Een persoonlijke, enigszins melodramatische bekentenis

Zonder al te melodramatisch te willen zijn, word ik me daar toch overvallen door een overweldigend gevoel van onbekwaamheid en algehele domheid! Er is zoveel te lezen en te leren en zo weinig tijd.

De eerlijkheid gebied me om daaraan toe te voegen dat de discipline om dat leren en lezen te concretiseren regelmatig ontbreekt. Er is voldoende om me heen dat aanleiding geeft tot afleiding. De schutting en tuindeur die er moeten komen (afbreken en afvoeren van wat er van de vorige is overgebleven is al gebeurd), de deur naar de badkamer die verplaatst moet worden, ehhhhh de badkamer die helemaal verbouwd moet worden, een zoekopdracht in Google naar A en jezelf vervolgens verliezen in het ook wel interessante B, C en D en alles wat daar weer onder hangt, de preek die ik voor volgende week moet voorbereiden, het boek wat ik mezelf beloofd had te schrijven... Die laatste twee, daar gaat het me eigenlijk om. Wat heb ik nu eigenlijk te melden dat niet eerder al door anderen is gemeld? De prediker vat het tamelijk dramatisch samen:

Lucht en leegte, zegt Prediker, lucht en leegte, alles is leegte.

Welk voordeel heeft de mens van alles wat hij heeft verworven, al zijn moeizaam gezwoeg onder de zon?

Generaties gaan, generaties komen, maar de aarde blijft altijd bestaan.

De zon komt op, de zon gaat onder, en altijd snelt ze naar de plaats waar ze weer op zal gaan.

De wind waait naar het zuiden, dan draait hij naar het noorden.

Hij draait en waait en draait, en al draaiend waait de wind weer terug.

Alle rivieren stromen naar de zee, toch raakt de zee niet vol.

De rivieren keren om, ze gaan weer naar de plaats van waar ze komen, en beginnen weer opnieuw te stromen.

Alles is vermoeiend, zozeer dat er geen woorden voor te vinden zijn.

De ogen van een mens kijken, en vinden geen rust, zijn oren horen, en ze blijven horen.

Wat er was, zal er altijd weer zijn, wat er is gedaan, zal altijd weer worden gedaan.

Er is niets nieuws onder de zon.

Wanneer men van iets zegt: ‘Kijk, iets nieuws,’ dan is het altijd iets dat er sinds lang vervlogen tijden is geweest.

De vroegere generaties zijn vergeten, en ook de komende zullen weer worden vergeten.

Ik lees Erich Fromm's "Hebben of Zijn". Hij beveelt Gabriel Marcel's "Zijn en Hebben" aan. Dus lees ik dat ook. Marcel beveelt ook weer van alles en nog wat aan. Al lezend vraag ik me af wanneer ik genoeg weet of begrijp en realiseer me dat er geen moment bestaat dat je er een punt achter kunt zetten. Het gevoel dat "we" zo weinig weten neemt evenredig toe met het aantal woorden dat ik lees. Tenzij het een spannend boek is (Baldacci, Child, Grisham, Cussler, Connely) waarvan ik weet dat er in ieder geval iets van een ontknoping aan zit te komen.

Het leven en 's-mensens geloof - elk mens construeert een geloofssyteem dat het bestaan, het leven, het lijden en zelfs de dood een beetje poogt te duiden - laat zich niet ontknopen, hooguit ietwat ontrafelen waarbij aan het eind van alle rafels nog meer knoopjes blijken te zitten.

Gelukkig de mens die genoegen neemt met een bol Texelse schapenwol. Mij lukt het niet maar ik loof tien euro uit aan de man/vrouw die mij de aan-uit knop kan leveren.

Prediker, een van mij favouriete boeken in de Bijbel komt aan het eind van het laatste hoofdstuk met zijn concusie/samenvatting. Het is er een die de burger weer moed geeft en 's-levens melodrama in een nuchter jasje past:

Nu alles is gehoord, is dit de slotconclusie: heb ontzag voor de ware God en leef zijn geboden na, want dat is de hele verplichting van de mens. Van alles wat je doet, ook wat verborgen is, zal de ware God oordelen of het goed is of slecht