03 februari 2012

De route naar de Rabbi


Wat doen mensen om op hun idool te lijken? Ze kleden zich als hun idool, gebruiken bij voorkeur dezelfde instrumenten of artikelen, imiteren de bewegingen tijdens een wedstrijd of optreden. Er zijn er echter maar weinig die zich aan hetzelfde strikte regime van training en voeding onderwerpen als hun favoriete voetbal-, of basketbalspeler. Ze willen er wel op lijken, maar het moet wel zo makkelijk en snel mogelijk. Dat is de zwakke schakel in de “Wat Zou Jezus Doen” benadering. Daar stellen we de vraag wat wij denken dat Jezus zou doen in een vergelijkbare situatie. Die vraag kan bijna onmogelijk objectief beantwoord worden omdat subjectieve componenten het objectieve vervagen. Wat denk ik, wat weet ik, wat wil ik, wat wens ik?  - we gaan te gemakkelijk voorbij aan het feit dat ons kennen onvolkomen is, en dat is dan een keurig woord.

Over het algemeen is dat ook de manier waarop wij met discipelschap omgaan. We leren zoveel mogelijk over Jezus om een arsenaal aan mogelijk acties en reacties op te bouwen die we in vergelijkbare situaties kunnen inzetten en gebruiken. Maar raakt het echt het wezen van ons "zijn"?
Scott Peck schrijft hierover:

Ik ken veel mensen die een visie hebben voor persoonlijke groei maar het ontbreekt hen aan de wil om het waar te maken. Ze willen, en geloven dat dit mogelijk is, de discipline die nodig is overslaan en zijn op zoek naar een sluipweggetje naar heiligheid. Vaak proberen ze het te bereiken door de oppervlakkigheden van heiligen te imiteren: een retraite in de woestijn of door timmerman te worden. Sommigen geloven zelfs dat ze door dergelijke imitaties daadwerkelijk heiligen en profeten zijn geworden. Ze zien niet meer dat ze nog steeds kinderen zijn en het pijnlijke feit moeten erkennen dat ze bij het begin moeten beginnen. [1]

"Alle begin is moeilijk," zegt men wel. Persoonlijk denk ik dat elk einde veel moeilijker is. Zonder goed einde is er geen gezond begin. Dat begin zal altijd achterhaald worden door een eind dat "onaf" bleek te zijn. Vandaar dat je Jezus er niet even bij kunt nemen. Het volgen van de Rabbi betekent dat huis en haard verlaten dient te worden, de schepen achter iemands leven verbrand dienen te worden. Je verhuist van Rotterdam naar Groningen om te studeren. Dan kom je niet iedere avond naar huis om te eten en te slapen om de volgende morgen vroeg weer naar het Noorden af te reizen. Natuurlijk blijft je familie je familie. In deze context moet mijn inziens het haten van de familie, het verkopen van de bezittingen en de opbrengst weggeven aan de armen en andere kwalificeerders moeten worden geïnterpreteerd.
Wat staat is een principiële bekering, een radicale omkeer; een nieuw begin waarbij het oude radicaal wordt afgezworen. Die omkeer is de eerste en belangrijkste stap naar een heldere route naar de Rabbi. Alleen een leeg blik kun je vullen. Een blik dat nog resten erwtensoep bevat zal uiteindelijk de hele inhoud doen rotten.
Maar het lijkt erop dat we zo graag toch nog wat vast blijven houden. "Een goed uiteinde," dat we elkaar voor een nieuw jaar toewensen, krijgt opeens een nieuwe dimensie.


[1] M. Scott Peck, The Road Less Traveled (New York: Simon & Schuster, 1978), 77.

1 opmerking:

  1. http://facebook.com/​dritmeester04 februari, 2012 16:25

    Beste Jan,
    Fijn om een Facebook vriend te hebben met zoveel andere vrienden:) Je blog is mooi om te lezen, vooral dat "sluipweggetje" sprak me aan. Zo werkt het dus inderdaad niet... Ik las vanmorgen Jakobus 4:8 "Nader tot God, dan zal Hij tot u naderen". Goed weekend nog en de groeten uit een mooi Nw-L.

    BeantwoordenVerwijderen