De voorspelde regen maar toch niet

Je stelt je er een beetje op in dat regent, dan kan het in het echie alleen maar meevallen. Hieronder nog een laatste twee plaatjes voordat we naar het meest troosteloze en irritante vliegveld ter wereld rijden: het John Lennon Airport in Liverpool. Het creëren van een Beatles sfeer lukt de machthebbers aldaar niet zo. We bijten ons er doorheen, vermannen ons, negeren de Yellow Submarine klanken en wegwijzers en blikken op iets in de toekomst. Voor Martha is dat het weerzien met dochter Moniek in Barcelona en voor mij de grijns op Ruben z'n hoofd als hij me vanavond op komt halen op Schiphol. Ja, onze wegen scheiden zich in Liverpool. Vrijdagnacht komt Martha weer thuis. Ruben en ik moeten komen van de week. Dat wordt veel "bellen" en het uitvoerig testen van de friteuse.

Dipje

Na een bijzonder hoogtepunt in zijn carrière treffen we Elia en hebben de unieke kans hem te interviewen. "Meneer Elia, hoe is het nu met u na al die commotie en dat spektakel met die afgodenprieters."

"Wel, meneer de interviewer, ik hem m'n hele leven gezwoegd voor de Here maar het heeft allemaal niets uitgemaakt. Ik had net zo goed stenensjouwer kunnen worden, of fotograaf. De mensen luisteren gewoonweg niet."

Eerder had Elia eenzelfde antwoord gegeven op de vraag van God "Elia, wat doe je hier." Elia had toen ook iets in de zin van "Ik.., maar de mensen." God had toen een schijnbaar spectaculaire ontmoeting met de profeet geregeld. Schijnbaar, want uiteindelijk bleek God niet in het spektakel te vinden maar in de stilte van het bijna niets. Toen had God nog een keer dezelfde vraag gesteld en Elia had op precies dezelfde wijze geantwoord: "Ik.., maar de mensen." God heeft hem toen gewoon weer aan het werk gezet en ging niet verder in op zijn klacht.

Het blijft een prachtig en zo herkenbaar verhaal (1 Kon. 19). De profeet in een dip, God komt hem tegemoet in zijn dip, je verwacht dat het dipje over zou zijn maar opnieuw leren we dat een ervaring niet noodzakelijkerwijze tot een verandering leidt en tenslotte wordt de profeet bepaald bij zijn "ja" tegen God en wordt geacht gewoon weer aan het werk te gaan.

Als je in een situatie terechtkomt waarin je het gevoel hebt dat het jij tegen de rest van de wereld is; zei Elia niet dat hij zijn uiterste best had gedaan maar dat "de mensen?"

Ik ben oké. De rest is niet oké. Een heel erg foute en gevaarlijke positie. En toch in min en meerdere mate in ons leven herkenbaar. Het bijzondere is dat God ons dan geen klap in het gezicht geeft en ons tot de orde slaat maar ons tegemoet komt en wil dienen. Maar dan moeten we vervolgens wel door.

Tot en met Zondag met Martha in het Lake District. Hieronder het uitzicht uit onze hotelkamer.

Engeland en sleutels

Eindelijk. Ik heb mijn eigen set sleutels zodat ik het kantoor in en uit kan gaan op tijden die, wat ze hier 'normale' mensen noemen, vreemd in de oren klinken.

Als je echter je meest productieve werk verzet zonder dat er allerlei afleidingen om je heen zijn, waaraan het in een groot kantoor niet ontbreekt. Dus zit ik hier van zes tot negen alleen in een leeg kantoor. Vanaf 08.55 druppelen collega's binnen, fixen hun eerste cafeïne-, theine- of kruiden-shot, praten bij en zitten omstreeks 09.30 klaar om te produceren.

Hoe blij kan iemand zijn met een eigen setje sleutels!

Vandaag nog wat meters maken voordat Martha en ik morgen naar het Lake Disctict vertrekken. Dat is niet al te ver want Carlise ligt op de grens ervan. Hoe vermaakt Martha zich dan als ik hier op dat kantoor zit? Wel, ze is Max Havelaar van Multatuli aan het lezen. Ik heb geprobeerd om daar twee bladzijden van te lezen maar dat was teveel werk. De stijl en spelling vraagt dat je elk woord moet bekijken en lezen. Het leest dan ook niet vlotjes weg en ik ben meer van de 'vlot weglees lektuur,' hoewel dat bij wat zwaarder theologische werk ook niet het geval is maar dan heb ik het gevoel dat het nog ergens over gaat.

Schaap[

De geur van schapen. Je moet er van houden. Samen met koeien zijn het wat mij betreft de lekkerst ruikende dieren ter wereld. Echt. Een lamsboutje is ook niet te versmaden en of het boutje middels een verdoving slachtklaar werd gemaakt, boeit me niet zo. Ik houd van vlees en dan moet ik niet net doen alsof ik me het slachtlot van deze dieren zo zeer aantrek. Dat zou hypocriet zijn.

Vandaag hebben we er genoeg gezien en geroken in het Yorkshire National Park. Wat een prachtig land. Martha heeft drie blaren en ik ben blaarvrij.

Hieronder een "sample."

Gemeenschappelijke grond

Lees hier onze nieuwsbrief

Een visser vist en een duiker duikt. Vissers spreken, evenals duikers, een gemeenschappelijke taal en die taal is de brandstof voor conversaties over beste stekken en plekken, materiaal en, meer inhoudelijk, over beleving en motivatie. Mijn normen en waarden mogen totaal verschillen van die van een collega-duiker, de wereld van het duiken is het portaal dat de weg naar het hart van de ander kan openen.

Nu is het zoeken naar gemeenschappelijke aanknopingspunten een heel gewone zaak in het leggen van contacten met anderen en vrijwel iedereen maakt hier intuïtief gebruik van.

In het buitenland valt het wat eerder op als je een landgenoot tegenkomt. Afgelopen woensdag zat ik met een collega in een wat verder weggestopt restaurant te eten. Het was druk en luidruchtig. Te midden van alle gekakel, Keith uit Amerika en zijn tien collega's vierden steeds luider zijn verjaardag, deden flarden aan Nederlandse zinnen mij opkijken in een poging landgenoten te identificeren en een praatje aan te knopen. Nederlanderschap schept een band, met name in het buitenland. Dezelfde mensen zouden bij van der Valk door mij genegeerd worden, tenzij ze een duikpak zouden dragen.

De apostel Paulus zoekt gericht naar gemeenschappelijke grond als hij in Athene de bewoners aanspreekt op een door hem onder de talloze heiligdommen aangetroffen altaar dat gewijd is aan 'een onbekende god' (Handelingen 17:23); het portaal dat voor sommigen we deur opent naar de weg van Christus (:34).

Religie is een portaal waar zo'n beetje de hele mensheid te vinden is en het is vrij eenvoudig om een gesprek met een vreemde aan te knopen. Het is even zoeken naar de juiste taal maar uiteindelijk is er voldoende gemeenschappelijkheid om tot een constructief gesprek te komen.

Stel je nu eens voor dat er binnen dat portaal van religie een grote groep samenklontert die een eigen taal en codesysteem heeft. Zou ik daar nu wel of niet mee in gesprek gaan? Groot is immers bedreigend. Dolende individuen staan makkelijker open voor het idee dat Jezus De weg, de Waarheid en het Leven is.

Ik hoef het echt niet met de ander eens te zijn. Paulus was dat ook niet. In hetzelfde hoofdstuk lezen we dat hij zich bij aankomst in Athene ergert aan het grote aantal afgodsbeelden. Maar die ergernis ontaard niet in militante actie maar is voor hem aanleiding om zich dagelijks op de markt tot de mensen te richten waar hij met hen spreekt over het goede nieuws aangaande Jezus en de opstanding (Hand. 17:16-18).

De nieuwe taal, door Paulus geïntroduceerd, klink hen maar vreemd in de oren en leidt tot verder onderzoek.

Volgelingen van Jezus zijn vooral wegwijzers te midden van de religieuze kakofonie. De Deur naar de Weg krijgt pas kleur en aantrekkingskracht als mijn medeburgers het levengevende effect ervan zien in mijn leven. Om dat effect te laten zien kan ik niet anders dan me op die gemeenschappelijke grond begeven, zonder te discrimineren of te stigmatiseren.

Nieuws

Hier is onze nieuwsbrief, vers van de digitale pers.

De achteraansluitpolitie

Het op ambachtelijke wijze inchecken van passagiers, zoals Transavia dat nog doet op obscure luchthavens zoals die van Valencia, roept geen enkele gevoel van weemoed of heimwee op naar oudere, betere tijden. Integendeel, het doet je eerder afvragen waarom zo'n club in het stenen tijdperk is blijven hangen.

Nu moet ik ook zeggen dat ik de indruk krijg dat het publiek dat naar en van Valencia vliegt een wat ander publiek is dan dat naar en van Liverpool reist.

In mijn rij, en ik deed echt mijn best om als laatste in te checken maar na een uur koffie drinken was de rij nog niet zo lang. Van achterin de rij af gezien lijkt het erop alsof de incheckdame en/of meneer van alle passagiers het levensverhaal moet aanhoren. Wat gebeurt daar toch allemaal?

Het per passagier wegwerken van de op bagagekarren gestapelde torentje koffers, zakken en tassen lijkt in ieder geval telkens weer te slagen.

Nu wil ik oppassen dat ik niet generaliseer maar je kunt er haast de klok op gelijk zetten dat zich in iedere rij (wij hadden er twee) een of twee zichzelf tot achteraansluitpolitie gepromoveerde veterane budgetvakatiehoudende reizigers bevinden.

Profiel: tussen de 50 en 65 jaar. Permanent gebruind. Vrouw heeft (sorry maar echt waar) geblondeerd haar en Man draagt zo'n vest met allemaal zakken en lichtgewicht Colombia water- en vuilafstotende broek.

Schichtig om zich heen loerend worden potentiële voordringers vriendelijk, maar vooral dwingend op de achterkant van de rij gewezen en daar, zo nodig, handgebarend heengemanoeuvreerd.

Dat het geroutineerde reizigers zijn kun je opmaken uit het amicale niveau van de conversatie met het grondpersoneel van de luchtvaartmaatschappij; alsof ze elkaar al jaren kennen en de beste vrienden zijn.

In mijn rij een echtpaar dat met twee katten reist. Twee katten! Kan het nog gekker? Ik kan niet anders dan denken dat er iets helemaal mis is met de twee. Als je met katten op reis gaat ben je of in je jeugd een heleboel liefde misgelopen of ben je voor iets anders aan het overcompenseren. En wat een gedoe met die beesten zeg. Waarom niet gewoon achterlaten en bij terugkomst in Nederland twee nieuwe gehaald in het asiel?

Eerder heb ik met een kat voor me, in een kooi, dat wel gereisd. Die kattenbaas maakte het nog gekker. Het beest had een eigen stoel in het vliegtuig. Vlak na het vertrek uit Amsterdam deed de kat een flinke behoefte in haar kooi. Toen hoefden we gelukkig nog maar acht uur te vliegen!

Nee, reizen doe ik niet voor m'n plezier. Voor m'n plezier blijf ik thuis. Daar is geen achteraansluitpolitie nodig of te bekennen.

M'n kleindochter was er toen ik gisteren thuiskwam. Ik moet me dan inspannen om ook de rest van het gezelschap te groeten; ik zou ze glad vergeten. Ik dring dan namelijk nogal voor.

Wanneer komt de opwekking?

Op de sociale media was het een stormpje van positieve, veelbelovende en verwachtingsvolle berichtjes: de grote opwekking kan nu niet lang meer uitblijven. Waar is zo'n bewering eigenlijk op gestoeld? Geeft de Bijbel aanleiding om dergelijke grote uitspraken te doen? Afhankelijk van waar en hoe je het leest is dat zeker het geval. Het is een kerngedachte in de Bijbel: Het begon allemaal mooi en goed, de mens kiest vervolgens voor onafhankelijkheid van God en werkt zich daarmee alleen maar meer in de drek. Uiteindelijk, wanneer een bepaald kritiek punt is bereikt, komt Christus orde op zaken stellen.

Echter zo'n eindtijdsscenario is altijd actueel. Zolang de mensheid zich niet massaal bekeert, blijft het een geldig scenario. Maar ook als een deel van, of de gehele mensheid zich als gevolg van die verwachte grote opwekking zou bekeren, zal dat volk van God nog steeds gekenmerkt worden door gebrokenheid en is het nog niets hard nodig dat Christus zelf orde op zaken komt stellen.

Het verlangen naar opwekking, vervulling, meer liefde, meer vrede, meer veiligheid komt m.i. voort uit een herkenning van een eigen tekort. Grote manifestaties zoals de Opwekkingsconferentie die dit weekend plaatsvindt, gunnen de bezoekers voor een aantal dagen een blik op "dat wat zou moeten zijn," of, "dat wat mogelijk is." De saamhorigheid, de appellerende boodschappen, het verenigde verlangen naar 'meer van God," creëert een positieve crisis die mensen voor korte tijd samenbindt. Een dergelijke ervaring is de brandstof die het verlangen naar meer van dit aanwakkert en geeft mensen de durf om te geloven wat mogelijk is, en dat geloof ook uit te spreken.

Nog even ijlt het na, dat gevoel. Volgende week maandag op het werk ontmoet je je collega's die praten over de drukte op de meubelboulevards (of is dat met Pasen?), de gekte op Pinkpop en de files die hun 'normale' lengtes weer hebben.

Die ervaring vasthouden en zien bijdragen tot meer van Christus in je leven, is nu de kunst. Dat opgewekte, waarvan je dacht dat het je leven eens en voor altijd op een hoger plan bracht, lijkt langzaam te eroderen en wakkeren het verlangen naar een persoonlijke opwekking aan.

Al met al is hier weinig mis mee. Ervaringen, mooie en gelukkige tijden zijn er om gewaardeerd en gekoesterd te worden. Ze vormen de buffer die we hard nodig hebben als de wind gaat waaien en de regen op het leven beukt.

Het is nog lang niet zoals het zijn moet, of bedoeld is. Daarom blijf ik met hartstocht uitzien naar een grote opwekking in het besef dat deze in het eigen leven begint. En daar strek ik me vandaag naar uit. Grote genade voor kleine mensen. Meer van Hem, want ik heb nog niet genoeg.

En over die genade voor vandaag wil ik best wel twitteren. De genade voor vandaag is een hoopvollere boodschap dan de mogelijke opwekking van morgen. Is het niet zo dat de mens wil weten wat die liefde van God juist vandaag voor hen kan doen?

Hert beest gaat weg

Radiateur, koelblok en benzinepomp. Kapot. Besluit genomen: het beest gaat weg en ik zal m'n verlies moeten nemen. Als een opkoper er nog 1000 of 1500 euro voor geeft mag ik niet mopperen. Doe ik wel een beetje. De gladde glipper uit Brabant die me het beest verkocht is de grote winnaar. Balen.

Maar, ik laat m'n dag er niet door vergallen. Ik denk terug aan gisteren. Martha belde me op toen ik nog op Schiphol stond, dat ze me in Rotterdam tegemoet zou lopen met Lente. Dat soort initiatieven zijn toch goud waard! Lente sliep maar werd gelukkig na tien minuten wakker, herkende me en gaf me die bijzondere en unieke opa-lach. Daarbij vallen roestende bakken en transportproblemen helemaal bij in het niet. Ik ben een gelukkig en bevoorrecht mens. vandaag mag ik m'n pinksterpreek voorbereiden: het wonder van de Geest. Wat een verhaal.

I was here

Gered door genade

Het was genade die mij terug bij God bracht. Die genade was al zo geweldig groot in 1978 toen ik mijn leven aan Hem toewijdde en besloot om Jezus te gaan volgen. Nu, 33 jaar later heeft de genade zoveel meer kleur, diepte, scherpte en inhoud gekregen. Hoewel altijd het accent heeft gelegen op "genade alleen" heb ik me vaak schuldig gemaakt aan de praktijk van het met terugwerkende kracht verdienen van die genade. Een stemmetje in mij dat mij aanspoort om heel erg mijn best te doen om God te plezieren; Zijn glimlach over mijn leven af te roepen door dat te doen wat Hem pleziert. In slaap te vallen met de gedachte dat ik het voor vandaag in ieder geval verdiend heb.

Hoe overweldigend is de gedachte dat niets, maar dan ook niets in of vanuit mij Hem voldoende zou kunnen plezieren teneinde me te kwalificeren voor adoptie. Helemaal niets.

Het is echt Christus alleen. Ik schuil achter de brede schouders van Zijn werk, Zijn offer, Zijn lijden, Zijn sterven, Zijn begrafenis, Zijn opstanding en Zijn hemelvaart.

Dat is absoluut voldoende.

Arme Job

Vanmorgen weer eens door Job gelezen en ik realiseer me dat de hoofdstukken 3 tot en met 37 niet zo bijster interessant zijn in de zin van lessen die je er uit zou kunnen leren. Job en zijn drie vrienden argumenteren; Job blijft zijn onschuld bepleiten en zijn vrienden bepleiten juist zijn schuld. Als God dan zelf het woord neemt (in hoofdstuk 38) en je een ontknoping verwacht, blijkt dat ze er allemaal naast zaten, hoewel Job meer punten gescoord had. Uiteindelijk besluit Job er het zwijgen toe te doen; hij had al teveel voor z’n beurt gesproken. Zo doen allemaal boete en het komt met iedereen weer goed.

Het is en blijft een lastig boek en roept meer vragen op dan dat het zaken echt oplost. Het geeft geen waterdicht antwoord op het probleem van het lijden hoewel het beeld zich opdringt van een uitdagende, zeurderige duivel die van God het groene licht krijgt om z’n gang te gaan en iemands leven een hel te maken waarbij God de eindregie in handen heeft.

Gisteren een interessante discussie met vrienden over het volgen van Jezus en over de hel. Wat me verbaast is dat zoveel mensen zo absoluut stellig kunnen zijn over een thema, zich daarbij bij voorkeur laten informeren door onderbuikgevoelens en subjectieve,  niet toetsbare gedachtegangen.

Ik stel me zo voor dat al die mensen die bereid zijn om zelfs hun leven  te geven voor een bepaalde overtuiging, eenmaal oog in oog met hun schepper, niets anders dan stamelend zullen toegeven dat het het allemaal niet waard was. Hij is zoveel groter, zoveel meer en onze levens, in het licht van die grootheid, onbetekenend, pluisjes op een weegschaal. En het lijkt erop dat dat de les is uit Job. Gods antwoord op alle gekonkellefooi van Job & Co is dat ze het niet zo heel erg goed snappen en een toontje minder op z’n plaats zou zijn.

 

Tot en met donderdag in Engeland om te vergaderen. Het regent.

 

 

 

Geeft het beest de geest?

De motor sloeg af terwijl ik op de A13 wilde invoegen. Er zat niets anders op dan de auto zo dicht mogelijk tegen de vangrail zetten, de motorkap openen en dan kijken of je iets kan zien. Dat was meteen duidelijk. De verdamper was met ijs omhuld. Au. Door de vluchtdeur in het geluidsscherm "naar huis gevlucht" en de buurman onder de douche vandaag gehaald die me vervolgen naar huis sleepte en mijn z'n auto meegaf zodat ik alsnog m'n preekbeurt in Bleiswijk kon honoreren.

Vanmorgen water in de radiateur gegooid en naar de garage gereden. Een motor die koelvloeistof lekt is nooit echt goed nieuws. In het ergste geval moet de cilinderkop gevlakt worden en daar hangt een aardig prijskaartje aan. Mocht dat het geval zijn, dan overweeg ik serieus om de handdoek in de ring te gooien en te gaan fietsen, of zoiets.

's-Middag werd er aangebeld door een ouder stel met een tienerjongen. Of ik de eigenaar was van het grijze beest. Na de vraag positief te hebben beantwoord nam de tienerjongen bedeesd het woord. Hij wilde z'n verontschuldigingen aanbieden voor het kwaad dat hij mij en het beest had aangedaan. Vrijdagochtend in alle vroegte heeft hij samen met z'n vriendinnetje de ster van de motorkap gerukt en ik had al min of meer besloten om de ster niet te vervangen maar een afdichtplaatje aan te brengen. De sterren zijn geliefde en populaire objecten voor potentiële vandalen en ik wil niet langer meewerken aan het mogelijke plezier dat sterafrukkers aan hun daad beleven.

Toch aardig dat de ouders besloten hadden om hun tienerzoon boete te laten doen. Dat maak je nog maar weinig mee en geeft toch een sprankje hoop. Nu komt er een nieuwe ster op het oude en der dagen zatte beest.

Misschien nu toch de twee beesten de deur uitdoen (ik heb ook zo weinig tijd om in die klassiekers te investeren) en op zoek naar een BPM en wegenbelastingvrije C1, Polo of Ibiza?

Eigenaardig vasten

Vasten. Dat doe je om gewicht te verliezen, het lichaam te ontdoen van vermeende slakken, om aan jezelf en anderen te bewijzen dat je heus wel zonder voedsel kan of om iets van God te verkrijgen. Er zullen vast nog wel andere redenen zijn waarom mensen het doen. Op medisch aandringen of een verplicht vasten omdat er gewoon niets te eten is. Zo zullen vandaag miljoenen mensen ongewild vasten. Ondertussen draaien wij in West-Europa verse groenten door, vergassen of composteren deze. Het is afschuwelijk. Verslaafd aan de illusie dat we veilig eten kunnen produceren en daar recht op hebben, wordt elk verdacht product geboycot. Ziek worden, daar doe je niet zoveel aan. maar het zou wel fijn zijn dat je dan iemand verantwoordelijk kunt stellen.

Goed, in de Bijbel kom je een interessante variant op het vasten tegen. De instructies zijn helder. "Als jullie vasten, vast dan zo: maak de strakke banden los, verwijder het knellende juk, laat slaven in vrijheid gaan, bestrijd elke vorm van onderdrukking. Deel je brood met wie honger lijdt, haal armen en daklozen in huis, geef kleren aan wie naakt is, onttrek je niet aan de zorg voor je naaste" (Jesaja 58:7).

Als de wereld dit vasten zou ontdekken, zou het voor iedereen een mooie plek zijn om te leven en te wonen. De gevolgen van dit vasten zijn dan ook niet misselijk! "je zult stralen als de morgenzon, bij ziekte zul je snel herstellen. je goede werken zullen voor je uitgaan, en ik zal je dekken in de rug met al mijn majesteit. Als je roept, geef ik antwoord; schreeuw je om hulp, ik ben er" (:8).

Geestelijk leven krijgt pas betekenis wanneer zich dit vertaalt in concrete actie op aarde. Een geestelijk leven dat alleen op zichzelf is gericht, is geen geestelijk leven. De Heer stopt zelfs zijn oren dicht voor het gebed van de egocentrist, die slechts ook heeft voor zijn eigen welbevinden en dat over de ruggen van anderen.

Het is niet de eerste associatie die mensen hebben bij vasten en wellicht is het daarom hoog tijd om onze beeldvorming bij te stellen.

Een vasten en bidden dat slechts het eigen behoud, de eigen groei en ontwikkeling beoogt, is waardeloze godsdienst. Helaas kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat juist dit is wat in het Westen centraal staat met haar ongebreidelde nadruk op het individu: mijn rechten, mijn welbevinden, mijn geluk.

Heer, wees ons genadig!

The Day After

Alles is anders. Hij is terug naar waar hij vandaan kwam. De cirkel is rond.

Drieëndertig jaar werd hij maar. Toch was het lang genoeg om het hart van God te kunnen laten zien. Wie hem zag, zag de schepper van hemel en aarde. Wie met hem in aanraking kwam werd geraakt door onvoorwaardelijke en niet discriminerende liefde.

Hij "stal" de harten van velen en verbond deze aan zijn eigen hart. Zijn opstaan uit de dood demonstreerde dat hij de kracht ervan vernietigde. De hemelvaart belichaamd de laatst bouwsteen van zijn werk, hij ging terug naar de Vader om de harten van allen die Hem volgen, ter verbinden met het hart van de vader.

Het werkt! Nieuw leven is gekomen. Het oude is voorbijgegaan en hoeft mij niet langer te bepalen. verandering is mogelijk. Mijn hart, Gods hart; verbonden. Leven!

Nu gaat dat leven stromen. Zijn geest activeert de levensstroom. Volgende week staan we daar bij stil. Zonder het werk van de geest lijkt het allemaal niet verder te komen dan een academische oefening die vooral het verstand beroerd. Maar zijn geest raakt meer dan het verstand. Heel mijn wezen staat nu onder zijn bezieling.

Maar zelfs nu dwingt Hij niet, of dringt zich op. Ik mag mijn lege handen op houden en Hem nederig vragen deze te vullen. dat doet Hij. Niet met mate of karig, maar overvloedig.

Ogen gaan open. Voor Hem, voor mezelf, voor de wereld om me heen.

Mijn hart wordt weer geraakt door nood, onrecht, zonde en het bewijs van zijn opstandingskracht in mensen.

Grote woorden van een klein, maar dankbaar mens.