't-Was wel heel erg stil de afgelopen maanden

Wat krijg je als drie hyper extroverten naast elkaar in het vliegtuig zitten? Juist ja, het meest luidruchtige rijtje passagiers. De 62 jarige orthodontist, de 38 jarige IT specialist en de bijna 53 jarige HR man zijn binnen drie minuten elkaars beste vrienden, delen vrijwillig en uitbundig hun levensverhalen en hebben de grootste lol. De IT-er deelde kort na vertrek mee dat hij nooit over politiek of religie praat. Uiteraard waren dat de thema’s die hartstochtelijk werden verkend op de korte vlucht van Newcastle naar Amsterdam. Hoe verschillende temperamenten op elkaar reageren blijft een fascinerende studie.

“Heer, maak van ons een biddende gemeente,” en “Heer, maak van ons een evangeliserende gemeente” hoorde ik twee personen bidden voordat de dienst begon. We waren snel uitgebeden en hadden nog een paar minuten voordat de dienst begon. Ik vroeg de bidders wat ze precies bedoelden toen ze dat baden. “Bidden of evangeliseren  de gemeenteleden dan niet,” wilde ik graag weten. “Nou dat wel, maar niet genoeg,” was het antwoord. “Wanneer is het volgens u dan wel genoeg,” was mijn volgende vraag. Tja, daar moest even over worden nagedacht en een echt antwoord wisten ze niet te geven. “Kan het zo zijn dat u vindt dat u misschien te weinig bidt of evangeliseert,” verstoutte ik mij te vragen. Dat bracht hen enigszins in verlegenheid maar de bidders waren eerlijk genoeg om toe te geven dat dit eigenlijk de kern van hun gebed was. 

Het is verleidelijk om het eigen tekort te verstoppen achter het collectief;  gemakkelijker om de kerk te wijzen op haar onvolmaaktheid, te wachten totdat zij de zaken op orde heeft om vervolgens (misschien) aan te haken, dan zelf de hand aan de ploeg te slaan en de verandering te zijn die iemand graag wil zien. Ik moest aan dit voorval denken toen ik het verhaal las van de vader met een bezeten zoon. Hij vraagt Jezus om hen te helpen maar komt al snel tot de conclusie dat hij als eerste hulp nodig heeft: “Ik geloof, kom mijn ongeloof te hulp.”

Het afgelopen jaar was een periode van het opnieuw vaststellen en ijken van onze positie. Voor Martha het loslaten van haar parttime baan in de thuiszorg en voor mij het besef en de erkenning dat organisatorische veranderingen dieper ingrijpen dan ik in eerste instantie bereid was om te geloven.

De kleinkinderen geven ons veel vreugde en voldoening. Hieronder de drie zegentjes naast elkaar: Lente, Josep Noel en Dani. Gelukkig is het niet te ingewikkeld om in Barcelona te komen, of van Barcelona naar Rotterdam dus zien we Roger, Moniek en “Pep” regelmatig.

Het werk van OM groeit gestaag door. Vergeleken met toen we 26 jaar geleden begonnen is er veel veranderd, met name de manier waarop de verkondiging van het Evangelie handen en voeten krijgt. Momenteel zijn de speerpunten zoals weergegeven in onze nieuwe huisstijl:

 

Het gebed , het geven en het gaan door en van mensen blijft de basis waardoor het mogelijk wordt gemaakt om ons in te zetten voor Evangelisatie, Ontwikkelingshulp, Gemeentestichting, Gerechtigheid en Mentoring (en discipelschap).

De aanwezigheid van onze teams in 130 landen, de snelle en korte communicatielijnen stellen ons in staat om snel en effectief te reageren op noden en rampen, zoals onlangs op de Filippijnen. OM is gevraagd om de coördinatie namens een aantal organisaties en kerken op zich te nemen om in hulp te voorzien in vrijwel onbereikbare getroffen gebieden.

De uitdagingen zijn groot. Zowel voor de organisatie als voor ons persoonlijk. Een trouwe, “grote” gever besloot onlangs dat dit het laatste jaar was dat hij en zijn vrouw ons ondersteunden. Dat hakt er flink in en het lijkt wel of er nooit een einde komt aan het werven van nieuwe gevers. Een lastig dilemma wat mij regelmatig de nodige slapeloze uurtjes bezorgt. Ook voor de organisatie is en blijft dit een dilemma. Het is niet alleen een kwestie van de nodige middelen vinden om jezelf in stand te houden maar ook om door te kunnen groeien en ontwikkelen. Zovelen hebben het Evangelie nog nooit zelfs maar één keer gehoord. Daar moeten we echt wat mee! En dat is ten diepste wat ons motiveert en enthousiasmeert.

Ik wil niet als eeuwige mopperkont het nieuwe jaar in en daarom voor het perspectief: Martha en ik zijn bijzonder dankbare mensen! God voorziet en we kiezen ervoor om ons vertrouwen op Hem te blijven stellen. Opnieuw kijken we terug op een jaar waarin God ons door onze gevende, biddende en anderszins betrokken vrienden verrast en gezegend heeft. Daarvoor onze hartelijke dank!

Fijn dat we jullie op deze manier weer deelgenoot hebben kunnen maken van een stukje van ons leven. We hopen ook het komende jaar weer op jullie blijvende support te mogen rekenen.

Zegen en groet!

Jan en Martha