18 februari 2019

Krijsende kinderen hinderen....

Ungarra, SA 5607

Pap en mam doen hun best om hun kinderen in het gareel te houden. De een ligt op de grond te kleuren, de ander trekt aan de paardenstaart van het meisje dat voor hem zit (met alle audio gevolgen van dien) en weer een ander ontsnapt uit vaders houdgreep en begint een slalom rondom de kerkbanken. Ook zie ik wat zoetere kinderen die mams iets duidelijk willen maken maar dat niet fluisterend of in gebarentaal doen.

Met zo'n twintig volwassenen en een kleine dertig kinderen (tot tien jaar) die met z'n allen de kerkdienst meemaken ervaar ik bijna fysiek wat het moet zijn om onderdeel te zijn van een kakofonie.

Nee, het is geen droom en ook geen fantasie. In deze werkelijkheid probeer ik de aanwezigen een of twee dingen aangaande de bekende Bergrede van Jezus duidelijk te maken. Veel ouderen zitten in de banken aantekeningen te maken. Dat is waarschijnlijk de enige manier om iets van wat gezegd wordt op te slaan en later op te kunnen broeden.

Gelukkig heb ik plaatjes bij mijn verhaal. Dat is, denk ik, een goede gewoonte: Zoek enkele en het liefst één enkele beeld waar het hele verhaal aan hangt en de kans dat de luisteraar je verhaal na kan vertellen neemt met lichtjaren toe.

Er wordt wel gezegd dat een beeld meer zegt dan duizend woorden maar dat is lichtelijk overdreven en als generalisatie zelfs niet geldig. Het tegenovergestelde kan namelijk ook waar zijn. Eén woord zegt soms meer dan duizend plaatjes. Daar gaat je generalisatie.
Generalisaties hebben we helaas nodig maar zijn altijd ontoereikend. Dom en meelijwekkend is de mens die leeft van generalisaties.
Of "ze" mijn plaatjes mochten houden. Die zouden ze dan de volgende zondag projecteren zodat de mensen (en kinderen) ze weer zouden zien en het verhaal zouden herinneren. Slim! Welke kerk in Nederland geeft voor de frisse preek van vandaaag wordt afgeleverd, eerst een korte samenvatting van de waarschijnlijk reeds diep weggezakte van vorige week? 
Goed, ik dwaal af.

Terug naar de kleine geloofsgemeenschap in Ungarra waar de totaalbeleving en inclusiviteit centraal lijkt te staan.
In mijn wereld worden de kinderen angstvallig weggehouden bij het hoogtepunt van de eredienst: "De verkondiging van het Woord." Terwijl de oudere mensen luisteren naar de hopelijk wijze en diepe woorden van de vermeende bijbelkundige, zijn de kinderen overgeleverd aan de goede zorgen en onderwijs dat hoofzakelijk door vrouwen wordt verleend en gegeven. Waarschijnlijk omdat het veelal gepaard gaat met knutselkneepjes en daar zijn vrouwen beter in dan mannen? Tot aan een bepaalde leeftijd, de grens is niet zo strikt, breekt de dag aan dat het kind de transitie maakt naar het serieuze publiek. Helaas is de vrouw, die tot dat moment zo'n belangrijke bijdrage heeft gehad in de vorming van het geloofsraamwerk en -fundament van het kind, nu in veel geloofsgemeenschappen uitgepraat. In dit plaatje klopt er iets niet.
Maar goed, ik dwaal (weer) af.

Opgroeien en gevormd worden in een kakofonie waarin niets in compartimenten wordt gedwongen, waar kerk, feest, leven en werk door elkaar lijken te lopen en onverbrekelijk met elkaar zijn verweven; ik mis dat wel een beetje. Hier zie ik het nog en het roept een heimwee op naar iets dat zou kunnen zijn.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten