Keiharde sporen van een bijna vergaan sovjettijdperk

Veel gaat anders als je ergens anders bent. Het uit het Sovjettijdperk stammende sanatorium heeft de tand des tijds doorstaan; alles is nog precies zoals het was voordat Kazachstan onafhankelijk werd van de Sovjetunie – deze unie hield op te bestaan dus veel andere opties waren er niet. De mij toegewezen kamer is oud en der dagen zat. De enige upgrade is de Smart TV. Verder functioneert alles, een beetje. De rugleuning van de enige stoel die de kamer rijk is, breekt onderaan af tijdens de zeer korte eerste zitsessie. De douche geeft alleen gloeiend heet water. De verwarming staat aan en hoog. De temperatuur in de kamer kan worden geregeld door het raam open te zetten. Omdat het deze week uitzonderlijk warm is, zo rond de 25 graden, heeft de buitentemperatuur maar weinig invloed op de binnentemperatuur. De verwarming zal aan blijven staan tot ver na de winter. De stoel met gebroken rugleuning maakt op de plaats pas aangezien cosmetisch alles in orde lijkt.

De koud watertoevoer in de douche is inmiddels gerepareerd totdat de kalk in het water de leiding weer dichtslibt. Ik kan douchen. Zitten kan op het voor mijn lijf te korte bed. Na een dag is er een soort van evenwicht ontstaan waar ik de komende vijf dagen prima in kan leven.

Kleurrijke entree van het sanatorium

Helende uitstraling van het sanatorium

Na zaterdagochtend te zijn gedropt bij het verzamelpunt ontdekte ik, samen met een van mijn collega’s die een paar uur eerder afgezet was, dat we opgesloten waren in de ‘cabin’. De chauffeur had verzuimd om wat sleutels achter te laten. Rond het middaguur kwam een andere collega lunch brengen; een grote pan met pompoensoep, die ons door een raam werd aangereikt. Na wat gebel werden sleutels afgeleverd en kon Almaty worden verkend.

Samen met twee collega’s verzorg ik deze week een Mentoring Clinic. “Waarom noemen jullie het een clinic” vroeg een van de deelnemers. Wellicht baarde de link met het sanatorium waar we verblijven hem zorgen; “zijn we ziek of zo?” De term ‘clinic’ roept niet bij iedereen het beeld op van bijvoorbeeld een tennisser die een clinic volgt om zijn of haar vaardigheden aan te scherpen. Maar dat is wel het beeld dat wij bedoelen. De clinic reikt gereedschappen aan om dit effectiever en vooral bewuster te doen. Clinics zijn altijd anders. Andere mensen, een andere omgeving en het is altijd een avontuur. “Anders” wordt het best beleefd als een avontuur. Als je dat niet op kunt brengen is “anders” slechts drama.