Office Space

Mijn kantoor achterin de trein naar Mannheim. Nog veel werk te verzetten voor de Internationale HR Consultation die morgen begint. Gisteren veel tijd "verloren" met de nieuwe baby. Wat een zegen.

Zegen On/Off

In het verlengde van de blog over de turbotaal in de kerk pikken mijn voelsprieten uitdrukkingen en begrippen op die je doen afvragen of de uitdrukker eigenlijk wel door heeft wat hij of zij zegt en dan met name het wereldbeeld en godsbeeld dat achter die begrippen, woorden en uitdrukkingen schuilgaat.

Zo las ik van de week ergens iemand de uitdrukking "uit de zegen stappen." Deze vier woorden werden gebruikt in de context van het overschrijden van de maximum snelheid. Als je 130 rijdt waar je maar 120 mag, zou je "uit de zegen stappen."

Ik zeg of schrijf verder niets maar vraag je om met me mee te denken over deze gedachte? 

Welke vragen roept het op?

Wat voor gevolgen heeft het als je het idee consequent toepast op alle terreinen van het leven?

Maar wie bedank je dan?

"Ik ben gewoon ontzettend dankbaar." Een uitspraak die je zo her en der wel hoort, verspreid over alle lagen van het volk en onafhankelijk van welke religieuze overtuiging dan ook.
Ik heb het niet over de dankbaarheid van de winnaar van een gouden beeldje voor een acteerprestatie, die familie, kennissen, vrienden en anderen bedankt die hem in staat hebben gesteld om in dit moment van tijd en ruimte te geraken.
Nee, ik bedoel de dankbaarheid voor bijvoorbeeld gezondheid. Je bent 76 jaar oud, bent nog nooit naar de dokter geweest en je loopt nog als een kievit.
Maar wie zijn deze mensen dan dankbaar? Of kun je gewoon dankbaar zijn zonder dat meteen aan krachten, machten of invloeden buiten je om te hangen?
Dankbaarheid impliceert een betuiging van afhankelijkheid. "Gewoon, sterke genen." Maar is het wel fair om je genen te bedanken? Die kunnen er ook niets aan doen. Die "zijn" er gewoon..
Een gen zal niet verguld raken door een dankwoord van haar drager.
Zo is het ook een soort van vreemd om het toeval te bedanken. Het toeval wordt daar niet koud of warm van en staat er eigenlijk los van.
We hebben het zo'n beetje geaccepteerd want er wordt zelden doorgevraagd als mensen zeggen dat ze "zo ontzettend dankbaar zijn" of gewoon "buitengewoon gelukkig."
Ook zoiets. Geluk en dankbaarheid kunnen sterke emoties zijn maar bestaan nooit in isolatie. Wat maakt iemand gelukkig of dankbaar?
Hier moest ik aan denken toen ik zojuist las over Paulus' dankbaarheid aan het adres van de Filippenzen. Telkens als Paulus aan de Filippenzen dacht, was er dankbaarheid. Wat hadden deze gasten gedaan dat Paulus tot dankbaarheid stemde? Ze hadden actief geparticipeerd in Paulus z'n werk.
Het is natuurlijk gaaf als mensen aanhaken bij iets dat voor jou belangrijk is. Maar als ze dat nu niet doen? Kan ik dan nog steeds dankbaar zijn als ik aan ze denk?
Dankbaarheid is dan ook weer relatief. Ik heb collega's die een kijk op zaken en het leven hebben die ik zeer waardeer en waar ik dankbaar voor ben. Ze bieden het perspectief dat nodig is om tot een gezonde afweging te komen en met elkaar kom je tot gezondere beslissingen.
Tegelijk kunnen het op andere terreinen enorme zeuren zijn die ik eigenlijk liever mijd. Gevoelens van dankbaarheid wisselen zich met de snelheid van het licht af door gevoelens van antipathie en allesbehalve dankbaarheid.
Ik ben ietwat jaloers op mensen die een soort van onbevangen algemene dankbaarheid in zich dragen en zich niet lijken te bekommeren om de vraag waarom ze dan dankbaar zijn. Ze zijn gewoon dankbaar.
Stel je voor dat je dankbaarheid per strekkende meter zou kunnen kopen. Ik zou meteen inschrijven voor een kilometer of wat.
Deze blog zou nu gemakkelijk tot de vraag kunnen leiden of ik misschien "issues" heb met dankbaarheid kan ik zeggen dat ik een intens dankbaar mens ben en ik kan de reden voor deze dankbaarheid ook wel opsommen. Ik kan me echter zo voorstellen dat je daar niet op zit te wachten dus laat ik het maar zo.
Ik moest er gewoon even aan denken. Da's alles.

Turbotaal in de kerk

De kerk heeft haar eigen turbotaal. Een 12,5 jaar huwelijk werd gisteren ingezegend, woorden werden over mensen uitgebeden, vermeende ontvangen boodschappen werden middels profetieën uitgesproken, brood werd gebroken, anderen vonden de dood in het watergraf, zuigelingen werden opgedragen, tijden van aanbidding, lofprijs, voorbede, verootmoediging aangekondigd en het offer werd weer opgehaald.

Een tijd terug kregen Martha en ik een jonge vrouw over de vloer die het e.e.a. in haar leven had meegemaakt en ik dacht dat het een goed idee was om ter afsluiting van onze ontmoeting voor haar te bidden.
Er was wat schrik; wat is dat precies and wat gaat er dan gebeuren? Ze had werkelijk geen idee. En dan gebruikte ik nog het enigszins neutrale woord "bidden." Na uitgelegd te hebben dat het een redelijk onschuldige oefening is waarbij we de plaats van God erkennen, onze afhankelijkheid van Hem betuigen en ons vertrouwen in Hem uitspreken, ging ze akkoord.

Vorige week ontmoette ik een jonge man die vertelde over zijn eerste christelijke bijeenkomst. Dat was een kerstnachtdienst die over het algemeen te boek staan als laagdrempelig en redelijk toegankelijk voor leken.
Niets was minder waar. Hij had totaal geen idee en wist zich maar moeilijk een houding te geven.

Nu is dat allemaal heel logisch en er is ook niet zoveel mis mee. Toen vorige week een aantal IT'ers enthousiast verslag deed van de release van een belangrijke upgrade en de lancering van de "SLS Box" had ik toch echt het idee dat ik ze een totaal andere wereld leven. Na afloop ben ik naar onze IT afdeling gegaan en heb een aantal mensen gevraagd om mij te laten zien wat ze zeiden. Dat hielp en na drie kwartier was ik een stuk wijzer.  De IT'ers kregen van mij het gratis advies om volgende week, als het hele OM team weer bij elkaar komt, het een en ander te laten zien. Dat is denk ik ietsje effectiever dan er over vertellen.

Elke vereniging kent haar eigen taal en rites rondom een centraal thema. De kerk hoeft zich dan ook niet te schamen voor die van haar. Belangrijker is dat de taal niet de plaats inneemt van die van de demonstratie.
Zo las ik recentelijk in een boek het verhaal van een vrouw die na haar dood een plaatselijke kerk een substantiële som geld naliet. Ze had nog nooit een voet in die kerk gezet en de kerkleden kenden deze vouw niet. Wat bleek? Haar (inmiddels overleden) buurvrouw was lid van die kerk en had zich over de betreffende vrouw ontfermt. Deze buurvrouw was representatief geworden voor waar de kerk voor staat. En dat zonder woorden. Dat is pas turbo!

Koorts

In de bus naar Edinburg begin ik eindelijk een beetje te ontspannen. Koortsachtig bezig geweest met het herstellen van een gecrashte laptop en dat is niet helemaal gelukt. En als je onder druk staat lijkt alles ook nog eens langer te duren. Nu, in de trein van E'burg naar Carlisle en na een overdadig maal vis en patat kan ik er weer tegen. Reizen is en blijft echt geen hobby van me.
De vier overdenkingen/praatjes/preken/studies of je het ook wilt noemen waren een genoegen om te doen/geven/ af te leveren. Feedback was over het algemeen bemoedigend. Dat een goede vriend met me van mening verschilt over het dogma van de totale verdorvenheid van de mens - de mens zou zo verdorven zijn dat hij zelfs niet in staat is om te kiezen voor het heil - zie en beleef ik niet als kritiek maar als een constructieve bijdrage een de al eeuwen durende discussie waar we nooit helemaal uit zullen komen.
Zometeen een verjaarsfeestje van een collega en morgen weer hard aan het werk.

RSVP

In Nederland niet zo vaak gebruikt maar in Amerika bijvoorbeeld zie onderaan een persoonlijke uitnodiging wel de letters RSVP staan (Répondez s'il vous plaît). Voor de Nederlander hoeft het niet zo plechtig. Die vraagt de genodigde: "Laat effe weten of je komt ivm de catering enzo." In de uitnodiging staan plaats, tijd, gelegenheid, protocollen en een eventuele kadotip vermeld. Over het algemeen zal de genodigde na aanvaarding van de uitnodiging zich houden aan de opgesomde wensen en verwachtingen. Waarom? Uit respect voor de uitnodiger. De genodigde die alle wensen en protocollen in de wind slaat getuigt hiermee van disrespect; neemt de uitnodiger niet al te serieus.

Het Goede Nieuws is hiermee te vergelijken. Dat komt tot ons met Gods RSVP onderaan de bladzijde. Paulus refereert hieraan wanneer hij in Efziers 4 de gelovigen oproept om een leven te leiden dat in overeenstemming is met al het gestelde in de uitnodiging. In onze vertalingen staat het woord "roeping." Dat is best wel een duur woord. Het wezen van het woord roeping is echter "uitnodiging."
Andere verzoeken die je tegenkomt op uitnodigingen zijn (volgens Wikipedia):

• A.a.u.b. (Antwoord alstublieft) – De gastheer of -vrouw verwacht een reactie, of u nu wel of niet ingaat op de uitnodiging.
• Regrets only – Alleen reageren als u niet ingaat op de uitnodiging.
• R.f.s.v.p. (Reponse favorable s'il vous plait) – Alleen reageren als u ingaat op de uitnodiging.
• V.g.a. (Verzoeke gunstig antwoord) – De gastheer of -vrouw hoopt op een bericht dat u de uitnodiging aanneemt.
• W.a.g. (Wordt antwoord gewenst) – De gastheer of -vrouw verwacht een reactie, of u nu wel of niet ingaat op de uitnodiging.
• W.g.a.g./ W.g.a.v. (Wordt gunstig antwoord gewenst/verwacht) – De gastheer of -vrouw hoopt op een bericht dat u de uitnodiging aanneemt.

De verzoeken hebben gemeen dat er een reactie wordt verwacht van de genodigde.
God dringt zich niet op. De uitnodiging is verstuurd en de reactie is aan ons.Er is plaats voor iedereen maar niet iedereen wil of zal de uitnodiging aannemen. God zal niemand tot Zijn feest dwingen.

Betrouwbare boef

We kennen zijn woorden een vrijwel absoluut gezag toe en de heidense kerk is voor een belangrijk deel op zijn interpretaties, richtlijnen en adviezen gebouwd, gegroeid en gescheurd. Met grote woorden beschrijft hij de kracht en macht van God die in staat is om oneindig veel meer te doen dan alles wat wij kunnen vragen of bedenken. Hij moedigt het volk van God aan om die kracht na te jagen, te testen en te doorgronden.
De man van de grote woorden zit echter zelf in de gevangenis; een bewijs van de kracht en macht van de God die hij dient?
Nu lijkt het gros van de kerk er niet meer mee ter zitten dat hij werd afgeschilderd en weggezet als een boef, een crimineel die verdeeldheid zaaide en de status quo van de bestaande geestelijke machtsverhoudingen openlijk en met verve bekritiseerde.
Wat zou zijn directe omgeving hebben gedacht? Waar rook is, is vuur? Iemand zit toch niet voor niets in de gevangenis? Ook al is hij onschuldig, er zal vast wel iets van waarheid in de aanklacht zitten.
Hoe betrouwbaar is het getuigenis van een beklaagde?
Paulus deed niet zo aan politieke correctheid en dat kwam hem duur te staan. Uiteindelijk sterft hij in ballingschap; zijn vrijheid hem ontnomen.
Echter, de impact van zijn woorden reikt door de eeuwen en de geschiedenis heen. Ze vormen en bepalen vandaag mijn geloof en die woorden liggen op mijn bureau - vandaag in de vertaling van Groot Nieuws.
Men kon zijn fysieke bestaan begrenzen maar zijn woorden niet.

Het gaat me echter om de paradox van enerzijds het bezingen van de kracht en macht van God, die nog oneindig veel groter blijkt te zijn en daartegenover de gevangen bezinger. Hoe verhouden die twee werkelijkheden zich tot elkaar?
Paulus leek er niet zo mee te zitten. De oneindige kracht en macht van God staat los van de beperkingen waartoe we in het aardse bestaan veroordeeld zijn. Deze beperkingen manifesteren zich voor iedereen op een unieke manier en de kunst van het leven is om met en in die beperkingen het koninkrijk van God te zoeken en te vinden.
He kracht en macht van God staan los van de materiële werkelijkheid. Hoewel er lieden bestaan die deze kracht en macht koppelen aan aardse zegeningen in de vorm van voorspoed en welvaart; gezien vanuit de Bijbel houdt die koppeling geen stand.
Het was en is nog steeds Immanuel: God met ons. Hier en nu en ongeacht de omstandigheden waarin we ons bevinden. Paulus begreep en ervaarde dat. Daarom kon hij zingen en schrijven over die geweldige kracht en macht.

Efeziers 3:20-1:1.

Paulus in de gevangenis. Rembrandt van Rijn

Een plasje neerleggen

Tijdens onze internationale leidersvergaderingen van afgelopen week is het me weer gelukt om (redelijk onbedoeld) iemand tegen we in het harnas te jagen. Net zoals in kerkdiensten met een open tijd van aanbidding of gebed het na verloop van tijd enigszins voorspelbaar is wie er wat gaat bidden is het ook redelijke voorspelbaar wie er tijdens vergaderingen zijn of haar plasje neer moet leggen. Zo vroeg ik me vorige week af wanneer "Henk" naar de microfoon zou lopen om z'n jaarlijkse plasje te doen. Ik werd niet teleurgesteld. Henk kwam en plaste. Niemand weet waar Henk het nu precies over had of wat hij bedoelde maar plassen zou hij.
Nu is dat op zich niet zo erg of vreemd. Volgens mij vriend, collega en kenner van mensen Jan B. heeft ieder mens de behoefte om tegen een boom of boompje aan te plassen. We willen graag onze aanwezigheid op het levensterrein markeren en een plaats in haar historie opeisen: "Ik was hier."

Daar gaat het me nu even niet om. Helemaal niet erg. Hoewel de grote blaas van sommigen toch wel irritatie op kan wekken. Zo ook de blaas van Henk en ik moest het even kwijt. Dus sprak ik Henk erop aan: "Henk, je hebt me niet teleurgesteld; ik wist dat je kostbare zendtijd op zou eisen en tegen een boompje aan zou plassen."
Henk kwam er later op terug. Hij was beledigd en wilde weten wat ik bedoelde. Ik legde hem uit dat zolang ik hem ken, hij bij elke vergadering het een hele tijd over helemaal niets heeft en dat dat mij (en vele anderen) ergert.
We hebben het keurig uitgepraat en de kou tussen ons is uit de lucht.
Volgend jaar doet hij het weer. Hij kan niet anders. Volgend jaar vind ik het minder erg en ik verwacht dat we, mocht er tijdens zijn actie oogcontact tussen ons zijn, in mijn ogen een blik van vermoeide berusting te zien zal zijn en in zijn ogen een glimmertje van "Ik ben hier."
Ach, het hoort er een beetje bij.

Vliegen is gewoon niet leuk

Geniet van het moment en denk niet aan de dertien uur stilzitten. Makkelijker gezegd dan gedaan. Toch heb ik her weer overleefd. Een dubbele dosis Ambien verzacht en verkort de reis. Nu stilstaan voor een rood sein op het spoor. Wat de terugreis ook veraangenaamde was de ontmoeting met David Verboom en zijn ouders die een paar weken in BKK verblijven. Lekker bijbeppen en verwonderd staan over hoe snel kinderen opgroeien. Wat een leuk gezin!

De conferentie zit erop. De spannendste in de historie van OM. De vijand zal er alles aan doen om de vaak al kwetsbare eenheid te vernietigen. Ook deze week heeft de genade gezegevierd. De geschiedenis van OM staat bol van het getuigenis van genade, verzoening en de de realiteit van het kruis  an Golgotha.
Martha wacht me op bij CS. Het leven is goed en het discomfort van de reis smelt weg met iedere kilometer die mij dichter bij haar en huis brengt.

blogloos

Laptop gecrasht net voordat ik naar Bangkok vetrok. Slechts mijn telefoon als coms middel. Typt verschrikkelijk. Ben over 30 uur weer thuis en moet nodig bijbloggen over deze historische leidersvergadering. Oude paradigma's verdwijnen. Zendingsdenken en praktijken moet worden herzien. Goeie zaak! Te lang heeft het eenzijdige westerse model de boel gedomineerd.