De jongens (Job met z'n maten) beginnen op dreef te komen in hun poging om de onhoudbare tegenstelling van een liefdevolle God die het kwaad alle ruimte geeft, te verklaren.
De God die Job schetst is er een waar je alleen maar kwaad op kan worden. Die God houdt zijn boosheid niet in en vernietigt de rechtvaardigen samen met de goddelozen. Enige vorm van gesprek met die God is onmogelijk (niet een op de duizend maal een weerwoord) en ook al zou je onschuldig zijn, Hij zal je toch schuldig verklaren.
Een duivels dilemma dus.
Het zou een volmaakte God niet passen om een fout te maken. Dat zou een nieuw dilemma creëren dus wordt de onvolmaaktheid lenig afgewenteld op zijn beelddrager. Job dus, en met Job de gehele mensheid waarmee de mens de Job van God is geworden.
Wat is er mis met een God die de verantwoordelijkheid niet neemt voor een fout die duidelijk op zijn conto kan worden bijgeschreven. Daar is heel wat mis mee, zeker als die verantwoordelijkheid ook nog eens wordt afgewenteld op dat wat Hij eerst zo graag wilde en nu klakkeloos aan de kant lijkt te zetten. Doet me denken aan de huidige president van Amerika. Die maakt ook geen fouten. Het is altijd de ander en als er geen ander voorhanden is, is er altijd nog de pers. Weerzinwekkend.
Bij het lezen van dit negende hoofdstuk in het boek Job voel ik me letterlijk onpasselijk worden borrelt er een diepe boosheid op.
Job wil terug praten; een weerwoord hebben maar weet dat hij bij voorbaat geen kans maakt. Dus doet hij wat de meeste weldenkende mensen zouden doen: hij plaatst een oproep op Facebook:
Ik ben benieuwd hoe dit gaat aflopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten