Emotie, de nieuwe godsdienst

Klik hier voor onze meest recente nieuwsbrief
Klik hier voor toespraak Flevo's Outburst

Emotie, de nieuwe religie

In een boek van Nicci Gerrard kwam ik een interessante observatie tegen betreffende het fenomeen emotie.

Emotie: dit is onze nieuwe religie voor een tijdperk zonder geloof - een religie die wordt gevuld met haar eigen, zich in een snel tempo ontwikkelende riten, dagelijkse liturgieën en een middeleeuwse redeloosheid. Niet God maar het gecompliceerde en eindeloos boeiende onderbewustzijn, geen politiek maar een zweverige passie, geen zelfonderzoek en verantwoordelijkheid maar narcisme, schuldgevoel en zelfmedelijden, geen nabuurschap maar wat in een recent onderzoek van de denktank Civitas 'recreatief verdriet' en 'opvallend medeleven' wordt genoemd. (Nicci Gerrard; "Soham", Forum 2005, Blz. 19)

Waarom is dit nu zo opvallend?
Voor zover ik weet is Nicci Gerrard geen gelovige volgens de Evangelische belijdenis of traditie. Haar observatie over hoe emotie de plaats van geloof heeft ingenomen is bijzonder treffend en kan mijns inziens rechtstreeks doorgetrokken worden naar het moderne geloofsbeleven.

Al eeuwenlang heeft de wereld om ons heen mede de agenda van de kerk bepaald en in sommige gevallen zelfs gedicteerd.
Is de leus, "wat de wereld kan, kunnen wij ook en zelfs beter”, niet herkenbaar?
In het verlangen van de kerk om aansluiting te vinden bij de harten van de ongelovige is men vaak (ongewild en ongemerkt) de normen en waarden van diezelfde wereld gaan kopiëren.
Voorbeeld: als een 16 jarige jongedame zegt: "als God dan zoveel van me houdt, mag Hij best wel een beetje beter zijn best doen om het te laten merken", dan zie ik iemand die het slachtoffer geworden is van deze nieuwe religie, overgoten met een christelijk sausje.

Niet het Woord van God maar mijn persoonlijke beleven van wat ik denk aan relatie met God te hebben wordt voor mij de bepalende factor in mijn denken, doen en laten.
• De ingevingen van mijn eindeloos boeiende onderbewustzijn worden verward met de leiding van God.
• Zweverige passies doen mij van de ene interessante gelegenheid naar de andere ‘hoppen’ zonder me ooit toe te wijden, of mijn tanden te zetten in die ene passie waar ik nog hartstochtelijk in geloof.
• Zelfonderzoek en verantwoordelijkheid hebben plaatgemaakt voor wel, dan niet "mijn ding".
• Het beschreven Narcisme is terug te vinden in teleurstelling in God om wat ik persoonlijk mis, niet om wat er mis is met de mensen of de wereld om me heen.

Wat is er gebeurd met het geloof in God! Om wie Hij is! Los van wat ik voel of beleef!
Waar is de onvoorwaardelijke toewijding aan die God die alles gaf om mij te kunnen redden?

Al zou de vijgeboom niet bloeien....
nochtans zal ik juichen.