De weerbidders onder u!

 De oproep verscheen in beeld en ik rolde het zo snel mogelijk van mijn scherm af zodat ik het niet echt zou kunnen zien of te lezen. Maar het was te laat, de schade al aangericht, mijn scherm te groot. Iemand riep vrienden op om God te bidden om een dik pak sneeuw. Dat zou fijn zijn voor de kinderen in de opgelegde lange thuisblijftijd. Of de oproeper had nagedacht over de gevolgen van een afgebeden pak sneeuw weet ik niet. Ik vermoed en hoop dat het in een spontane opwelling was gebeurd; “help, mijn kinderen zijn vijf weken thuis, ik moet iets bedenken waardoor het leuk voor hen en voor mij blijft.”
Een doordenker kijkt namelijk wel drie keer uit alvorens een weerbidder te worden:

1. Hoeveel bidders zijn er nodig?
2. Hoeveel geloof is er per centimeter sneeuw nodig?
3. Wat als er geen sneeuw valt?
4. Wat zegt het over mijn godsbeeld?
5. Wat bid ik voor het vrachtverkeer dat vast komt te zitten waardoor zaken zoals WC papier op de A15 bij Arnhem ingevroren raakt? En dan hebben we het nog niet over de chauffeur die nu gedwongen in z’n uppie op een hotelkamer zit en probeert een pizza en een kapsalon te bestellen.

Aan het idee van weerbidden ligt waarschijnlijk het enigszins kinderlijke idee ten grondslag dat gebed Gods hand doet bewegen. Een soort van afstandsbediening die zich middels vurige pleidooien laat navigeren.

Als je slechts een beetje afstand neemt van het idee dat God bestaat voor mijn persoonlijke (okay, misschien ook dat van mijn familie en gezin) welzijn, welbevinden en genoegen zie je de enorme complexiteit en onmogelijkheid van een dergelijk godsbeeld dat eerder thuishoort in de mythologie waar goden met elkaar wedijverden en onverklaarbare zaken werden toegeschreven aan bijvoorbeeld de (weer)goden. Deze goden moeten door hun subjecten gunstig gestemd worden middels gebeden en tal van hulpmiddelen. De belangen van de miljoenen biddende kinderen van God, waarvan velen in wanhoop schreeuwende omdat er wel wat meer aan de hand is dan een vervelende lockdown, en hopen op een beweging van Zijn hand ten gunste van hun verzoek, zijn te tegenstrijdig. Je zou maar God zijn! Welk gebed wordt beloond met een handbeweging en wat en hoe wordt die beslissing gerechtvaardigd? Deze complexiteit wordt treffend uitgebeeld in de inmiddels klassieke film Bruce Almighty. Bruce mag de zaken een tijdje waarnemen terwijl God een wel verdiende vakantie houdt. Bruce komt al heel snel tot de ontdekking dat hij niet echt geknipt is voor de taak en de zaken lopen aardig uit de hand als hij besluit om voor het gemak iedereen te geven waarom ze vragen. Als hij dan ook nog eens tot de ontdekking komt dat hij de vrouw waar hij een oogje op heeft niet kan dwingen om van hem te houden, is zijn dilemma compleet.

Een handje sneeuw uit de hemel is een cadeau voor de een en een drama voor de ander. Wie kiest? Ik niet en ik ga er ook niet om vragen. De realiteit is dat we waarschijnlijk nog wel wat sneeuw krijgen deze winter. Als dat valt zullen we er het beste van moeten maken en passen we ons aan de zegeningen die daar het gevolg van zijn aan – mooi plaatjes en sleeën-, alsook aan het drama dat we er op de koop toe bijkrijgen - doden in het verkeer, hogere energierekening en tonnen zout die in het milieu terechtkomen.

Jezus kwam om het hart van God te verbinden met het hart van de mens. Dat is de bewegende hand van God en het staat mij vrij om het aangebodene, het Leven, te aanvaarden of mijn hoofd af te wenden.