Anoniem Vliegeren

De laatste twee weken lees ik steeds een stukje in "De Vliegeraar" van Khaled Hosseini. Het duurde wel even voordat ik er in kwam en ook nu ik het bijna uitheb merk ik dat ik nog steeds hele bladzijden oversla. Ik houd niet zo van de flashbacks die overal verspreid in het boek staan.
Het is een bestseller en miljoenen mensen zijn er vreselijk enthousiast over.

Liefde, Eer, Schuld, Schaamte en Verlossing zijn de thema's. Dat verkoopt alitjd wel omdat het thema's zijn die altijd actueel zijn.
Als iemand het wil lenen, hoor ik het wel.

Al een paar dagen ben ik met een anonieme iemeler in dialoog over seks, liefde, vriendschap en hoe God het bedoeld zou hebben.
Normaal reageer ik nooit op anonieme berichten maar besloot het dit keer wel te doen. Ik heb daar best wel een beetje spijt van omdat het je meezuigt en aan je gaat knagen; waarom reageert iemand anoniem? Volgens mij kunnen dat twee redenen zijn. De eerste is dat iemand zo beschadigd is dat de persoon een ander niet direct durft aan te spreken. Bang voor nog meer beschadiging en oordeel.
Het kan ook zijn dat iemand zich schaamt en door anoniem te blijven dingen kan zeggen en schrijven die hij/zij nooit recht in m'n gezicht kan zeggen.
Anonimiteit verschaft een enigzins veilige barriere. Aftasten of er voldoende vertrouwen is om het vizier te laten zakken.

Misschien is er nog een derde mogelijkheid; iemand blijft anoniem omdat de persoon weet dat hij fout zit maar probeert rechtvaardiging te vinden, een medestander. Een soort van biecht, zeg maar, om te horen wat de pastoor er van vindt, een zoeken naar bevestiging.
Helaas voor mijn anonieme emailvriend kan ik slechts ten dele bevestiging bieden. Ik blijf namelijk vasthouden dat geslachtsgemeeneschap binnen de grenzen van het huwelijk dient plaats te vinden. Dit mag je echter niet verwarren met seksualiteit, We zijn allemaal seksuele wezens met seksuele en erotische gevoelens. Daar is niets vies' of smerigs aan. Hoe we daar vervolgens uitdrukking aan geven is een andere verhaal.

De afgelopen dagen op de Bron in Dalfsen gezeten. Ontzetend gaaf om veel vrienden en collega's weer te zien en bij te kunnen praten.