De zaak "ER". Wat doet het ertoe?

De zaak "ER".

En toen was het bijna een jaar stil. Niets te melden? Best wel maar ik heb niet het idee dat mijn mijmeringen ertoe doen.

Wat is dan de "er" in "toe"?

Dan hangt af van het onderwerp waar "er" naar verwijst.

Welk onderwerp dan ook, velen willen hun plasjes erop achterlaten, of liever zelfs een grote bruine.

Gisterenavond sprak op een Navigator dispuut in Rotterdam waar ik, onder andere, een pleidooi hield voor een cultuur van constructieve conversatie. Dat vond weerklank maar stuitte ook op vragen."Wat als conversaties vrijwel altijd uitmonden in discussies met hete hoofden die zich lijken te verliezen in polariserende standpunten?"

Goeie vraag en herkenbaar. Als mijn gesprekspartner alle deuren, ramen en kieren rondom zijn/haar mening heeft dichtgesmeerd moet ik me beheersen om niet toe te geven aan de bijna onweerstaanbare drang om die partner een keiharde klap in het gezicht te geven, of een snoeiharde schop in het centrum van zijn/haar achterste met de punt van mijn schoen (uiteraard die met stalen neuzen). Ik houd me in omdat het idee dat er door een dergelijke actie een deur opengaat een illusie is en zelfs een averechts effect heeft.

Zo ken ik een aantal zichzelf tot (gezalfde) leider opgeworpen gelovigen in mijn Evangelicale bubbel, die kritiek en kritische vragen beschouwen als een bevestiging van bovenaf dat ze zich op de enige juiste weg bevinden. Het Boek zegt immers dat wie Christus willen volgen te maken zullen krijgen met tegenstand en vervolging; hoe meer vervolging, hoe rechter het eind.

Mijn advies: Neem de tijd om "Er" te doordenken. Daaruit volgen de juiste vragen. Een juiste vraag zal de ander, die vaak niet meer heeft gedaan dan het plasje van een ander voor waar aannemen om vervolgens zijn/haar eigen plasje ernaast te deponeren, ontmaskeren als iemand met slechts een mening.

Aannames over talloze "erren" verschaffen de mens (schijn)zekerheid en houvast en is het gereedschap om enige zin te zien in een verder onzinnige wereld. Dat geef je niet zomaar op. Niet zelden is een crisis aanleiding om voorzichtig een raampje open te zetten naar een mogelijk alternatief narratief. Dat zijn kwetsbare momenten. Het voelt alsof de grond onder je voeten wegzakt en het is onzeker wat daarvoor in de plaats komt.

Ik ben een begenadigd mens; omgeven door mannen en vrouwen die de kunst van het converseren beheersen (o wacht even, misschien heb ik ze onbewust zelf wel uitgekozen) en met een gretigheid om zichzelf, de ander, God en het geloofsmysterie te begrijpen. Uit zo'n conversatie komen beide partners rijker weg, of ze het "er" wel of niet over eens zijn.

Dus daarom was en is het al bijna een jaar stil.

Ik lees de krant, de weekbladen, kijk regelmatig met ergernis naar actualiteitenprogramma's en, als ik met ertoe kan zetten, "het" nieuws (van de NOS liever niet; daar denken ze blijkbaar dat alle Nederlanders pre-kleuters zijn en hun keuze van onderwerpen op z'n zachts gezegd jammerlijk).

Ik zie veel plasjes maar weinig dat "er" echt toe doet.