, lofprijs, voorbede, verootmoediging aangekondigd en het offer werd weer opgehaald.
Een tijd terug kregen Martha en ik een jonge vrouw over de vloer die het e.e.a. in haar leven had meegemaakt en ik dacht dat het een goed idee was om ter afsluiting van onze ontmoeting voor haar te bidden.
Er was wat schrik; wat is dat precies and wat gaat er dan gebeuren? Ze had werkelijk geen idee. En dan gebruikte ik nog het enigszins neutrale woord "bidden." Na uitgelegd te hebben dat het een redelijk onschuldige oefening is waarbij we de plaats van God erkennen, onze afhankelijkheid van Hem betuigen en ons vertrouwen in Hem uitspreken, ging ze akkoord.
Vorige week ontmoette ik een jonge man die vertelde over zijn eerste christelijke bijeenkomst. Dat was een kerstnachtdienst die over het algemeen te boek staan als laagdrempelig en redelijk toegankelijk voor leken.
Niets was minder waar. Hij had totaal geen idee en wist zich maar moeilijk een houding te geven.
Nu is dat allemaal heel logisch en er is ook niet zoveel mis mee. Toen vorige week een aantal IT'ers enthousiast verslag deed van de release van een belangrijke upgrade en de lancering van de "SLS Box" had ik toch echt het idee dat ik ze een totaal andere wereld leven. Na afloop ben ik naar onze IT afdeling gegaan en heb een aantal mensen gevraagd om mij te laten zien wat ze zeiden. Dat hielp en na drie kwartier was ik een stuk wijzer. De IT'ers kregen van mij het gratis advies om volgende week, als het hele OM team weer bij elkaar komt, het een en ander te laten zien. Dat is denk ik ietsje effectiever dan er over vertellen.
Elke vereniging kent haar eigen taal en rites rondom een centraal thema. De kerk hoeft zich dan ook niet te schamen voor die van haar. Belangrijker is dat de taal niet de plaats inneemt van die van de demonstratie.
Zo las ik recentelijk in een boek het verhaal van een vrouw die na haar dood een plaatselijke kerk een substantiële som geld naliet. Ze had nog nooit een voet in die kerk gezet en de kerkleden kenden deze vouw niet. Wat bleek? Haar (inmiddels overleden) buurvrouw was lid van die kerk en had zich over de betreffende vrouw ontfermt. Deze buurvrouw was representatief geworden voor waar de kerk voor staat. En dat zonder woorden. Dat is pas turbo!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten