Nieuwsbrief Mei 2024
(overpeinzingen, mijmeringen en nieuws)

Zaterdag 27 April. De vlucht van Amsterdam naar Belgrado had ruim een uur vertraging maar de aansluitende vlucht naar Montenegro zou nog te halen zijn. Een korte sprint naar de gate waar de laatste passagiers aan het instappen waren: yes, gehaald! Instapkaart langs de scanner en dan de slurf in. Niet dus: computer says no, en ik werd richting transferdesk gestuurd. Lang verhaal kort: ik mocht niet mee en de eerstvolgende vlucht zou twee dagen later zijn.
Van de vier studies die ik de volgende drie dagen zou geven op de tweejaarlijkse retraite van onze werkers in de Balkan, zou er alleen tijd overblijven om de laatste te doen.
Een in Nederland wonende Montenegrijn die mijn zichtbare en verbale verontwaardiging opmerkte, bood aan te helpen. Hij moest dezelfde kant op en zat in hetzelfde schuitje. De enige oplossing was om een taxi te nemen. Mijn nieuwe vriend bedong een prijs en een uur later waren we onderweg voor de bijna 11 uur durende rit van Belgrado naar Budva. Het werd een interessante rit met de Oosters Orthodoxe taxichauffeur en mijn nieuwe Islamitische vriend, die me steevast broer noemde en het logisch vond dat je een broer in nood altijd helpt en me er gedurende de rit regelmatig aan herinnerde dat “Jesus loves me” omdat ik op tijd zou komen om mijn studies te geven. Drie mannen in een taxi die een beeld, verlangen delen om ongeacht verschillen in religie en wereldbeeld, in Shalom/Salam naast elkaar kunnen leven en maar niet kunnen begrijpen waarom mensen omwille van religie of grenzen elkaar de hersens inslaan.
Uiteindelijk een uur na middernacht aangekomen na een spectaculaire rit door de bergen van Zuid-Servië en Montenegro. Overigens heeft Air-Serbia mij volledig gecompenseerd voor alle gemaakte extra kosten.

Vier studies over en vanuit de zogenaamde Bergrede zoals de evangelist Matteüs deze heeft opgetekend (Hoofdstukken 5-7). Ingaan op vragen zoals “wat betekent het als Jezus het zalig/gezegend zijn uitroept over een negental specifiek door hem benoemde menselijke eigenschappen?” Waren het eigenlijk wel eigenschappen of gaat het over de (rauwe) werkelijkheden waarmee zijn toehoorders zich identificeerden?
Waar hebben we het trouwens over als we zeggen dat we gezegend worden, of zijn? De betekenis van “zegen” is sowieso een eigen leven gaan leiden en wordt in ons Westerse deel van de wereld al snel verward met voorspoed en hebbedingetjes, die anderen dus niet bezitten. Zegen krijgt namelijk pas betekenis als je het afzet tegen “onzegen”.

Zondag 3 Maart. Werd wakker met een whatsapp bericht van Ellen dat ze m’n auto in de prak had gereden. Ik dacht eerst dat het een practical joke was maar toen de bijgevoegde foto langzaam maar zeker tijdens het downloaden scherper werd, zag ik dat het inderdaad mijn auto was. Wat een gedoe. Ik besluit niet kwaad te worden want het had mij net zo goed kunnen overkomen. Ik was juist zo happy met de auto (uit 2007 – dus niet echt nieuw of jong) omdat alles gewoon lekker werkte. Ellen biedt aan een andere vergelijkbare auto voor me te kopen maar dan is ze meteen door haar spaargeld heen. En dat heeft ze hard nodig. Met haar drie kinderen is ze bij ons ingetrokken. Haar huwelijk houdt geen stand en de komende weken zullen er afspraken gemaakt moeten worden over waar ze gaat wonen, de voogdij, de alimentatie en wat er allemaal nog meer komt kijken bij een scheiding.

Inmiddels heeft ze een woning in Spijkenisse (compleet uitgewoond – een gigantische bult werk om het weer leef- en bruikbaar te maken) en is er een convenant. Martha en ik zijn blij dat we, voor zolang als nodig is, de ruimte in ons huis hebben voor haar en de kinderen. Nog een paar weken en het gezinnetje kan aan een nieuw hoofdstuk beginnen.
O ja, de in de prak gereden auto hebben we weer op de been gekregen door eenzelfde type en kleur sloopauto te kopen en de getroffen (onder)delen te vervangen. Omdat ze echt wel een auto nodig heeft en die van mij nog steeds gebruikt heb ik gezegd dat ze de auto mag houden.
Wat heb ik nu weer gedaan? Nu heb ik geen auto meer en moet ik op zoek naar een nieuwe oude auto.
Auto’s? Altijd gedoe.

Zondag 14 april. Omstreeks 9:30 aangekomen bij Bayview Family Church in Toronto. De relatie met deze hartelijke gemeente bestaat al zo’n 30 jaar en ik voel me dan ook al jaren deel van deze “familie”. Gesproken over de vraag waaraan een volgeling van Jezus is te herkennen. Je komt dan uit bij het schisma met aan de ene kant de juiste belijdenis en aan de andere kant de juiste actie. Vanuit de Bijbel meen ik te begrijpen dat als een mondvol met geestelijke idealen en ambities zich niet vertaalt in overeenkomstige daden en acties, het beter is om dan maar te zwijgen; aan de vrucht herken je de boom.
Dat is een spanningsveld waar ik regelmatig flink mee worstel en mezelf keihard tegenkom. De eerder genoemde Bergrede is daarbij als een spiegel.

Een andere “familie” is die van de Church of Christ in Ungarra (117 zielen) , een plaats op het Eyre schiereiland (twee maal zo groot als Nederland met slechts 60 duizend inwoners) in Zuid-Australië Daar kom ik al jaar en dag. Toen ik daar onlangs sprak werd mij gevraagd om het avondmaal te bedienen. Dat wilde ik wel en ik liet het brood rondgaan met de instructie om de buurman, buurvrouw aan te kijken en te zeggen “het lichaam van Christus, voor jou gegeven”. Dat ging wel goed ware het niet dat de kleine crackers op twee gladde borden lagen en bij het doorgeven schoven regelmatig cracker van het bord op de grond. Alom hilariteit. Tenslotte nam ik de borden weer aan waarop er zo’n vijf crackers voor mijn voeten van het bord gleden en op de grond vielen. Daar ging ik natuurlijk prompt op staan. Nog meer hilariteit. Zo werd het avondmaal naast een ernstige ook een ontspannen gebeurtenis.

Weer thuisgekomen vanuit Australië heb ik wekenlang last gehad van griepachtige verschijnselen, gebrek aan motivatie, concentratie en onverschilligheid. De eerstgenoemde zijn weg maar die laatste drie lijken weerbarstiger. Ik vertrouw erop dat het goed gaat komen maar echt leuk is het niet (niet dat “leuk” de toetssteen is want dan zou ik ten prooi zijn gevallen aan de westerse welvaartsziekte die “leuk” tot norm lijkt te hebben verheven).

OM hanteert het "geloofszending" principe; het idee dat God voorziet in alle noden en behoeften.
Dat krijgt gestalte middels een achterban van gevende vrienden die zich achter de (zendings)werkers scharen. Sinds 1987 leven wij op deze basis. Ik heb daar altijd mee geworsteld en doe dat nog steeds. Het voelt als een voortdurend met jezelf moeten leuren.
Die groep gevers is voortdurend in beweging. Gevende vrienden komen en gaan; financiële uitgaven worden herzien en door verhuizingen veranderen sociale groepen en betrokkenheid. Momenteel bedraagt het maandelijkse tekort een kleine 500 euro.

Martha schildert gestaag door en gebruikt alles wat maar enigszins als ondergrond kan dienen als basis. Tientallen restjes laminaat (over van de verbouwing van de twee gastenkamers in ons huis) hebben haar kwast- en kleurbehandeling ondergaan.

We staarden naar het schrootjesplafond. Niet dat we de schrootjes zagen, het was immers pikdonker, maar we zijn ons bewust van de aanwezigheid van het plafond dat stamt uit de jaren 70 van de vorige eeuw. Dus lagen we daar te staren en mijmerden wat over het feit dat de lat hoog ligt en dat we alle reden hebben om teleurgesteld te zijn in onszelf. Over welke lat hadden we het?

De lat van liefde, blijdschap, vrede, geduld, vriendelijkheid, goedheid, trouw, zachtmoedigheid en zelfbeheersing. Onze liefde voor elkaar en anderen kent een breekpunt, de blijdschap is afhankelijk van lichamelijke en omgevingsfactoren, de vrede wordt ongewild en vaak onverwacht verstoord, geduld; laten ik daar maar niet over beginnen. Vriendelijkheid is vaak situationeel en afhankelijk van wie de ontvangende kant staat of hangt. Daar komt nog bij dat onze gemoedstoestand voortdurend in gesprek is met chemische processen in onze hersenen waar endorfine, serotonine, noradrenaline, dopamine en zo’n dertig andere neurotransmitters de gemoedshuishouding en talloze lichamelijke acties en processen aansturen. Er hoeft maar een kink in de kabel te komen die deze delicate processen verstoren en je bent niet meer de persoon die zich even tevoren manifesteerde.

Terugvallen op de genade van God, wiens reddende armen dieper reiken dan onze grootste teleurstellingen, is dan geen zwaktebod maar de plaats waar we weer verbinding vinden met het Leven. En Hoop!

Hartelijke groet!

Jan en Martha den Ouden
West-Sidelinge 270
3042 CX Rotterdam
Tel: 010-5115979 of 06-427.427.05

Email: jan@lifedirection.org
marthadenouden@gmail.com
Blog: Jandereiziger.blogspot.com/

Giften kun je (aftrekbaar) overmaken op NL13 RABO 0114 2329 38 van OM Nederland in Nijkerk. Vermeld: Fam. den Ouden.

Regel je gift online

Emailadres veranderen of stel je niet langer prijs op het ontvangen van mails van Martha en/of mij?
Zelf mailadres veranderen or afmelden