Nog driehonderd kilometer rijden en dan kom in op mijn
bestemming aan: Ungarra in Zuid Australie. Daar wonen vrienden die dat eerst
niet waren. Ze zijn het wel geworden omdat ik er vaker kom. Onbekenden die al
wel vrienden of familieleden van anderen zijn, worden kennissen en vervolgens
rolt daar weer een percentage aan nieuwe vrienden uit waarvan een nog kleiner deel oude en/of dikke vrienden wordt. In Ungarra wonen relatief nieuwe vrienden van mij waarvan twee of drie oud. Maar niet dik. Dikke vrienden, daar heb ik er niet veel van. Misschien twee, drie?
Gisteren ben ik gaan rijden en heb met mezelf afgesproken
dat ik geen haast heb. Zo stop ik wanneer ik wil en kom ik nog eens op plekken
waar ik anders langs gereden zou zijn en de naam van de plaats meteen in de
vergetelsectie van het brein wordt opgeslagen. Zo stopte ik gisteren bij Port Germein die zich trotst profileert met de (eens) langste "jetty" op het
Zuidelijk halfrond (wij zouden die jetty gewoon steiger noemen): ruim
anderhalve kilometer. Ja, dat is lang.
Zo lijkt elk zichzelf enigszins respecterend land, gewest,
provincie, staat, stad, dorp of gehucht wel ergens het grootst, oudst of best
in te zijn. Rotterdam heeft de Euromast en meent ook de op een na grootste
(handels)haven te zijn.
Terug naar Ungarra. Waar is zij groot in? Misschien in het klein zijn. Een klein
gehuchtje dat deel uitmaakt van een schiereiland (Eyre Peninsula) dat vier keer
zo groot is als Nederland maar slechts een fractie van het aantal mensen telt
(60.000 = zeg maar 0,3%).
Nu zijn er wel wat kerkjes op het eiland, maar niet zoveel.
Ungarra heeft welgeteld één kerkje en daar moeten de gelovigen het mee doen.
Als die kerk de gelovige niet bevalt staat het afleggen van lange afstanden om
een volgende geloofsgemeenschap die misschien wat meer aan de behoeften, wensen
en eisen van de gelovige tegemoetkomt als lot het te wachten.
Wat mij bijzonder intrigeert is dat bij een dergelijke
demografie en geografie het soort vragen dat de mensen zich stelt verandert.
Een volgeling van Christus kan niet eens rustig om zich heen kijken en shoppen totdat
de best mogelijke match tussen persoonlijk wensenpakket en aanbod van de
verschillende kerken wordt bereikt.
De gelovige staat voor een heel ander soort vraag die we in
het Westen nog maar spaarzaam tegenkomen: "Wat moet ik doen om bij deze
gemeenschap te kunnen horen?"
Fascinerend!
Morgen spreek ik in deze grootste kerk van Ungarra. Tevens
ook de kleinste. Zoals te doen gebruikelijk zullen ze morgen na de dienst
besluiten dat er nog drie studieavonden volgen. Vrijwel niemand heeft een
geldig excuus om die studies dan niet te bezoeken. Ze gaan toch nergens heen
want ergens anders is eigenlijk anders heel ver.
Een voorrecht!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten