Vlucht geannuleerd en schema

Zijn er nog meer bloglezers die een zwart vlak te zien krijgen? Meldt dat dan even.


Omstreeks 22.30 word ik gebeld door een Indier (De KLM gebruikt callcenters in India) die mij vertelt dat mijn vlucht geannuleerd is en dat ik omgeboekt ben en via Detroit naar Toronto zal vliegen. Ik kom dan omstreeks middernacht in Toronto aan en realiseer me dat ik dan echt niet happy zal zijn. Voordat ik dan in bed lig zal het twee uur in de ochtend zijn (zij die mij kennen weten dat het dan bijna tijd is om op te staan!). Naar Canada gebeld; wat staat er op het programma voor donderdag? Alleen 's-avonds een bijeenkomst. Weet ik genoeg. KLM gebeld met de vraag of ze m'n vlucht willen omboeken naar de eerstevolgende rechtstreekse vlucht vaar Toronto. Vanmorgen een email ter bevestiging ontvangen. Ik heb dus opeens een extra dag thuis.

Daar ben ik wel erg happy mee want ook pas vanmorgen kreeg ik m'n tourschema. Als je wilt weten hoe zo'n schema er uitziet (men vraagt mij wel eens hoe dat nu werkt als ik naar het buitenland ga; huur je dan een auto en ga je zomaar wat doen, of is er een plan?) klik dan hier

In dat schema zit een aantal zaken waar ik toch even rustig over na moet denken. Daar kom ik niet zo aan toe als ik in Canada in de maalstroom van activiteiten en ontmoetingen terechtkom. En nu heb ik opeens een hele dag om dat te doen.
Overigens gebeurd het eigenlijk nooit dat ik het schema zo laat krijg. Meestal toch wel een paar weken van te voren. Als je het schema ziet krijg je de indruk dat mijn collega en goede vriend Gord iemand is die zich verdiept in details.

Ik ben al zo vaak in deze regio (Ontario) geweest (alle weken bij elkaar opgeteld meer dan een jaar) dat ik er veel vrienden heb zitten en het bijna als een soort van thuiskomen voelt.

Ik ga eten, koffiedrinken, krant lezen en aan de slag

Rommelige dag

Eindelijk kon ik weer bij mijn OM emailacount en werden er 1087 emails gedownload. De meeste verdwenen m.b.v. een filter meteen de gloria in. Giga veel spam. De 250 legitieme mails konden veelal ook meteen door naar de prullenbak. De lawine aan emails maakt je vanzelf onverschillig. Delete, delete, delete

Administratie op orde gemaakt, kapper geweest, met een vriend koffiegedronken. Vanavond oudstenvergadering. De agenda is lijvig, ik hoop dat we bij de les kunnen blijven en onszelf niet verliezen in eindeloos gepraat en zijwegen.
Ik moet m'n koffer nog pakken. Omdat ik niet al te vroeg weg hoef (ik vlieg pas om 13.30) kan het ook morgenochtend nog. Waar ik me een klein beetje zenuwachtig over maak is het feit dat ik nog geen idee heb hoe de twee weken gevukld zijn met wat voor soort spreekbeurten..
Naast de twee vrijdagavonden en zaterdagen (life Direction Seminars) is de rest een groot misterie. ik hoop maar dat er niet al te specifieke saken bijzitten die veel voorbereiding vrage. Die tijd heb ik namelijk nioet meer.

Vandaag een boek ontvangen dat binnenkort in het Nederlands verschijnt (The Crime of Living Cautiously) met het verzoek om een aanbeveling te schrijven. Altijd leuk om te doen. Alleen vraag ik me af wat uitgevers over het algemeen doen met een negatieve aanbeveling (in de volksmond ook wel "afrader" genoemd). Nu ik daar zo over nadenk realiseer ik me dat afraders nooit op de achterflap verschijnen.

Ernstig falen

Zo voelde dat vanmorgen. Ik had me zo voorgenomen om keurig binnen de opgelegde 30 minuten te blijven. Volgens mij moest het kunnen. Een ernstige videoclip van vijf minuten over de zoektocht naar vier jonge mannen die voor twee jaar naar het Midden Oosten willen gaan om onder de Bedoeinen te gaan werken, de OM update van 4 a 5 minuten en een praatje van 20 minuten. Dat moest toch kunnen; dat is toch niet teveel gevraagd!? Ik had de helft van de preek al geschrapt en met mezelf afgesproken dat, mocht ik de 30 minutengrens passeren, ik gewoon zou stoppen, ook al was dat midden in de zin. Uiteindelijk heeft Martha weer gelijk gekregen: ik ben een watje en stop niet midden in de zin maar maak gwoon met gezwinde spoed mijn preekje af. Na afloop krijg ik dan te horen dat het allemaal wel erg snel ging en of ik een volgende keer iets minder snel wil spreken. Ik zal mijn best doen.
Uiteindelijk zat het toch krap tegen de 40 minuten aan. Misschien mag ik nu nooit meer terugkomen. Dat zou jammer zijn, want er ziten best wel wat vrienden in deze gemeente.
Waarschijnlijk hoor ik er nooit meer iets van. Het sanctiebeleid in de meeste evangelische gemeentes is luid afwezig. Meestal kiest met voor de zachte en geruisloze optie; we zitten de gemaakte afspraken nog uit en nodigen de te lang sprekende man vervolgens niet meer uit.
Nog even met iemand nagepraat die vergeefs op zoek was geweest naar de drie punten en zich afvroeg of er ook iets van een structuur in mijn preek zat. Daar heb ik enkele antwoordscenario's voor:

1) Er is wel degelijk een structuur en en zijn wel zeker drie punten alleen verberg ik deze in net verhaal zodat het net lijkt alsog er geen structuur en drie punten in zijn. het wordt een soort van brinta brei die steeds dikker wordt maar nog altijd bestaat uit de melk, de suiker en de eigenlijke brinta. De structuur is vezelachtig, maar zeker niet afwezig.

2) Ik geef de ander gelijk: "het klopt dat er geen structuur te vinden is en er zijn ook geen drie punten. Ik ben namelijk een circulaire spreker: begin en eind komen aan het eind (meestal) bij elkaar". Overbluft en verbaast begeeft de vragensteller zich vervolgens naar de koffie-uitserveerplek waar het goed toeven is en waar de beantwoorder al langere tijd naar lonkte. Een kort antwoord verkort ook de afstand tussen preekgestoelte en koffieplek.



Hierboven een goede illustratie mijn virtuele werkelijkheid. Of je nu drie punten hebt of een rondje maakt, uiteindelijk vertel je hetzelfde verhaal. Bij de drie punten moet je drie punten onthouden, bij de cirkel gaat het om de gedachte.
Dit zou den Ouden filosofie kunnen zijn maar volgens mij werkt het zo.
Het is net als hardlopen, je loopt een rondje van twaalf kilometer om aan het eind slechts bij het beginpunt uit te komen. Netto ben je geen streep verder gekomen maar toch heb je tijdens dat uur hardlopen geleefd, gedacht, overwogen; en ben je ietsiepitesie wijzer geworden.

Weer thuis

Thuiskomen blijft het mooiste moment. Ik heb een geweldige tijd gehad in Jordanie. Veranderde levens. Hoe veranderd een leven? Niet als je niets doet maar juist als je bewust leert, leest, leeft en beweegt. Is het niet zo dat routine, hoewel belangrijk in ons leven, tegelijk ook de grootste killer kan zijn? Tony Campolo vroeg eens een groep mensen van 95 jaar en ouder wat ze anders zouden doen als ze hun leven over zouden kunnen doen. Meer risico's nemen, tijd nemen voor reflectie en investeren in zaken die mij overleven waren de drie belangrijkste antwoorden.

Ik wil geen 95 worden en dan detzelfde conclusies trekken. Ik wil die dingen vandaag doen. Iedereen zou meer risico's moeten nemen, meer over het leven moeten nadenken en tijd en middelen investeren in zaken die groter zijn en verder gaan dan ons nietige leventje.

 

Mijn lege koffer mag beneden blijven staan. Aanstaande woensdag vertrek ik voor twee weken naar Canada en zie nu al uit naar de impact die de twee Life Direction weekenden gaan hebben.

Bijna naar huis!

Vreemd idee dat je door een flink eind om te vliegen je 500 euro bespaard. Amman Amsterdam is 4,5 uur vliegen. Ik doe er vandaag echter 15 uur over. Amman - Dubai - Abu Dabi - Amsterdam. Niet leuk maar het is niet anders. Een slaappil helpt me hopelijk door de nacht heen en als alles loopt zoals gepland bereikt deze elfdaagse reis haar hoogtepunt morgenochtend tussen zes uur en half zeven als ik door de deur Nederland binnenloop en Martha weer in m'n armen sluit. Thuiskomen is altijd het mooiste en beste moment van elke reis.

Eergisteren droomde ik dat ik thuiskwam en het huis aantrof vol met jongens (vrienden van Ellen). Op mijn verbolgen en gepassionerde "ERUIT" pakten ze hun biezen waarop Ellen zei, "Maar, pap, het zijn Australiers" waarop ik zei, "O, maar dan mogen ze wel blijven".

"Dit nu, o Farao, is de uitleg van deze droom". En toen werd het stil. Ideen? Suggesties? Welke angsten werken zich vanuit de krochten van mijn binnenste een weg naar buiten?

Tot morgen.

Terug in Amman

Ik had een stapel boeken meegenomen in de hoop dat ik tussen de bedrijven door nog wat zou kunnen lezen. Dat bleek een ijdele hoop te zijn want alle dagen van de “mentoring clinic” zaten propvol. En, omdat deelnemers je als een “expert” zien, zitten alle pauzes vol met gesprekken waar de deelnemers om raad vragen of vragen hebben over hoe dit allemaal in de praktijk werkt.
Een lunchpauze heb ik overgeslagen om naar het oude fort in de heuvels te gaan.
Is dit het allemaal waard; jezelf dagenlang afbeulen, slecht slapen, intensief optrekken met een kleine groep mensen die zelf ook nog veel moeten leren, weg van het gezin, de gemeente? Ach, er staat zoveel tegenover. Nieuwe mensen leren kennen die allemaal een bijzonder verhaal te vertellen hebben. Dit zijn geen mensen die zich ergens in een thuisland afvragen of ze iets kunnen betekenen. Hier zitten mensen die geschiedenis schrijven, die grote dingen ondernemen. Mensen met visie en passie die doelgericht en doelbewust hun leven inzetten voor het Koninkrijk van God. Mensen die hun land, hun cultuur, familie en vrienden achterlaten en een nieuw leven beginnen, een nieuwe taal leren, zich aanpassen aan een nieuwe cultuur. Waarom? Omdat ze van mensen houden en willen zien dat deze mensen zich afvragen waarom ze leven, waar ze naar toe gaan als ze sterven, in religie vast willen blijven zitten of in een levende relatie willen leven.

We hebben erg veel lol met elkaar gehad. Dit is familie. Er is zoveel herkenning.

Hieronder wat foto's. Bovenaan ons teacherteampje (Elke (Duitsland), Rick (USA), Peter (Zuid Afrika) en ondergetekende), daaronder de hele groep en vervolgens wat foto's uit de omgeving (het fort; schijn bekend te zijn).
Vanavond een gesprek met een van de deelnemers die vlak bij de Verboom's woont. Gek trouwens hoe nieuwe situaties voor je gevoel "gewoon" worden. Vanmorgen dacht ik "lekker, vandaag naar huis", waarbij huis de familie verboom in Amman is.

Wel, genoeg voor nu. Morgen echt naar huis!

Blogstilte

Vandaag vertrek ik naar Ajloun, zo'n 70 km. ten noordwesten van Amman. Ajloun is een dorpje in de bergen en het conferentiecentrum waar we verblijven ligt vrijwel geheel geisoleerd van de rest van de wereld. Er zijn geen internetfaciliteiten dus tot donderdag kan ik geen blog posten. Ik hoop dat donderdagmiddag weer goed te maken met een verslagje van de conferentie.
Gisterenavond met de Verbooms naar de internationale kerk geweest en opnieuw verbaast het me hoe ongelooflijk saai een kerkdienst kan zijn. Als "de vreugde des Heren onze kracht is", dan is er maar weinig vreugde. Ja, ja, ik weet het; die vreugde zou een innerlijke houding moeten zijn maar dat soort excuses heb ik al zo vaak gehoord. Als God in ons leven en hart werkt en daar een onuitsprekelijke vreugde bewerkt, moet dat toch in min of meerdere mate aan de buitenkant te zien of te merken zijn?
Van de dominee een interpretatie van 1 Samuel 6 gekregen die volgens mij kant nog wal raakte. Hij las in het verhaal van de terugzending van de Ark van het verbond dat de vijanden van Israel niet wilden veranderen en dat de Israelieten dat zelf ook niet wilden, omdat ze niet begrepen wie God was. En ook dat God niet in een kist woont. Wat ik wel weet is dat die kist voor God belangrijk genoeg was om 70 mensen die het lef hadden om er in te kijken, met de dood te straffen. "Mensen willen niet veranderen" was de kern van het verhaal.
Ik vind dat een te grote veralgemenisering. Mijn ervaring is dat mensen best wel willen veranderen maar vaak niet weten hoe. Het vasthouden aan bekende patronen is geen verzet tegen verandering; het is een koesteren van de veiligheid van wat men wel weet. En daar is helemaal niets mis mee. In die zin kunnen wij niet zonder tradites en rituelen. Deze hebben echter niet het laatste woord in ons leven. Als deze belangrijker worden dan de weg voorwaarts worden ze onze grootste hindernis.
Mensen volgen een visie. Een gezonde visie geeft inhoud en betekenis aan het leven van vandaag.
Waar een visie slechts ge-ent en gericht is op het vasthouden van tradtities en ritulen, slaat de boel dood; zoals de kraag op en vers getapt biertje langzaam inkrimpt tot een ranzig, witachtig filmlaagje.

Wat ik nu weer wel weet is dat we het allemaal toch niet goed doen, ook al hebben we de beste bedoelingen. En dat is jammer. Ik moet bekennen dat ik de mens iets hoger heb zitten en geloof dat de mens, met name de mens in Christus (in hem worden we langzaam maar zeker weer die mens zoals God het oorsponkelijk heeft bedoeld) tot grote en creatieve daden in staat is.
Zolang we onszelf voor blijven houden dat we niets kunnen, niet meer zijn dan een stofje in een onmetelijk heelal, zijn we als veschaalde biertjes. En ik geloof dat dat beeld in strijd is met het beeld van de mens dat onstaan is door wat Christus ana het kruis heeft gedaan. Verzoend, vergeven, hersteld, nieuwheid des levens, initiatiefrijk, liefhebbend, zorgend enz...

Biertje?

Wadi Mujib

Zojuist met Johan teruggekeerd van Wadi Mujid. Een tocht door een rivierbedding met interessante verspringingen in de bedding die je klimmend of met behulp van een touw neemt tot je bij de waterval aankomt. Het is een spectaculaire tocht, de kliffen adembenemend en af en toe een schrikkerig moment als er stenen naar beneden vallen!
Bij de ingang werd ons verteld dat het anderhalf uur heen en anderhalf uur terug zou zijn. Hoe het dan komt dat wij na een uur alweer terugwaren bij het vertrekpunt, dat weet niemand. Met een gids worden er tochten van 6 to 8 uur aangeboden waarbij je ook moet abseilen en langs watervallen afdalen. Dat lijkt me super om te doen hoewel er zich incidenten voor kunnen doen. Onlangs is hier tijdens zo'n tocht een Koreaans meisje omgekomen.

Ik ben zo blij dat ik deze extra dagen hier kan zijn. Leer ik eindelijk Johan en Ruth een beetje beter kennen (en ik hoop zij mij ook) genieten van elk uur van de dag. Hoewel dat vannacht een wat minder prettige opgave was met een aantal mugen in mijn kamer die me overhoop hebben gestoken. Een ventilator op volle kracht op m'n bed gericht bracht enige verlichting.

Zometeen naar de kerk (ja, op zaterdagavond).

Terug in Amman

Een etmaal in Petra geweest. In een ranzig hotelletje (Petra Gate Hotel) verbleven waar ik tijdens het avondeten de wereldproblematiek besprak met twee Australiers, een Canadees en twee Amerikanen. Nachtwandeling gedaan naar de Treasury (zie foto) en vanmorgen stond ik om 06.30 aan de poort om naar het eindpunt van de Petratour te lopen. Raakte in gesprek met John (uit het hotel). Ik verdacht hem er al van christen te zijn. We hebben drie uur lang onafgebroken gepraat over het geloof, het leven Gods wil, huwelijk enz.
Nu ben ik net weer terug in Amman en ga even een dutje doen. Ik word oud (hoop ik).

Happy

Vanmorgen wakker zonder hoofdpijn. Dus ga ik vandaag naar Petra. Ik overnacht daar in een hotel en zorg dat ik morgenochtend om 06.00 aan de poort sta.

20-10 Ik kan gen blogs meer uploaden dus probeer nu een oudere blog te bewerken.
19-10 Een etmaal in Petra geweest. In een ranzig hotelletje (Petra Gate Hotel) verbleven waar ik tijdens het avondeten de wereldproblematiek besprak met twee Australiers, een Canadees en twee Amerikanen. Nachtwandeling gedaan naar de Treasury (zie foto) en vanmorgen stond ik om 06.30 aan de poort om naar het eindpunt van de Petratour te lopen. Raakte in gesprek met John (uit het hotel). Ik verdacht hem er al van christen te zijn. We hebben drie uur lang onafgebroken gepraat over het geloof, het leven Gods wil, huwelijk enz.
Nu ben ik net weer terug in Amman en ga even een dutje doen. Ik word oud (hoop ik).

Jordanie

Inmiddels aangekomen in Jordanie. Nog steeds met hoofdpijn. Ruth Verboom kwam me ophalen en we hebben vanavond lekker bij kunnen praten. Nu zit ik met een schuin oog met Johan naar het Nederlands elftal te kijken. Doe ik anders nooit. Houd er niet zo van. 'k-Ga maar naar bed.
Toen ik aankwam begon het te regenen. De eerste regen sinds Maart. Heeft verder niets met mij te maken.
In het vliegtuig zat ik naast een man die luidruchtig sliep. Z'n adamsappel bewoog wild op en neer en z'n mond stond zo ver open dat ik er een appel in had kunnen steken. Daarnaast verspreidde hij een niet zo'n aangename geur. Gelukkig duurde het maar vier en een half uur. Tel daarbij op een schele hoofdpijn en het gevene dat de buurman ook nog eens en deel van mijn ruimte in bezit had genomen en dan is vier en een half uur plotselng heel lang.

Onderweg

Vanmorgen om vijf uur wilde ik maar een ding en dat is voor de rest van mijn leven in bed blijven liggen. Een paar minuten lang heb ik overwogen om maar niet naar Jordanie te gaan maar heb mezelf toch uit bed gesleept. Pijnstillers geslikt, heet gedouched en toen zag de wereld er al weer anders uit. De combinatie van pijn en pijnstillers maakt dat je alles een beetje in een roes beleefd.
Maar goed, hier zit ik dan op Charles de Gaule te wachten op de aansluitende vlucht naar Amman. Ik wil nog steeds terug naar bed.
Ik hoopte nog ergens wat stevigs te eten maar het vliegveld hier is een ramp. Nu zit ik van arrenmoede in de lounche Tuna-Sandwiches te eten. En chips. Ik vind tonijn helemaal niet lekker.

Terwijl ik dit schrijf moet ik ook wel lachen. Ik probeer mezelf van een afstandje te bekijken en kom dan tot de volgende conclusie: "man, wat ben jij zielig".
Al met al ben ik een zeer bevoorrecht mens. Ik heb een fantastische vrouw, geweldige kinderen, ontzettend fijn en bevredigend werk. Als die hoofdpijn het enige is wat mij regelmatig plaagt, ben ik nog steeds hardstikke gezegend!
Het plaatje klopt niet helemaal maar het idee vind ik wel aardig.
Op naar Jordanie!

Ziekerig...

Zo voel ik me vandaag. Migraine, althans zware hoofdpijn en ik zit al aan m'n tax wat betreft de hoeveelheid pijnstillers. Moet m'n koffer nog pakken en het is al bijna 22.30. Ellen ligt ziek op bed. Martha is katterig. Ik ga er even van uit dat ik over 7 uur fris opsta en zoals gepland naar Jordanie kan afreizen. Een hangdag is niet echt interessant om over te schrijven dus laat ik het maar hier bij. Ik hoop in Jordanie toegang te hebben tot internet zodat ik jullie mee op reis kan nemen.
Tot zondag zit ik in Amman en dan vertrekken we naar Aljun, ten noorden van Amman voor de coaching en mentoring clinic die ik samn met drie collega's verzorg.

Hyper

Dat was ik vandaag. Met nog een kleine 36 uur te gaan voordat ik naar Jordanie vertrek is er nog zoveel te doen. Gelukkig morgen nog een hele dag om zaken af te ronden en de laatste voorbereidingen te treffen. Vandaag twee en een half uur bezig geweest om te proberen m'n Outlook bestanden over te zeten op de laptop. Het bleef maar fouit gaan. Uiteindelijk blijkt er niet zoveel aan de hand te zijn. Bij het kopieren naar de memory stick is de file corrupt geraakt. De oplossing was ongeveer even simpel als eenvoudig. De file nog een keer gekopieerd en er was geen vuilje mer aan de lucht.
Nou, dan denk je ook bij je eige...
Nu is het hoogste tijd om naar bed te gaan. M'n ogen vallen dicht.

Misfits

Een oude vrouw die haar meeste tanden mist, in een rolstoel zit, suikerziekte heeft en een oude man die aan allerlei kwaaltjes lijdt.
Samen kwamen ze naar Roemenie om weeskinderen op te vangen. En dat deden ze. Naar de mens gesproken absoluut geen bijzonder stel; Geen charisma, de verkeerde kleren, geen gepolijste glimlach, geen gelikte fondsenwervers, geen innemende sprekers. Enigzins excentriek zouje ze kunnen noemen. Niks hips aan. Ze zagen er eigenlijk niet uit.
Zeventien jaar geleden verkochten ze al hun bezittingen, lieten familie en vrienden achter en zijn aan de slag gegaan. Honderden wezen, misbruikte en alleenstaande moeders, bedelaars; allemaal werder ze door Ron en Sue in liefde opgenomen. Tegelijkertijd moesten ze strijden tegen de corrupte Roemeense overheid die voortdurend dreigt met sluiting van de vier opvanghuizen.
Op 31 juli stierf Ron na een kort ziekbed. Gisteren stierf Sue.
Twee helden in Gods koninkrijk.Onbezongen helden.
Vandaag eer ik ze in deze blog in de wetenschap dat ongeveer 40 bloglezers in ieder geval een keer hun namen zien.

Eens in de drie jaar is ook regelmatig

"Dit moeten we vaker doen", zeiden we tegen elkaar toen we zo'n drie jaar geleden voor het eerst samen gingen hardlopen. Vandaag was het dan zover en renden we een rondje Nieuw-Lekkerland-Kinderdijk vv (ja, langs de molens enzo). Luuk z'n probleem is dat hij zo'n dertig kilo lichter is en daarom is het voor hem moeilijk om mijn tempo bij te houden; hij gaat veel sneller en loopt lichter, haalt adem door z'n neus, fluit de vijfde van Beethoven en houdt tegelijkertijd een conversatie gaande.
tijdens het lopen besloten we dat er in de Brandaris best wel veel lopers zijn en dat we dat gegeven zouden kunnen gebruiken voor een fondswerver (waarvoor weten we nog niet).
Daarnaast waren we het met elkaar eens dat een keer per drie jaar ook regelmatig is.
Ik herinnerde me een voorval van de afgelopen zomer. Ik was redelijk vroeg een rondje Rotterdam Airport aan het doen toen een fietser me inhaalde, op gelijke hoogte met mij bleef fietsen, me aankeek en zei: "mag ik wat vragen?" Op mijn "ga je gang" vroeg hij, "Wat bezielt iemand om in het holst van de nacht om het vliegveld heen te rennen"? Alleen een niet hardloper stelt zulk een vraag. Ik heb er een mooi verhaal van gemaakt. Of dat voldoende was om de fietser tevreden te stellen, weet ik niet, maar hij fietste uiteindelijk door en ik ben ook weer thuis gekomen, getuige deze blog.
Ben trouwens een leuk boek tegen gekomen. Niet altijd makkelijk te begrijpen maar er staan grappige dingen in. Ook best wel ernstige dingen. Ik merk dat het een van de weinige boeken is die mijn leven daadwerkelijk veranderd. Hieronder een plaatje van de voorkant. Ik heb trouwens begrepen dat het nog volop verkrijgbaar is.

Fondsen

Vanmorgen vooral bezig geweest met het maken van een Flyer die moet gaan helpen om onze financiele supportbasis te vergroten. Dat is een van de mindere kanten van het werken bij een geloofszendingsorganisatie; je moet je eigen salaris meenemen.
Een belangrijk deel wordt door de Brandaris betaald maar voor al het overige OM werk blijven we helemaal afhankelijk van giften. Je hand ophouden went nooit. Over het algemeen hebben zendingswerkers een thuisfrontkomitee dat de acquisitie doet maar wij hebben niet zo'n komitee dus moeten we het zelf doen. Ik vind het heel vervelend om te doen en Martha vindt het verschrikkelijk.
Wat we zoeken zijn 80 mensen die tien euro per maand gaan geven. Of 40 die 20 euro geven, of 32 x 25, of 16 die 50 geven. Best wel pittig!
Ik heb wel een leuke fotootje kunnen fotosjoppen die in de flyer komt:



Aanstaande zondag is er weer Eternal Differenz. De flyers werden vandaag afgeleverd:

Op tenen staan

Het is me weer gelukt. Geheel onbedoeld, onbewust en ongepland. Ik ben weer eens op iemands tenen gaan staan.

Weet je, ik word daar letterlijk ziek van. Ik word misselijk en een overweldigend gevoel van onbekwaamheid overvalt me en ik wil dan meteen de handdoek in de ring gooien.
Ik ben namelijk niet in de Brandaris gaan werken om mensen te kwetsen maar om ze op te bouwen. En toch gebeurt het. Ik weet het, als ik niet wil dat het gebeurt moet ik thuis gaan zitten, steun trekken, met niemand praten, m'n boodschappen online doen en verder de hele dag tevee kijken. Dat is echter geen optie.
Ik baal.

Vijf minuten

Ja, het is me gelukt! Kijk maar naar het plaatje. Vijf minuten lang zag ik alleen maar dit:


Vijf minuten lang was m'n "INBOX" leeg. Het voelde heel goed. Even een euforisch gevoel. Totdat de confrontatie met de hoeveelheid nog te lezen en voor te bereiden materiaal voor de Coaching en Mentoring Clinic in Jordanie als een golf over me heen spoelde. Dat zijn dan van die momenten dat ik besluit om naar beneden te gaan, espressobonen te malen en een Late te maken.
Dat ga ik doen. Maar eerst wil ik de euforie van dit moment met jullie delen. Ik heb zelfs even een Praise cedee opgezet!
Juich, juich. Op naar de Late.

Enzaam tussen de schoonmaakpoeg

Om negen uur gaat de fitnessclub open. Dat is veel te laat. Tegen de klok van negen uur heb ik allang geen zin meer om te gaan fitnessen. Nu heb ik toestemming om wat vroeger te komen. Alleen is de schoonmaakploeg dan nog bezig. Zo even na 06.30 begeef ik me ter fitness en manoevreer mezelf een weg tussen dweilmachine en stofzuiger naar de crosstrainer en andere apparaten die mij moeten helpen om fysiek fit te blijven. En, for the record, ik vind dit leuk. Voor sommigen moelijk voor te stellen maar zi zitten we allemaal anders in elkaar. Aan de andere kant is het maar een slap alternatief voor het rechttoe, rechtaan hardlopen, wat ik op de dagen doe dat ik niet naar fitness ga.

Eenzaam en alleen sta ik te crosstrainen. De videoprojector staat gelukkig niet op het sportkanaal maar op Discovery. Zonder geluid. Het geluid is in de trant van rampestampend en 100% creatiefloos gebeuk op je trommelvliezen. Heel vaag herken ik af en toe een melodie uit de jaren 60 of 70. Als de beat nu afgestemd zou zijn op mijn tempo (75 slagen per minuut), maar nee, hoor.
Ik denk dat ik van de week een keer een cedee met Bachmuziek meeneem. Ik ben tenslotte toch de enige die luistert.

Vandaag vooral bezig geweest met het herschrijven van de voorlaatste studie in de serie "verliefd, verloofd, getrouwd". Vanavond dan eindelijk "seks".

Een korte BD

Twee dagen geen blog.
Ik had wat last van een Blog Dip.
Dat is nu weer over.

Al dat geschrijf over porno; daar wordt een mens lichtelijk weemoedig van. Vrijdagmiddag ben ik op tijd weggegaan om, zo dacht ik, voor de files uit naar Dalfsen te rijden. Dat idee van "voor de file uitrijden" is een illusie. Ik deed er drie uur over.
Op de terugweg, midden in de nacht, kon ik het e.e.a. compenseren.
Voor de Agape staf gesproken over discipelschap. Stel je voor dat meer christelijk werkers en leiders zelf aan de bak gaan met het maken van discipelen. Dan werk je vrijwel geruisloos naar een revolutie toe. Een revolutie waarbij volgelingen van Jezus midden in de wereld dat volgen van Jezus waarmaken. Levens waarin genade, verzoening, liefde, discipline, trouw en een heleboel andere eerbare eigenschappen en disciplines centraal staan.
Het imago van "een christen mag niks" heeft het christendom aan zichzelf te danken en het zal tijd en gezond onderwijs kosten om daarmee af te rekenen. Hoe reken je ermee af? Moet ik dan de niet gelovigen gaan vertellen dat dit stoffige imago helemaal niet juist is. Dat is net zoiets als iemand ervan te proberen overtuigen dat hij/zij had moeten lachen nadat jij een, in je eigen ogen, geweldige grap heb verteld.
De meest effectieve manier is om het gewoon maar voor te leven, voor te doen.

Gisteren vooral een "fietsdag". Van drie fietsen een gemaakt, de overige twee fietsen gestrip en gezocht naar mijn imbussleutelsetje (ik weet zeker dat ik dit jaar al twee setjes heb gekocht). Uiteindelijk gevonden in de slaapkamer van een van onze lieve dochters. Op de vraag: "wat moet jij nu met een imbussleutelsetje op je slaapkamer" is nog geen plausibel antwoord gekomen.

Vandaag twee keer spreken. Vanmorgen in de Brandaris en vaavond in Alphen a.d. Rijn.

Nog ff over porno

Als je iets over de chemie van verslaving leert en ontdekt dat deze zelfde chemische processen plaatsvindt bij seksuele handelingen is het wat beter te begrijpen waarom het zo'n enorme, bijna onbeheersbare kracht is.

Bij seksuele handelingen of activiteit komt een aantal chemicaliën vrij en dit zijn dezelfde die we tegenkomen bij een cocaïne verslaving.

* Dopamine stelt ons in staat om te focussen en doelgericht gedrag te produceren
* Norepinephrine geeft een shot natuurlijke adrenaline
* Testosteron is een hormoon gekoppeld aan verlangen naar seks. Het produceert een positieve energie en gevoelens van welbevinden.
* Oxytocine, ook wel het knuffelhormoon genaamd. Speelt een belangrijke rol bij de vraag waarom stelletjes die vaak ruzie hebben toch heel lang bij elkaar blijven. Dit hormoon helpt stelletjes tot op zekere hoogte om trouw te blijven. Verklaart ook waarom pornoverslaafden terug keren naar dezelfde beelden en fantasieën.
* Vasopressine speelt bij de man een belangrijke en krachtige rol in de binding aan de partner.
* Serotonine is een stof die via de hypothalamus zaken regelt zoals honger, dorst, temperatuur en wel of geen zin in seks. Bij een orgasme komt deze stof in een grote hoeveelheid vrij en geeft een diep gevoel van kalmte, ontspanning en zelfs euforie.

Geen wonder dat je er geen genoeg van kan krijgen!

Nu is de mens wel veel meer dan een lichaam waarin zich chemische process voltrekken; (hoewel er stromingen zijn die zullen beweren dat dit nu precies de mens kenmerkt; een complex wezen dat bepaald wordt door de chemische processen in dat lichaam).
Mijn mensbeeld ontleen ik toch maar aan de Bijbel en daarin ontdek ik dat ik een verantwoordelijkheid heb, dat God het allerbeste met me voor heeft en dat ik me niet hoef te laten leiden door mijn passie en begeerten.

Dat wil niet zeggen dat het onderwerp een stuk eenvoudiger te behappen is maar het helpt me wel om die zaken te ontdekken die waardig, eerbaar en gezond zijn. En daar wil ik mijn keuzes in mijn leven op baseren. Daarom ben ik ook monogaam.

Een heel goed artikel "The anatomy of lust" (helaas alleen in het Engels) is hier te vinden.

Zelfmutulatie

Het is weer het seizoen. De verwarming moest aan. Heeft maanden stilgestaan dus halverwege de avond kwam Moniek me vertellen dat het, en niet warm in huis was, en er ook geen warm water meer was.
Nadat de gasten vertrokken waren en de rest van het gezin zich ter bedde had begeven, ben ik de kelder ingegaan om dat varkentje eens even te wassen.
En jawel, ik dacht het al, waterdruk te laag.
Waar is de slang? Waar zijn de koppelingen? O ja, we hebben een nieuwe wasmachine. De koppelingen passen niet meer op de kraan. De koppelingen die ik wel vond waren er uit een serie van 12 voor 50 cent dus nauwelijks een schroefdraad van enige betekenis te bekennen.
Improviseren dan maar. Ik zal jullie het hele verhaal besparen. Het komt er op neer dat ik heb moeten dweilen en mezelf een tand door m'n lip heb geslagen (dat gebeurde toen ik de zak met 25 kilo waspoeder wilde optillen en het in de zak gintegreerde handvat uitscheurde zodat m'n samengebalde vuist met volle kracht tegen m'n mond kwam.

Vandaag vooral hard bezig geweest met voorbereiden van enkele preken en studies. Aanstaande vrijdag spreek ik op de stafconferentie van Agape. Zondag spreek ik in de Brandaris en in Alphen aan de Rijn. Maandag weer 'verliefd, verloofd, getrouwd' en dan is er nog het e.e.a. voor te bereiden voor de mentoring clinic in Jordanie die over twee weken plaatsvindt. Met name dat laatste ben im de afgelopen middag mee bezig geweest. De sessie "Establishing and buildign rapport" heb ik moeten herzien. Een collega van me heeft deze eerder gedaan en ik kan maar moeilijk materiaal van anderen gebruiken. De kern kan blijven staan maar de manier waarop je die kernwaarheden doorgeeft kun je nooit kopieren. Dat verpersoonlijken is best wel tijdrovend. Het is net als een huis verbouwen. Nieuwbouw is vaak sneller.

Schrijven over hoererij

Dat is wat het woord pornografie letterlijk betekent. Aanstaande zondag spreek ik hierover in de Brandaris waarbij ik zal putten uit de 'pornografische' Bijbelgedeelten. Als we het over pornografie hebben heben we het volgens de bijbel over seksuele activiteit buiten de door God aangegeven grenzen van het huwelijk.
Ga ik me daarmee nu in een klap giga populair maken in de Brandaris?
Ik dacht het dus niet. Om populair te zijn moet je alleen die dingen zeggen die mensen graag willen horen.
Seksverslaving is waarschijnlijk een van de grootste epidemieen in deze wereld en is dat denk ik altijd geweest. Als je de Bijbel leest kom je ook daar al tal van mannen en vrouwen tegen die zich meer lieten en laten leiden door hun begeertes en vleselijke gereeedchappen dan door de moraal, eer en kuisheid.

De 12 tot 17 jarigen zijn de grootste groep gebruikers van internetporno. De marketingmachine richt zich vrijwel uitsluitend op deze groep tieners en richt onhertelbare psychische en emotionele schade aan. In Amerika geeft 50% van de voorganers toe dat internetpornografie een probleem voor hen is en 1 op de 3 christevrouwen bericht dat ze bewust pornografische websites bezoeken.
De pornofilm industrie is omvangrijker dan Hollywood met 11.000 nieuwe titels per jaar (alleen al in Amerika)!
Er zijn zo'n 5 miljoen unieke porno websites en elke week komen er meer dan 2.500 bij.

Ik kan me hier vreselijk druk om maken. Het misbruik, de onderdrukking, de uitbuiting, de destructie van levens, het geweld.
En, net zoals bij verslaving aan substanties, heb je steeds meer nodig. De pornoindustrie is gewetenloos: "u vraagt, wij draaien. We geven de mensen alleen maar wat we willen. We verlenen een service"; je zou bijna denken dat het allemaal aardige maatschappelijk werkers zijn.
De verslaving is heftig en je komt er niet zomaar van los. Dus, nee, ik zal geen punten op de populariteitslijst scoren.

C.S. Lewis schreef in oversneden christendom, "Kuisheid is van alle christelijke deugden de minst populaire. Er is geen ontkomen aan - de christelijke regel luidt: 'Of een huwelijk, met volledige trouw aan je partner, of anders totale onthouding'"

Maakt dit mij nu ouderwets of ben ik een van de weinigen die nog gelooft in onvoorwaardelijke trouw, zelfdiscipline en matigheid?