Onderwerping, Moreel leven en Temperament

Vandaag drie "sessies". Zometeen spreken over "leven in onderwerping aan Gods woord." Vanmiddag heb ik alle mannen bij elkaar om te spreken over "Zoals we zijn;" hoe leef je rein en heilig in een wereld die zich daar niet al te druk om maakt en in een lijf waarin zich allerlei processen afspelen.

Vanavond een sessie van anderhalf uur over "temperamenten," waarbij de deelnemers aan de hand van een door hen beantwoorde vragenlijst 'ontdekken' waarom ze op een unieke manier reageren op anderen, taken uitvoeren en bijdragen aan een team dynamiek.

Zoals te doen gebruikelijk heb ik weer veel te veel voorbereid en heb tegelijk het gevoel dat ik totaal onvoorbereid ben.

Ik heb er zin in.

Onderwerping aan God

Ons huis staat te koop. Kijk hier als je nieuwsgierig bent of de link door wilt sturen aan vrienden die in Rotterdam op zoek zijn naar een flink huis.

Lees hier onze nieuwsbrief. Read our English newsletter here.

Het is nogal nietszeggend als iemand zegt in God te geloven, Hem te volgen, naar Hem te luisteren, Hem als inspirator of gezag te erkennen.

Waarom zegt dat zo weinig? Omdat het niet helder is waaraan we ons beeld van God ontlenen.

De verpersoonlijkte God waarin de mens gelooft is in wezen niets anders dan het product van de eigen fantasie, opvoeding, cultuur, enz..

"Mijn God is niet zo," of "Zo ken ik God niet," wordt vaak gehoord. Maar waaraan ontlenen we ons beeld van God?Wie denken we te volgen?

Morgen spreek ik over het thema "leven in toewijding aan het Woord van God." Als het onderwerp "leven in toewijding aan God" zou zijn, zou ik niet weten hoe dat aan te pakken of te benaderen want "Zoveel mensen, zoveel goden."

Het is juist het Woord van God dat ons het kader verschaft waaraan we ons eigen beeld van God kunnen toetsen en bijstellen. Uiteindelijk kun je dan niet om Jezus heen. Hij wordt wel het Woord van God genoemd. Als ik ooit wil weten hoe God er uit ziet moet ik naar Jezus kijken. Dichterbij kun je niet komen. Onderwerping aan het woord van God is dan ook de erkenning dat Jezus Hem die niemand kende, heeft bekendgemaakt.

Bio Geestelijkheid

Bio staat, onder andere, voor een terugkeer naar die basale vorm van veehouderij en landbouw waarbij respect voor dier en gewas het uitgangspunt vormt. Geen chemische hulpmiddelen om gewas en dier in een zo kort mogelijke tijd richting pan te manoeuvreren; geen beperkte bewegingsvrijheid om kiloknallers te kunnen produceren.

Overmorgen houd ik een praatje voor alle mannen: "The Way We Are." Een kort door de bocht benadering betreffende het omgaan met seksualiteit is vooral het benadrukken van hoe slecht we wel zijn en hert belang van reine gedachten onderstrepen. Oproep to bekering en hernieuwde toewijding en klaar is Kees.

Zo werkt het niet.

Bij een eenzijdig geestelijke benadering van seksualiteit wordt voorbijgegaan aan de biologische aspecten die een rol spelen bij de aantrekkingskracht tussen man en vrouw en het natuurlijke verlangen om de andere lichamelijk te beminnen. Daar is niets verkeerds aan. Dat is Bio Seks.

De teloorgang van de seksuele moraal waarbij met name de natuurlijke grenzen niet alleen zijn vervaagd maar eerder weggevaagd heeft de Bio beleving in een megastalbenadering veranderd.

Ik wil wat ik wil wanneer ik het wil en niets mag me daarbij in de weg te staan.

Maar stel je nu voor dat er een groep mensen is die tegelijk een geestelijkheid nastreeft dat niet in het kader staat van de onmiddellijke behoeftebevrediging van het zelf? Vrijwel alle jongeren die op onze conferentie zijn hebben een verlangen om puur en rein te zijn.

Hoe verhoudt die puurheid en reinheid zich tot de harde biologische werkelijkheid met daarbij opgeteld het ontbreken van enige seksuele moraal in de wereld om ons heen?

Hoe houdt je dat ene in stand zonder de werkelijkheid van de chemische processen die zich in je lijf afspelen te negeren of (sommigen gaan zover) te ontkennen.

Door het zichzelf en door anderen aangeprate schuldcomplex leidt alleen maar tot frustratie en uiteindelijk een kwetsbaar breekpunt.

Dat is de aanvliegroute die ik kies en vervolgens laat ik deze jonge mannen zelf met ideeën komen over hoe ze hier op een gezonde manier mee om kunnen gaan.

Ik ben benieuwd en zal zaterdag van de uitslag verslag doen.

Gaan maar weer

Ons huis staat te koop. Kijk hier als je nieuwsgierig bent of de link door wilt sturen aan vrienden die in Rotterdam op zoek zijn naar een flink huis.

Lees hier onze nieuwsbrief. Read our English newsletter here.

De komende tien dagen bivakkeer ik in Ambt Delden waar een van onze jaarlijkse conferenties voor nieuwe werkers plaatsvindt. Zo'n 240 korte- en lange termijners, zullen door een zestigtal stafwerkers worden ingewijd in de wereld van OM.

Ik zal me vooral bezighouden met de "staff-track," een programma voor de stafwerkers dat parallel aan het programma voor de nieuwe werkers loopt. Het is voor mij een uitgelezen gelegenheid om stafwerkers uit een flink aantal landen te ontmoeten en leren kennen. In een organisatie met meer dan 6000 werkers staan nog altijd relaties centraal. Effectief leiding geven wordt in OM meer bepaald door relaties dan door hierarchy en positie. Dat brengt veel koffiedrinken en appelpunten eten met zich mee (ik heb daar een semi vast hoekje voor bij een lokale koffie/appelpunten club).

Ik zie er naar uit. Het komende weekend voegt Martha zich bij me. Vind ik niet erg. Aanstaande zaterdag is er een speciaal programma voor de Nederlandse achterban van OM.

Huis staat per vandaag te koop

We hebben er best wel lang tegen aangehikt maar twee weken geleden toch de knoop doorgehakt en ons huis te koop gezet.
We zouden graag verhuizen naar een durrepie in Zeeland); huis(je) met een flinke tuin en een garage waarin ik aan m'n auto kan klussen. We gaan echter pas op zoek als we een definitieve koper hebben. Hoe lang gaat dat duren? Een week, een maand, een jaar, twee jaar. We zullen het wel zien. We hebben het voordeel dat we niet weg hoeven en er geen druk op de ketel staat.

Kijk hier maar voor het geval je geinteresseerd bent in een groot huis (140 m2) in Rotterdam

Bestemming

Lees hier onze nieuwsbrief.

Wat is mijn bestemming? Leuk thema voor morgen in Papendrecht. De opdracht is om hierover wat verdenkingen uit te spreken. Bestemming heeft een 'hier en nu' en een 'toekomst' component.

Maakt het iets uit voor mijn leven hier en nu als ik een duidelijk zicht heb op mijn uiteindelijke bestemming?

In interviews met schrijvers van boeken en filmregisseurs kom je twee benaderingen tegen. De eerste is dat er een idee is voor een verhaallijn maar het eind nog niet vaststaat. Dat geeft waarschijnlijk wat meer speelruimte omdat de schrijver/regisseur nog verschillende kanten op kan.

Vaker komt het voor dat de schrijver/regisseur al een duidelijk beeld heeft van hoe het boek of de film afloopt. Die afloop maakt de koers er naartoe wel wat beperkter omdat alle onderdelen direct of indirect naar dat einde toewijzen, hetgeen niet betekent dat er niet voldoende ruimte is voor mysterie en vragen.

De afloop weten heeft iets definitiefs en dat kan zowel opbeurend of positief duwend werken alsook de hele zaak naar beneden trekken. "Mevrouw, u heeft nog maximaal drie maanden te leven," doet iets anders met je dan "mevrouw, uw oudtante heeft haar vermogen van dertig miljoen euro aan u nagelaten. Het geld is over drie maanden beschikbaar."

Het eind van het verhaal is in ons leven in zeer grote mate bepalend voor houdingen, gevoelens en acties/reacties.

Tegelijk is de reactie van ieder individu op eenzelfde mededeling uniek.

In de Bijbel lezen we het e.e.a. over bestemming. Een van de mooiste hoofdstukken Romeinen 6 waarin Paulus schrijft over bestemming.

Hij beschrijft een nog sinister scenario waarin alle mensen vijanden van God zijn en die vijandschap heeft een onherroepelijk gevolg van het eind van de film. Nu los van God, straks los van God: de heerlijkheid van God staat diametraal tegenover de zondigheid van de mens. Die tegenstelling wordt niet vanzelf opgeheven.

Je denkt dan dat het het eind van de film is maar...

En dat is meteen de crux. Paulus gebruikt het woordje 'maar!' (Rom. 6:22). Misschien dat het woord 'crux' wel hier zijn oorsprong vindt. Crux betekent namelijk kruis.

Maar... Door het werk van Christus zijn we vrijgemaakt van de zonde en daardoor krijgt de film een onverwachte wending. De bestemming verandert. Het eindigt nu in eeuwig leven!

Die bestemming heeft meteen gevolgen voor de verhaallijn en de houding van de acteur die nu richting goede afloop acteert. Een vaststaande goede afloop gaat de plot bewerken. Paulus gebruikt een woord dat die plot kernachtig samenvat: heiliging is het direct gevolg van de nu nieuwe en goede afloop.

Daar waar een leven niet verandert als gevolg van de wetenschap dat er iets heel mooist staat te gebeuren heeft dat leven 1) geen oog voor dat nieuwe einde, 2) geen oog voor de gevolgen ervan voor het hier en nu en/of 3) geen idee hoe je een boek schrijft of een film maakt.

Het zicht op onze bestemming in de toekomst staat in onlosmakelijke verband met onze bestemming in het hier en nu. Daar waar dat verband op een of andere mysterieuze wijze ontbreekt, zit er een draadje los en moet er gesoldeerd worden.

Daar wou ik het morgen over hebben en als gevolg daarvan schrijf ik vandaag dit hersenspinsel.

International Training Coordinator

OM zoekt een opvolger voor de huidige International Training Coördinator

Nieuws Augustus

Lees hier onze nieuwsbrief

Read our English newsletter here.

Sprekertjes, Bonden en Federaties

Vandaag begint het spreekjesseizoen weer. Voor mij althans. Vandaag naar een gemeente in Raamsdonksveer. Het is er een uit de VEG serie. Nee, niet de Volle Evangelie Gemeente maar de Vrije Evangelische Gemeente die deel uit maakt van de Federatie van Vrije Evangelische Gemeenten in Nederland (12 gemeenten zijn hierbij aangesloten). Iemand die niet bekend is met de kerkelijke kaart van Nederland beweegt nu zijn/haar hand richting oor om daar wat structureel krabwerk te verrichten. Meer krabwerk: er bestaat ook een bond van vrije evangelische gemeenten. Houd je van geschiedenis, lees dan hier.

De VEG plaatst zich binnen Kerkland in de Evangelische provincie en schuurt dicht tegen de traditionele protestantse kerk aan maar minder dicht dan dat de bondsgemeenten dat doen.

Zolang mensen er samen iets van moeten maken, zal dit fenomeen zich altijd voordoen. Niet alleen voor individuen maar ook voor groepen is "plaats" belangrijk en regelmatige herdefinitie en herijking van "plaats" is natuurlijk.

Critici, zowel binnen als buiten Kerkland, gebruiken dit zoeken naar 'plaats' als excuus om zich te blijven verzetten tegen verhuizing. Wat deze zelfde critici even niet zien is dat ze zelf ook hun 'plaats' aan het definiëren zijn. Het is dan ook niet helemaal eerlijk om anderen, of groepen, iets te verwijten wat men voor zichzelf als recht claimt.

Niet dat het nou allemaal zo charmant is hoor, die splitsingen, scheuringen, vernieuwingen en verouderingen. Er vindt me daar toch een partij muggenzifterij plaats (kunnen we ook allemaal heel goed).

De nieuw club claimt een plek en weet heel goed waarom ze zich op die plek bevindt. Echter, na verloop van tijd, slijt dat meestal wel en zie je dat individuen elkaar weer vinden en zelfs door een deur kunnen. Dat "elkaar vinden" vindt vrijwel altijd plaats onder de grote gemene deler: de gekruisigde Christus. Daarover bestaat in Kerkland over het algemeen en zeer gelukkig van harte overeenstemming. De pijn komt voort uit het feit dat we onszelf te makkelijk opwerpen als experts in het kleine. Mix dat met grote ego's en het trauma van het leven op een 'vage plek" en, hoor ik daar iemand Bingo roepen.

Vandaag ga ik het hebben over Jezus, het Koninkrijk, Hem en Ons. Het merk kerk? Daar wordt ik niet al te koud of warm van. Waar mensen samenkomen in een ernstig zoeken en een verlangen om Hem nauwlettend en nauwkeurig te volgen hebben we een beste basis voor eenheid.

Human Resource en Christenen

De term Human Resource of "HR" blijkt bij een deel van de goegemeente niet zo populair te zijn. Waarom is dat. Alle negatieve reacties staan in direct verband met negatieve ervaringen. Logisch eigenlijk omdat, op de keper beschouwd, het niet de terminologie maar de manier waarop een product wel of niet geleverd wordt, bepalend is voor de beeld-, en emotievorming.

Neem bijvoorbeeld de staatsloterij. Een deelnemer die regelmatig wat wint, zal er een positiever beeld bij hebben dan iemand die 30 jaar heeft meebetaald en nooit ook maar iets heeft gewonnen (nog los van wat iemand van een loterij vindt, daar gaat het nu even niet over). De regelmatige winnaar zal onbeschaamd en ongevraagd reclame maken voor die loterij op verjaardagen, partijtje en rond de koffiezetmachine op het werk en zal ook een positievere kijk hebben op het te verwachten resultaat.

De verliezer zal er wijselijk het zwijgen toe doen of tamelijk verbaal zijn over de negatieve kanten van kansberekening en kan alleen in diepe dromen nog enige winst bespeuren.

Over een maand heb ik met onze HR staf drie dagen van planning en het uitzetten van strategieën. Onderdeel van deze dagen zal de introductie van een nieuwe structuur zijn waarbij ik onder andere voornemens ben om ons taalgebruik aan te passen. Zal er verzet zijn? Ik verwacht het niet. Het e.e.a. ligt al "in de week" bij de betrokkenen en met elkaar zien we best wel scherp dat niet een term, maar de mensen die onder die vlag werken beeldbepalend zijn.

Met christenen is het precies hetzelfde. Hoevelen krijgen niet een wrange smaak in de mond als ze aan christenen denken? Waarom? Er is niets mis met Christus die de inhoud heeft bepaald, maar het gaat mis waar mensen, die zich Zijn naam toe-eigenen de mist in gaan en de inhoud en opdracht van Christus verdraaien. Het publiek krijgt allereerst te zien wat wij er van maken. Dat wat ze te zien krijgen is een hele grote factor in hun beeldvorming en uiteindelijk, hun besluitvorming. Er is dus niets mis met de inhoud, maar we verliezen punten bij de uitvoering.

Daarom is het belangrijk voor een volgeling van Christus om zich voortdurende te verzadigen met Zijn beeld. Dat voorkomt brokkenmakerij (hoewel ons getuigenis altijd brokkelig zal zijn).

Leven in de virtuele wereld

Het is niet zozeer de vraag of we het ermee eens zijn dat we meer afhankelijk zijn geworden van technologie en tegelijkertijd onafhankelijker van anderen. We kunnen ons eigen wereldje overal mee naar toe nemen, mits er een internetverbinding is. Er zijn nu mensen die niet weten wat ze moeten doen zonder die internetverbinding, of in ieder geval in een tijdelijke stuip geraken bij de ontdekking dat er ergens geen wifi is.

We kunnen steeds meer op afstand werken. We hoeven niet meer van negen tot vijf (wat een rare tijden eigenlijk) bij elkaar in een hok te zitten. We werken virtueel in virtuele teams. Nu ook met video. Die video is vaak nog van erbarmelijke kwaliteit. Kunnen 'ze' daar niet wat aan doen.

Echter, de gedachte dat we nu effectiever kunnen werken en communiceren is deels een illusie, met name waar effectiviteit synoniem is voor kostenbesparing. Het zou in een doorgeschoten geïndividualiseerde samenleving prachtig zijn als we elkaar echt niet meer nodig hadden. Wat zouden we efficiënt kunnen werken. Misschien kunnen we ook nog "virtual hiring and firing" introduceren zodat we het intermenselijke contact vrijwel tot nul kunnen reduceren.

Misschien ben ik een anomalie maar ik kan het niet. Als overbrugging tussen twee momenten van echt live contact is het prima maar verder zuigt de virtuele wereld. Creatieve energie, betrokkenheid, bewogenheid, begrip zijn zaken die zich maar moeilijk vanuit virtualiteit ontstaan en zijn eerder het gevolg van het contact tussen twee of meer mensen die elkaar zien, horen, ruiken, en elkaars non-verbale signalen kunnen ontvangen en interpreteren.

Ik ben voor virtualiteit maar we hebben een probleem als bijvoorbeeld jonge mensen voor een jaar bij OM komen en onder hun arm hun virtuele wereld met zich meedragen zodat de noodzaak om echt huis en haard te verlaten eigenlijk niet langer relevant is; huis en haard gaan mee.

Je zou voor de lol eens een kijkje moeten nemen als over twee weken onze conferentie voor nieuwe werkers op de Kroeze Danne begint. Het tafereel na het programma levert een uniek tijdsbeeld op en zou door een moderne Rembrand analoog vastgelegd moeten worden. In de eetzaal, die tevens dient als ontspanningsruimte, verliezen talloze individuen zich in hun virtuele wereld. Interactie met de buurman, die zich verdiept in zijn eigen virtuele wereld, is beperkt tot een minimum tenzij de hormonen op gaan spelen. Maar dat is een ander verhaal: hormonen winnen het gelukkig nog steeds van de virtualiteit.

Begrijp me goed. Ik ben uiterst happy met technologie en hoe deze met name de communicatie heeft vergemakkelijkt en veraangenaamd. Maar het lost het probleem van eenzaamheid en het gebrek aan levende communicatie niet op. Daar is wel wat meer voor nodig.

In OM wordt best wel wat geld uitgegeven aan vergaderingen, conferenties, werkgroepen enz.. En waar mogelijk wordt gebruik gemaakt van conference calls. Juist omdat we hebben geleerd dat echt, levend contact onvervangbaar is, is het voor de gezondheid van de organisatie van belang dat er budget blijft voor die levende ontmoetingen.

Elke vergadering of werkgroep die ik voorzit krijgt te maken met twee zaken: veel pauzes en een zo kort mogelijke zakelijke agenda. Waarom? Het meeste werk, de meeste creatieve ideeën en oplossingen komen tot stand waar twee of meer mensen samen koffie drinken. Daar kan geen telefoon tegenop.

Paspoorten en Migraines

Ik kan me het bijna niet meer herinneren, zo lang geleden is het dat ik met een vreselijke migraine naar bed ben gegaan. En dat terwijl vanaf 11.00 uur mijn telefoon rood begon te gloeien vanwege talloze telefoontjes van en naar jan en alleman. Een meisje uit India, die met haar familie in Schotland woont en werkt was haar paspoort kwijtgeraakt in de trein in Duitsland. Waarom weet niemand, maar de autoriteiten lieten haar toch naar Amsterdam vliegen alwaar onze autoriteiten besloten dat ze niet verder mocht. Bezorgde vader aan de lijn. Meisje opgehaald, kip uit de vriezer gehaald, we zouden namelijk vark eten en dat wilden we haar niet aandoen, en bellen maar.

Inmiddels was haar paspoort door toeristen gevonden en bij de pliesie gebracht. De pliesie vond dat het een probleem was van hun spoorwegen en besloten het paspoort bij een obscuur kantoor van die spoorwegen te brengen.

Nu was zo'n beetje de halve wereld met dat paspoort bezig en ik lag op bed. Skype had mijn telefoon leeggetrokken dus die was uit en zodoende werd ik een half uur geleden met talloze ingesproken berichten geconfronteerd. Daaruit weer een belangrijke les geleerd: als je wacht lossen veel zaken zich vanzelf op (dat 'vanzelf" komt dan omdat anderen zich er druk om maken). Nu hoefde ik alleen mijn adres te bevestigen omdat de Duitse Spoorwegen het document per koerier naar ons huis sturen.

Nu moet ik snel mijn eigen koffer gaan pakken want ik ben deze week in Engeland. Geen zin in omdat ik nog half in de naschok van de migraineaanval zit. Bovendien had ik nog het e.e.a. voor moeten bereiden hetgeen verhinderd werd door die stomme migraine.

Nu ga ik toch maar. Half ziek en onvoorbereid.

Onderworpen aan goedheid

Hoe erg is het om onderworpen te zijn aan goedheid (genade)? Best wel lastig. Het is veel makkelijker om onderworpen te zijn aan een wet. Die kun je lezen, bestuderen en heeft duidelijke grenzen. Jurisprudentie helpt vervolgens om het e.e.a. wat te nuanceren maar in principe is het helder.

Nu we in Christus bevrijd zijn van de wet is daarvoor onderwerping aan Gods goedheid in de plaats gekomen.

Best wel een aantrekkelijk idee. Niet langer een wet die mij opdraagt wat ik allemaal wel en niet mag doen maar een nieuwe baas die goedheid, genade de boel laat regeren.

Nu is er een probleem en dat is dat ik in principe niet zo bekend ben op het terrein van de goedheid. Heb ik nooit echt geleerd en ik weet ook niet precies wat het is. Als ik op mijn gevoel afga lijkt het me een vrijbrief om maar wat te doen; wat goed voelt, moet wel goed zijn.

Dit was het dilemma van de christenen in Rome en is het dilemma van de moderne christen.

Waarom was en is het een dilemma? Omdat in ons besef goedheid geen duidelijk kader heeft, althans het nivo van "wat je hart je zegt" niet overstijgt. M.a.w. de mens gaat ervan uit dat goedheid aangevoeld kan worden.

Paulus poogt die goedheid in te kaderen door enkele kwalificaties aan te brengen: als je goedheid als je nieuwe baas hebt, ben je in dienst gekomen van de gerechtigheid (juistheid, billijkheid). Dat vraagt om een diepere bestudering van wat daar dan mee bedoeld wordt. Die studie en doordenking ontbreekt nog te vaak, of wordt gereduceerd tot een nieuwe lijst met "doen" en "niet doen" dingen.

Juist omdat we niet helder op het netvlies hebben wat die nieuwe onderwerping betekent, wat de nieuw baas nu precies van ons vraagt, vallen we makkelijk terug op wat oud en vertrouwd is: de wet.

Er bestaat geen eenvoudig antwoord op deze vraag omdat het nauw samenhangt met wereldbeeld en Godsbeeld zodat de interpretatie van "in dienst van de gerechtigheid" uitingen vindt van bevrijdingstheologie tot abstracte, vergeestelijkte typologieen. De keuze daartussen hangt dan weer af van hoe het koninkrijk van God wordt geinterpreteerd: niet hier - alleen daar, alleen hier - niet daar, en hier - en daar.

Waar we het al gauw over eens zijn is dat we in Jezus de authentieke vertegenwoordiging van de goedheid van God vinden en zien we hoe dat zich vertaalt in de relationele, geestelijke en kosmische zin.

Dat lijkt me een aardig beginpunt.

Rom. 6

Dood voor de zonde

Als er een Bijbels thema is wat tot de grootste verwarring in mijn leven heeft geleid is het dit wel: dood zijn voor de zonde (Romeinen 6). Het werd er al vroeg ingehamerd (je bent dood) maar legde ook de basis voor verwarring; als ik dood ben voor iets hoe komt het dan dat ik het nog overal zie en voel. In het begin dacht ik dat het te maken had met het feit dat ik nog maar een baby was in de christelijke levenswandel; gewoon doorwandelen en je wordt steeds "doder." Om me heen zag ik andere nieuwe mensen die dat dood zijn veel beter onder de knie leken te hebben. Met inspanning van alle krachten deed ik zo dood mogelijk en richtte m'n energie op het eruit persen van het nieuwe leven. Uiteraard met alle gevolgen van dien: desillusie en teleurstelling.

Zolang ik leef blijft mijn lichaam onderhavig aan krachten en wetten die er gewoon zijn zoals die van de veroudering, de zwaarte en van de zonde.

Wat betreft dat dood zijn voor de zonde gaat het vooral om de kijkrichting. Wat Christus heeft gedaan aan het kruis is voor die zonde sterven. Hij heeft die zonde 'op zich genomen' en mee het graf ingenomen. Door mijn geloof in Hem wordt lift ik als het ware mee in dat proces. Die zonde is nu niet langer de allesoverheersende kracht in mijn leven en ik hoef 'mijn leden niet langer in haar dienst te stellen.' Het wonder is dat het mogelijk is om diezelfde 'leden' nu in dienst te stellen van de gerechtigheid (dat doen wat juist en billijk is).

En dat werkt wel. Als ik blijf zien op de allesvernietigende kracht van de zonde, trekt dat mij vanzelf naar beneden. Als ik een ander brilletje opzet en ik zie hoe Christus die allesoverheersende en allesdoorsijpelende kracht heeft vernietigd en dat die actie van Christus voor God eens en voor altijd voldoende is om mij niet langer als gevangene van het systeem met haar onherroepelijke einde te zien, maar als een volkomen nieuwe mens, in staat tot goeddoen, begin ik mijn dag toch anders.

Er is hoop.

Analoog schrijven en lezen (aka de leur van geer)

Ja, ik heb een E-reader, een laptop en een PC en veel communicatie, zowel aan de zendende als aan de ontvangende kant vindt elektronisch plaats.
Er gaat echter niets boven de geur van leer, een goede hardback waarin de bladzijden nog open blijven liggen als je het boek loslaat, en een goed schrijvende vulpen.
Studeren kan ook in grote mate elektronisch. Talloze hulpmiddelen reduceren de noodzaak om te onthouden tot een uiterst minimum. Knippen, plakken, lijsten, zoekfuncties met daaraan gekoppelde woordenboeken, encyclopedieën en wat dies meer zij; geweldig (bijvoorbeeld E-sword)! En nu komt er een maar.....
Electronica kunnen het eigenlijke leerproces niet vervangen. Dat is iets dat intern gebeurd en daar is tijd voor nodig.
Voor mij geldt: ik wil leren dus moet ik noteren; voor mij de meest effectieve manier om informatie in me op te nemen om deze vervolgens te kunnen kauwen en herkauwen. Dat lukt me gewoonweg niet op een kladblok van 30 cent bij Zeeman. Een grote stimulans is daarom een heerlijk ruikend leren dagboek (dat open blijft liggen als je het loslaat) en een goede vulpen. Zojuist van paperblanks hun Vincent van Gogh editie uit de serie dagboeken. Wel geen leer, maar wel met een keiharde kaft met magneetflap. Ik kan niet wachten om er in te gaan schrijven met m'n Waterman of Parker vulpen (die wisselen elkaar dagelijks af).
Zo ook met het lezen en het bestuderen van de Bijbel. Digitale hulpmiddelen zijn uiterst handig maar er is niet zo mooi als met je snoet boven een mooi uitgevoerde editie te hangen.
Vandaag nagedacht over het thema "bestemming" voor een spreekbeurt in een dienst later deze maand. Ik ben er helemaal enthousiast over geworden. Zojuist mijn Bijbel dichtgeslagen, maar niet voordat ik er even in dook en de geur van papier en inkt diep opsnoof. Wat een rijkdom.
Nu is mijn dagboek aan de beurt. Ik ruik'em al.

Overal nu

De foto met slaapmuts is nu overal te zien. Musea, in New York en zelfs on mouspads...

Hulpeloos...

Toen wij nog hulpeloos waren...

Behangen doe je het best met z'n tweeën. Dat kunnen Martha en ik vrij goed en het is ook geen schande om de hulp van iemand in te roepen als je een Ikea slaapbank een paar trappen op moet sjouwen. Het inschakelen van hulp in triviale zaken is niet zo'n probleem voor mensen.

Een verkapte hulpvraag die we in het dagelijks spraakgebruik tegenkomen kan zelfs irritant worden. De traditionele opdracht "hands up" is nu verpakt in een persoonlijke gunst: "could you please put your hands in the air for me, please?"

Of: "dit potje plast u even vol" heeft plaats gemaakt voor "wilt u voor mij dit potje volplassen" Dat eerste vind ik prettiger omdat de vraag om een "persoonlijke" gunst de indruk wekt dat er ook de keuze is om niet de handen in de lucht te steken (op straffe van neer-, of doodgeschoten te worden), of het potje niet vol te plassen zodat verder onderzoek om uit te vogelen waarom mijn grote teen altijd jeukt onmogelijk wordt.

Bovendien, ik steek mijn handen niet in de lucht om de politieagent te plezieren maar omdat het systeem dat dicteert. De dokter heeft geen enkele persoonlijk baat bij mijn plas. Ik steek mijn handen in de lucht voor het systeem en plas het potje vol voor mezelf. Het idee dat ik de agent en de dokter zou helpen om hun vermeende persoonlijke behoeftes om armen in de lucht te zien en volle plaspotjes is op z'n minst bizar. Echter, de manier waarop de "opdracht" wordt gegeven impliceert dat wel.

De agent is niet hulpeloos en de dokter ook niet. De quasi werkelijkheid die we hebben gecreëerd; iedereen is altijd een ander aan het 'helpen' is een maniertje geworden om de andere het gevoel van macht te geven. Het idee dat ik de agent help; hij erkent indirect zijn hulpeloosheid door het commando in een persoonlijke vraag te gieten, zou mij een goed gevoel kunnen geven wanneer ik mijn handen uiteindelijk ind e lucht steek. Wat fijn dat ik iemand hebben kunnen helpen.

De hulpeloosheid waar Paulus het over heeft in Romeinen 5, is er een van een een andere orde van grootte. Hulpeloosheid wordt hier verbonden aan de universele goddeloosheid van de mensheid. De mens is van God los en kan niet zonder Zijn hulp weer vast geraken. Het sterven en de dood van Christus is de enige hulp die beschikbaar is om van onze god-los-heid af te komen.

Om dat in een persoonlijke hulpvraag te gieten, lijkt voor de overgrote meerderheid van de mensheid teveel gevraagd. Het erkennen dat ik echt hulpeloos ben en echt van God los ben (en nee, die is niet ergens binnen in mijn te vinden) vraagt om het loslaten van een sterk aanwezig eergevoel. Zoals een kind niet kan wachten om zonder steun en hulp zelf te kunnen fietsen, lijkt de mens een innerlijke drang te hebben om het leven zelf aan te kunnen, er zelf mee te "dealen."

Goed, er zijn levenscoaches, financiële coaches en noem maar op coaches beschikbaar maar dat soort coaching is niets meer dan een elitair, lacherig verschijnsel dat is weggelegd voor vermogenden die gevangen zitten in het zichzelf aangedane labyrint van alsmaar hoger en alsmaar meer.

"Here Jezus, wilt U voor mijn God-los-heid sterven, zodat ik kan leven?" Zijn antwoord is "dat heb ik al gedaan."