Maar wie bedank je dan?

"Ik ben gewoon ontzettend dankbaar." Een uitspraak die je zo her en der wel hoort, verspreid over alle lagen van het volk en onafhankelijk van welke religieuze overtuiging dan ook.
Ik heb het niet over de dankbaarheid van de winnaar van een gouden beeldje voor een acteerprestatie, die familie, kennissen, vrienden en anderen bedankt die hem in staat hebben gesteld om in dit moment van tijd en ruimte te geraken.
Nee, ik bedoel de dankbaarheid voor bijvoorbeeld gezondheid. Je bent 76 jaar oud, bent nog nooit naar de dokter geweest en je loopt nog als een kievit.
Maar wie zijn deze mensen dan dankbaar? Of kun je gewoon dankbaar zijn zonder dat meteen aan krachten, machten of invloeden buiten je om te hangen?
Dankbaarheid impliceert een betuiging van afhankelijkheid. "Gewoon, sterke genen." Maar is het wel fair om je genen te bedanken? Die kunnen er ook niets aan doen. Die "zijn" er gewoon..
Een gen zal niet verguld raken door een dankwoord van haar drager.
Zo is het ook een soort van vreemd om het toeval te bedanken. Het toeval wordt daar niet koud of warm van en staat er eigenlijk los van.
We hebben het zo'n beetje geaccepteerd want er wordt zelden doorgevraagd als mensen zeggen dat ze "zo ontzettend dankbaar zijn" of gewoon "buitengewoon gelukkig."
Ook zoiets. Geluk en dankbaarheid kunnen sterke emoties zijn maar bestaan nooit in isolatie. Wat maakt iemand gelukkig of dankbaar?
Hier moest ik aan denken toen ik zojuist las over Paulus' dankbaarheid aan het adres van de Filippenzen. Telkens als Paulus aan de Filippenzen dacht, was er dankbaarheid. Wat hadden deze gasten gedaan dat Paulus tot dankbaarheid stemde? Ze hadden actief geparticipeerd in Paulus z'n werk.
Het is natuurlijk gaaf als mensen aanhaken bij iets dat voor jou belangrijk is. Maar als ze dat nu niet doen? Kan ik dan nog steeds dankbaar zijn als ik aan ze denk?
Dankbaarheid is dan ook weer relatief. Ik heb collega's die een kijk op zaken en het leven hebben die ik zeer waardeer en waar ik dankbaar voor ben. Ze bieden het perspectief dat nodig is om tot een gezonde afweging te komen en met elkaar kom je tot gezondere beslissingen.
Tegelijk kunnen het op andere terreinen enorme zeuren zijn die ik eigenlijk liever mijd. Gevoelens van dankbaarheid wisselen zich met de snelheid van het licht af door gevoelens van antipathie en allesbehalve dankbaarheid.
Ik ben ietwat jaloers op mensen die een soort van onbevangen algemene dankbaarheid in zich dragen en zich niet lijken te bekommeren om de vraag waarom ze dan dankbaar zijn. Ze zijn gewoon dankbaar.
Stel je voor dat je dankbaarheid per strekkende meter zou kunnen kopen. Ik zou meteen inschrijven voor een kilometer of wat.
Deze blog zou nu gemakkelijk tot de vraag kunnen leiden of ik misschien "issues" heb met dankbaarheid kan ik zeggen dat ik een intens dankbaar mens ben en ik kan de reden voor deze dankbaarheid ook wel opsommen. Ik kan me echter zo voorstellen dat je daar niet op zit te wachten dus laat ik het maar zo.
Ik moest er gewoon even aan denken. Da's alles.