Nooit meer anoniem

Dat heb ik besloten. Het is frustrerend om met iemand in dialoog te zijn en je hebt geen idee wie dat is. Toch maar weer terug naar m'n principe om emails die van een anonieme afzender komen direct definitief te verwijderen. Echter met een uitzondering: stel je voor dat iemand me benaderd die het echt moeilijk vindt om mensen te vertrouwen en beschadigd is door anderen. Daar zijn er trouwens genoeg van.

Mensen kunnen een ding bijzonder goed en dat is anderen kwetsen. Vaak gebeurd dat ongewild en onbewust, maar de schade is er niet minder om. Mijn hart gaat uit naar mensen die zich "aangeschoten wild" voelen. Vaak weet ik me ook geen houding te geven naar mensen die pijn hebben (ik kom ook niet zo pastoraal en meevoelend over en ik zie mezelf als "pastoraly challenged"). De wereld is hard en het wordt helaas niet veel beter.

Vandaag vooral bezig geweest met het voorbereiden van twee preken voor aanstaande zondag. Eerst spreek ik in de Brandaris op onze zogenaamde startzondag. Niet dat er zoveel te starten valt maar het goed om een moment te hebben waarbij we stil staan bij onze missie en visie.

Na de dienst moet ik meteen door naar Zelhem (de Betteld) waar om 14.00 de afsluiting is van de "Come to Worship" evenement. Helaas is de afsluitende dienst ook het enig wat ik meemaak van het gehele weekend. Ik zie er naar uit om er te spreken over "aanbidding". Ik trek de lijn vooraal door naar het leven van alledag. Liedjes zingen en je er goed bij voelen is niet perse aanbidding. Dat is echt wel wat anders.
Ik ben eigenlijk nog op zoek naar iemand die met me mee wil en kan/wil rijden. Mocht een van de bloglezers interesse hebben: om 12.00 uur vertrek vanuit de Brandaris. Laat het me wel ff weten.

Vanavond nemen we formeel afscheid van Martijn. Morgen trekt hij in z'n kamer in Amsterdam en ik weet nu al dat ik een potje ga zitten huilen. Als ik er aan denk word ik al emotioneel.

Anoniem Vliegeren

De laatste twee weken lees ik steeds een stukje in "De Vliegeraar" van Khaled Hosseini. Het duurde wel even voordat ik er in kwam en ook nu ik het bijna uitheb merk ik dat ik nog steeds hele bladzijden oversla. Ik houd niet zo van de flashbacks die overal verspreid in het boek staan.
Het is een bestseller en miljoenen mensen zijn er vreselijk enthousiast over.

Liefde, Eer, Schuld, Schaamte en Verlossing zijn de thema's. Dat verkoopt alitjd wel omdat het thema's zijn die altijd actueel zijn.
Als iemand het wil lenen, hoor ik het wel.

Al een paar dagen ben ik met een anonieme iemeler in dialoog over seks, liefde, vriendschap en hoe God het bedoeld zou hebben.
Normaal reageer ik nooit op anonieme berichten maar besloot het dit keer wel te doen. Ik heb daar best wel een beetje spijt van omdat het je meezuigt en aan je gaat knagen; waarom reageert iemand anoniem? Volgens mij kunnen dat twee redenen zijn. De eerste is dat iemand zo beschadigd is dat de persoon een ander niet direct durft aan te spreken. Bang voor nog meer beschadiging en oordeel.
Het kan ook zijn dat iemand zich schaamt en door anoniem te blijven dingen kan zeggen en schrijven die hij/zij nooit recht in m'n gezicht kan zeggen.
Anonimiteit verschaft een enigzins veilige barriere. Aftasten of er voldoende vertrouwen is om het vizier te laten zakken.

Misschien is er nog een derde mogelijkheid; iemand blijft anoniem omdat de persoon weet dat hij fout zit maar probeert rechtvaardiging te vinden, een medestander. Een soort van biecht, zeg maar, om te horen wat de pastoor er van vindt, een zoeken naar bevestiging.
Helaas voor mijn anonieme emailvriend kan ik slechts ten dele bevestiging bieden. Ik blijf namelijk vasthouden dat geslachtsgemeeneschap binnen de grenzen van het huwelijk dient plaats te vinden. Dit mag je echter niet verwarren met seksualiteit, We zijn allemaal seksuele wezens met seksuele en erotische gevoelens. Daar is niets vies' of smerigs aan. Hoe we daar vervolgens uitdrukking aan geven is een andere verhaal.

De afgelopen dagen op de Bron in Dalfsen gezeten. Ontzetend gaaf om veel vrienden en collega's weer te zien en bij te kunnen praten.

Maandag... een nieuwe werkweek

De weekendrally zit erop. Zaterdagavond was ik helemaal afgedraaid. We hadden een middag met een klein deel van onze Nederlandse achterban. In mijn seminar "hoe de plaatselijke kerk de wereld kan veranderen" had ik vijftig deelnemers. De deelnemers hebben en hadden een ding gemeenschappelijk; een zekere mate van frustratie met de huidige stand van zaken in hun kerken. Veel kerken zijn met zichzelf bezig terwijl de opdracht is om naar buiten te treden. Sommige kerken zijn zo ondergesneeuwd geraakt door triviale, energievretende discussies over luchtige en minder luchtige niemendalletjes dat er van enige aandacht aan de oorspronkelijke missie die Jezus aan Zijn kerk gaf al helemaal geen sprake meer is. Triest.
Wat kun je doen? Het laatste wat je moet doen is wachten op betere tijden. Zolang er mensen in de kerk zitten blijf je onderlinge verschillen houden die door sommigen zo worden uitvergroot dat deze verschillen de toon zetten en niet de opdracht opm de wereld te bereieken met het Goede Nieuws. Verdrietig.
Wachten helpt niet. Er voor gaan is het devies.

De grootste veranderingen in de wereldgeschiedenis werden en worden in gang gezet door eenlingen. Enkelingen die het niet meer pikten en die hun tanden zetten in sociale gerechtigheid en andere nobele zaken. Wilberforce (zie foto links) die veertig jaar streed voor de afschaffing van de slavenhandel en zo'n beetje de hele wereld over zich heen kreeg. Tyndale (Zie foto hieronder) die koste wat kost de bijbel vanuit het Latijn wilde vertalen in het Engels, dit voor elkaar kreeg maar wel met z'n leven moest boeten.

De kerk en haar leden moeten de gelatenheid van zich afschudden en zich gaan inzetten voor die zaken die voor God van belang zijn: de zorg voor de schepping en de redding van de mensheid.
Hoe zit het dan met "je onderwerpen aan de leiders van de kerk"? Door velen wordt dit als een excuus gebruikt om zelf te blijven hangen in passiviteit. Was het niet Jezus zelf die zei dat we God meer moeten gehoorzamen dan mensen!

Nou, tot zover m'n preekje. Ik moest het even kwijt.

George Verwer, de oprichter van OM vertalen, is geen gemakkelijk opdracht. Is hij in het Engels al niet makkelijk te volgen, om dat moelijk te volgen Engels dan in enigzins beprijpelijke Nederandse zinnen om te zetten... ga d'r maar aan staan.
Aan het eind van de zaterdagavond, zo rond 23.00 uur was ik helmaal kapot.

Zondagmorgen om 07.45 weggereden uit Dalfsen met Ian en Helen Orton. Ian sprak bij ons in de Brandaris over 'pijn'. Was echt goed. Daarna wat met Ian en Helen rondgehangen en gelopen en afgesloten met de Chinaboot. Drie uur varen en eten door de Rotterdamse havens. Echt heel leuk en de moeite en het geld waard voor hen die nog een culinaire en uitgaanstip kunnen gebruiken. Verwacht echter geen "haute cuisine"; het blijft een aan de westerse smaak aangepaste chinees/indonesisch/maleisisch/singaporiaanse vreetschuur

Vandaag hoop ik zondag te houden. Dat is eigenlijk al mislukt want ik ben inmidels al weer drie uur bezig met het afwerken van mails en andere zaken.

Weg

Klik hier voor onze meest recente nieuwsbrief
Klik hier voor toespraak Flevo's Outburst


Vandaag zit ik op de Bron in Dalfsen. Ieder jaar heeft OM daar een trainingsconferentie voor de nieuwe werkers. We hebben een speciaal programma voor de Nederlandse achterban van OM. Morgenochtend neem ik de spreker vanaf de Bron mee naar de Brandaris en zal de dag verder met hem en z'n vrouw doorbrengen.
Niet zo spannend allemaal.
Maandag werk ik het Blog weer bij. Wie weet is er dan wat spannends te melden.

Niet zuchten naar baat

Klik hier voor onze meest recente nieuwsbrief
Klik hier voor toespraak Flevo's Outburst

Vanmorgen hadden Martha en ik het over de vraag of mensen eigenlijk wel echt kunnen veranderen. We zien veel kosmetische veranderingen maar de persoon blijft vaak toch ten diepste dezelfde persoon.
We stelden opnieuw vast dat de mens ongelooflijk egoistisch is. Het gaat allemaal toch wel heel erg om 'mij'; wat IK vind, voel, geloof, wil en nog een hoop andere dingen. En dan wijzen we vooral nu eens niet naar een ander. Als ik in mijn hart kijk zit het diep in mij verankerd.
'Ja, maar', zullen sommigen zeggen, 'je doet toch ook goede dingen, en onbaatzuchtige dingen'?
Klopt. Ik doe onbaatzuchtige dingen maar moet daarbij wel opmerken dat het makkelijker is om onbaatzuchtig te zijn naar mensen toe die je aardig vindt, leuk vindt en goed mee op kunt schieten. Om zonder zucht naar baat iets voor deze groep te doen is makkelijk.
Anders wordt het als er iets onbaatzuchtings van me verwacht wordt en ik zie de betrokken persoon of personen niet zo zitten (dan kan toch niet, want je wilt Jezus toch volgen en Hij ziet iedereen toch zitten... dus.... kan ik nooit een echt christen zijn anders zou ik wel echt onbaatzuchtig zijn). Gevolg: schuldgevoel want ik ben nog niet helemaal zoals Jezus het zou willen.
Goed, naar deze groep toe ben ik dan knorrig onbaatzuchtig en hoop dat de baat snel afgelopen is zodat ik weer 'mijn eigen dingetje' kan doen.

Iets onbaatzuchtings zoals het kopen van een straatkrant zonder om wisselgeld te vragen, of het kopen van Max Havelaar koffie, bananen en andere goederen resulteert toch snel in 'baat'. Ik heb er baat bij want ik voel me goed, misschien wel beter dan al die anderen die niet zo gewetensvol zijn om de arme boeren in de arme landen aan een rechtvaardig loon te helpen. Is het mij dan om die arme boer te doen of om mijn eigen gemoedsrust?

En zo zuchten we door.

Vandaag zucht ik ook. Een workshop van anderhalf uur voorbereiden voor aanstaande zaterdag. We hebben dan een open dag van OM Nederland op de Bron en ik ben gevraagd een workshop te verzorgen. Het is half elf. Ik ga maar snel beginnen.

Hellup...

Klik hier voor onze meest recente nieuwsbrief
Klik hier voor toespraak Flevo's Outburst

Soms verlang ik wel eens naar routine, bijvoorbeeld werken in de productie; de hele dag tupperware inpakken, aardappels sorteren, tulpen koppen of koeien melken.
- Eternal Differenz moet weer aangezwengeld worden.
- Spreekbeurten en leertrajecten moeten worden voorbereid, gepromoot en ingepland.
- Een OM Task Force die in december in Atlanta bijeenkomt moet worden samengesteld, de uitkomst ervan worden vastgesteld en uitnodigingen de deur uitgestuurd.
- De communicatie voor en het vaststellen van data voor BE seminars in Peru en Ecuador is meer dan een kwestie van even een email sturen.
- Australië vraagt of ik in plaats van in het voorjaar in het najaar wil komen, of misschien wel twee maal. In het najaar van 2008 komt de Doulos (http://www.ships.de/) namelijk naar Australië en de vraag is of ik enkele weken als spreker mee wil draaien op de conferenties aan boord.
- Dan gaat enkele keren per dag de telefoon of komen er mails binnen met uitnodigingen om te komen spreken. Meer dan 90% van de verzoeken kunnen niet worden gehonoreerd.
Ik stop er maar mee anders zou deze blog wel eens kunnen ontaarden in een moppergebeuren en dat kunnen we niet gebruiken op een blijde dag als deze waar de buren, in navolging van Ruben, hun auto hebben gepolijst en in de was gezet. Het lijkt wel of ze een nieuwe auto hebben.

O ja, hoe Flevo was?
Naar schatting 14.000 zaten op meegebrachte stoelen of gewoon op het gras en de sfeer was bijzonder goed. Het is zo gaaf om zoveel mensen tot eer van God te horen zingen.
Ik had m’n praatje opgedeeld in zeven blokjes van vier minuten. De aanwezigen merken daar niets van maar de oplettende luisteraar zal het opvallen. Die zeven blokjes vormen samen een verhaal. Een verhaal over de droom van God en hoe Hij ernaar verlangt dat we onze droom inleveren en Zijn droom gaan leven.
Op het gevaar af te vaag te zijn toch maar besloten om een heldere oproep tot bekering te doen en hen die de beslissing namen om hun leven aan God te geven door zich aan Jezus toe te vertrouwen vroeg ik om te gaan staan.
Eerst tien en toen nog eens tien en nog een paar tellen later stonden honderden mensen op. Ze zetten een stap naar God toe. Ze zagen in dat hun eigen weg niet werkte en dat overgave aan God de oplossing is. Niet de oplossing van hun problemen maar de oplossing van de tweestrijd die ze van binnen ervaren; onrust, onvrede.
In een woord: het was groots!

Emotie, de nieuwe godsdienst

Klik hier voor onze meest recente nieuwsbrief
Klik hier voor toespraak Flevo's Outburst

Emotie, de nieuwe religie

In een boek van Nicci Gerrard kwam ik een interessante observatie tegen betreffende het fenomeen emotie.

Emotie: dit is onze nieuwe religie voor een tijdperk zonder geloof - een religie die wordt gevuld met haar eigen, zich in een snel tempo ontwikkelende riten, dagelijkse liturgieën en een middeleeuwse redeloosheid. Niet God maar het gecompliceerde en eindeloos boeiende onderbewustzijn, geen politiek maar een zweverige passie, geen zelfonderzoek en verantwoordelijkheid maar narcisme, schuldgevoel en zelfmedelijden, geen nabuurschap maar wat in een recent onderzoek van de denktank Civitas 'recreatief verdriet' en 'opvallend medeleven' wordt genoemd. (Nicci Gerrard; "Soham", Forum 2005, Blz. 19)

Waarom is dit nu zo opvallend?
Voor zover ik weet is Nicci Gerrard geen gelovige volgens de Evangelische belijdenis of traditie. Haar observatie over hoe emotie de plaats van geloof heeft ingenomen is bijzonder treffend en kan mijns inziens rechtstreeks doorgetrokken worden naar het moderne geloofsbeleven.

Al eeuwenlang heeft de wereld om ons heen mede de agenda van de kerk bepaald en in sommige gevallen zelfs gedicteerd.
Is de leus, "wat de wereld kan, kunnen wij ook en zelfs beter”, niet herkenbaar?
In het verlangen van de kerk om aansluiting te vinden bij de harten van de ongelovige is men vaak (ongewild en ongemerkt) de normen en waarden van diezelfde wereld gaan kopiëren.
Voorbeeld: als een 16 jarige jongedame zegt: "als God dan zoveel van me houdt, mag Hij best wel een beetje beter zijn best doen om het te laten merken", dan zie ik iemand die het slachtoffer geworden is van deze nieuwe religie, overgoten met een christelijk sausje.

Niet het Woord van God maar mijn persoonlijke beleven van wat ik denk aan relatie met God te hebben wordt voor mij de bepalende factor in mijn denken, doen en laten.
• De ingevingen van mijn eindeloos boeiende onderbewustzijn worden verward met de leiding van God.
• Zweverige passies doen mij van de ene interessante gelegenheid naar de andere ‘hoppen’ zonder me ooit toe te wijden, of mijn tanden te zetten in die ene passie waar ik nog hartstochtelijk in geloof.
• Zelfonderzoek en verantwoordelijkheid hebben plaatgemaakt voor wel, dan niet "mijn ding".
• Het beschreven Narcisme is terug te vinden in teleurstelling in God om wat ik persoonlijk mis, niet om wat er mis is met de mensen of de wereld om me heen.

Wat is er gebeurd met het geloof in God! Om wie Hij is! Los van wat ik voel of beleef!
Waar is de onvoorwaardelijke toewijding aan die God die alles gaf om mij te kunnen redden?

Al zou de vijgeboom niet bloeien....
nochtans zal ik juichen.

Lange dag

Klik hier voor tekst toespraak Flevo 19 augustus
Onze meest recente nieuwsbrief

Niet langer dan anders maar hij zal wel langer voelen. Over een uurtje vertrek ik naar Flevo om op Outburst te spreken. Of ik daar niet zenuwachtig voor ben, vragen mensen mij. Meer dan 10.000 man in het publiek.
Het enige waar ik me wat zorgen over maak is de dynamiek tussen mij en het publiek. Met een kleine groep heb je oogcontact, kun je mensen iets terug laten zeggen enz.
Op Outburst zit of staat de eerste rij mensen al vele meters van je vandaan. De dynamiek is anders. En mensen iets terug laten zeggen is er al helemaal niet bij.
Ik vertrouw erop dat God het gebruikt en dat er vanmorgen mensen zich bekeren en dat zij, die al voor Hem hebben gekozen, bemoedigd zullen worden.

Dan ga ik door naar Enschede waar ik vanavond spreek in Baptistengemeente De Schuilplaats. Ik verwacht niet vroeger dan 22.00 weer thuis te zijn.

Te druk maken

Gisteren was ik op het Flevofestival. Even met alle betrokkenen bij elkaar komen om te zien en te zorgen dat alle neuzen dezelfde kant opstaan voor de Outburst bijeenkomst morgenochtend. Met zoveel bezoeker moet je wel het e.e.a. van te voren regelen.
Daarna wat rondgelopen en de sfeer geproefd. Er gebeuren veel ontzettend leuke en creatieve dingen.
Uiteraard kom je ook om de paar meter iemand tegen die je aanspreekt en vraagt of je hem/haar nog kent. Meestal is dat niet zo maar vaak gelukkig nog wel. Oud medewerkers van OM gaan nog wel maar dan moet ik ze in het verleden wel enkele keren hebben ontmoet.

Ik ben dus al weken bezig met m'n 'preek' voor morgenochtend. Ik heb ook het e.e.a. aan het papier toevertrouwd maar was er tot een uur geleden nog niet helemaal uit.
Maar, tijdens m'n hardlooprondje zag ik het verhaal ineens voor me. Nu hoef ik alleen nog maar binnen de lijntjes in te kleuren.
Ik ga enkele verhaaltjes vertellen over mensen die een droom hadden (Het thema van Flevo is "Live the Dream") en hoe het met hen afliep.
Vooral over het belang dat we onze droom ondergeschikt maken aan Gods droom (Hij wil zichzelf in ons weerspiegeld zien en ik moet dan eerste zorgen dat de spiegel, mijn leven, de juiste kant oop gericht is).

Tussen de bedrijven door aan twee boeken begonnen die ik vandaag voordat ik naar bed ga uit wil hebben.
De een wat slapjes, Soham, van Nicci Gerrard over de vraag waarom de verdwijning en van en moord op twee meisjes zo veel mensen zo aangreep. Interessant als je van psychologie houdt.



Het andere boek is best wel fascinerend, "De spiegel van mijn ziel" geschreven door Dawn Prince-Hughs. Dawn is een autist die de grenzen van haar ziekte heeft doorbroken. Het is voor het eerst dan ik een boek lees over autisme dat me enigzins helpt begrijpen hoe de autist denkt, voelt, beleeft enz.. Echt een aanrader.


Vanmorgen gaan we (Martha, Martijn, Ruben en ik) Martha's broer, Jos, verhuizen. Hij gaat een paar straten verderop (dan waar hij nu woont)wonen.

Vanmiddag flex wat kranten lezen en m'n verhaal voor morgen afronden.

Meet the neigbours

Onze laatste nieuwsbrief? Klik hierop

Vannacht hadden we een buurjongen te logeren. Mathijs is drie jaar en sliep bij Moniek op de kamer. Omdat Moniek al vroeg moest werken werd ik er vamorgen om kwart over zes bijgeroepen om Mathijs gezelschap te houden. Uitslapen was er voor meneer niet bij.
Zodoende zat ik vanmorgen al vroeg naar Shrek II te kijken en heb ik om 08.00 uur met Matthijs ontbeten.

Nu hebben we z'n broertje te logeren. Lucas is ook drie. Op de foto zie je wat er aan de hand is.
Lucas is zo opgewonden dat zelfs na een volle dag in een pretpark hij nu, om 20.30 nog een tosti zit te eten en helemaal opgefokt is. Mischien dat hij morgenochtend wel uitslaapt?

Eergisteren hebben Martha en ik met hun ouders gegeten en ze hebben uitgebreid over de geboorte van deze twee fantastische jongens verteld. Ik zal jullie het verhaal besparen maar het zou lezen als een horrorverhaal. Dat ze vandaag allebei in leven zijn en volop van het leven genieten is echt een wonder van God.

Hieronder eerst Mathijs, vervolgens Lucas en daaronder de oplossing.
Uiteraard hebben ze een vader en een moeder en nog een grote broer, maar daarover later meer.

Vandaag vooral bezig geweest met de tekst van m'n toespraak voor aanstaande zondag op het Flevofestival.

In de versnelling

Onze laatste nieuwsbrief? Klik hierop

Na wat startproblemen zit ik nu toch weer in de 'werkschwung'. Waar merk ik dat aan?
Ik word rustlozer en sta vroeger op. De druk neemt toe en de deadlines komen dichterbij. Vanmorgen een "to do" lijst gemaakt en alle items genummerd; 1 = moet vandaag of uiterlijk morgen, 2 = moet uiterlijk volgende week en 3 = kan nog even wachten en mag als ik een paar '1'-tjes heb gedaan.
Op 2 van de 15 items na heeft alles een 1 gekregen. Met andere woorden, alles moet vandaag of morgen af, op twee dingen na.


Ik zou graag wat meer planmatig willen werken en wil dat eigenlijk ook wel maar in de praktijk blijkt dat ik de druk van een deadline nodig heb om uberhaupt te kunnen produceren.

Vanmorgen stond ik op het punt om te gaan hardlopen en net op het moment dat ik de deur uitstap begint het te regenen. Wat een geweldige reden om terug het huis in te stappen en een warme douche te nemen. Dus.
Zonder te verblikken of te verblozen loopt Martha langs mee heen de regen in om haar rondje te gaan hardlopen. Wat een bikkel!

De NOP

Ja, we zijn weer veilig terug na een etmaal in de Noordoostpolder te hebben doorgebracht. Vanmorgen gesproken in de Fontein en de preek ging weer een iets andere kant op dan dat ik origineel had gepland. Maar, dat wist alleen ik.

Hier nog wat mooie plaatjes vanuit de NOP.

BWEBW

De afgelopen week was Best Wel Een Baal Week. In plaats van een dag hoofdpijn, deed m'n lijf er drie dagen over om weer normaal te gaan doen.
Daar staat tegenover dat m'n blessure weer over is en ik weer gewoon kan hardlopen. Begonnen met 19, toen 25 en vandaag 40 minuten zonder dat het gebeuren aan de achterkant van m'n onderbeen opspeelde. I am very happy!!!
Als ik naar wat anatomieplaatjes kijk denk ik dat ik last had van een geblesseerde korte -, of lange kuitpsier. Hoe heb ik deze diagnose gesteld? Als de dokter zou vragen of ik op een plaatje aan zou willen wijzen wat er nu zeer deed zou ik deze (rode) dingen aanwijzen. Ik kan er natuurlijk helemaal naast zitten maar het voelt allemaal weer goed.
Tussen de hoofdpijnscheuten door heb ik Ruben nog wat kunnen helpen in zijn huis. We hebben nu voor het eerst wat op kunnen bouwen! De badkamervloer gestort en geegaliseerd. Nu de muren en het plafond en dan het leukste onderdeel: tegelen. Ruben heeft de cv ketel gemonteerd en is leidingen door het huis aan het leggen.

Zometeen gaan Martha en ik naar Emmeloord waar we overnachten bij van der Valk. Ik heb nog een bon voor een gratis overnachting maar deze moet voor 1 september gebruikt zijn. Omdat ik morgen in de Fontein in Emmeloord spreek is dit een perfecte gelegenheid om de bon te gebruiken, met vrienden te eten en langs het IJsselmeer of in het Bos te gaan lopen.

Hoofdpijn, hoofdstuk 2

Dacht ik vandaag weer opgewekt en fris op te staan. Blijkt er deze keer een tweede hoofdstuk aan m'n hoofdpijn te zitten. Nog een lethargische dag dus. In de loop van de dag is het een en ander wegetrokken en zie ik nu weer uit naar een zonnige gezondheidsperiode. Hoogtepunt van deze dag was een wandeling met mijn lieve vrouw.
Wat een opwindend leven leid ik toch...

Hoofdpijn

Vandaag geen nieuws. Ik heb weer zo'n dag dat m'n hoofd alle kanten op wil, behalve de goede.
Morgen beter, hoop ik.

Een heerlijke warme, ontspannen dag

De preek ging goed vanmorgen. Heb zelfs emailreacties gehad. Dat gebeurt niet zo vaak. Heen en terug naar de Brandaris gelopen. Martha en ik doen dat zoveel mogelijk op zondagmorgen.
Alleen hadden we onenigheid over het wel of niet oversteken van een volkomen verlaten kruispunt bij rood licht. Voor mij zijn de rode lichten een goede suggestie en ze kunnen een hulp zijn bij het regelen van de verkeersstroom. Voor Martha zijn de rode lichten stoplichten en ook al ligt heel Nederland nog te slapen, ze blijft liever wachten.

Dat is ook wat ik aan haar bewonder; ze is consequent. Ik ben meer een fliere(n)fluiter.

Vanmiddag lekker in de zon gelegen en zojuist de Da Vinci Code gekeken. Wat een domme film is dat.

De afgelopen dagen twee boeken gelezen in de nachtelijke (jetlag)uurtjes. Ik zal ze noemen maar kan ze niet aanbevelen. Het is dat ik niet kon slapen en geen zware kost midden in de nacht kan verhapstukken. Dus toen maar deze twee hapklare brokken van Scott Phillips; De uitweg en Cottonwood. Teveel karakters in het ene boek en teveel seks in het andere.
Moraal van de verhalen: geen.

Jetlag

De ene keer heb ik er meer last van dan de andere keer. Dit keer heb ik er veel last van. Vannacht tot drie uur liggen lezen. Absoluut geen slaap en toch is het al de derde nacht thuis.

Vandaag vooral aan m'n preek gewerkt. Al lang loop ik met de vraag wat je je medemens in het vooruitzicht mag stellen als hij zijn/haar leven aan God geeft. Omdat iedereen weer zo anders in elkaar zit, is ook de geloofsbeleving behoorlijk gevarieerd. Stel nou dat ik graag mijn buren tot geloof zou zien komen en ze vragen me wat ze kunnen verwachten, wat vertel ik ze dan?
Vertel ik ze dan dat er vrede in hun hart zal komen, dat God in alles voor hen gaat zorgen, dat voorspoed hun deel zal zijn, dat God gaat voorzien in een parkeerplaats als je hem daarom vraagt, een groter huis, gehoorzame, gezonde kinderen?
Eerlijk gezegd denk ik dat ik niet verder kom dan "je hebt dan iemand die in goede en slecht tijden met je optrekt, die in moeilijke tijden met je meelijdt en meehuilt en in goede tijden met je meelacht".
Ik zie teveel ellende om me heen, ook onder gelovigen, om ze meer te beloven.
Ja, je kunt natuurlijk praten over het leven na dit leven en dan hebben we het over eeuwig leven, een leven dat feitelijk begint als iemand zich bekeert en met God gaat leven. Ik kan praten over hoe dat eeuwigheidsperspectief alles in dit leven in een ander licht plaatst, en hoe we met de principes, waarden en normen van het koninkrijk van God aan de slag kunnen in onze relaties, op ons werk, in de samenleving en deze niet slechts anders, maar ook beter kunnen doen.

Vanmiddag in de zon het terras gehogedrukspuit' en een nieuwe tuinset gekocht. De huidige set viel van ellende uit elkaar en omdat het voor de detailhandel al het eind van het seizoen is worden de tuinsetjes massaal in de uitverkoop gedaan. Ik denk niet dat ik ooit iets voor de volle prijs koop. Ik wacht liever en sla dan mijn slag.

Van 500 euro voor slechts 1 euro 50. Dan neem je de kleur toch op de koop toe. Het feit dat het voor geen meter zit, maakt ook niet uit, het was echt een koopje....

En toen was alles weer zo gewoon

En daar is helemaal niets mis mee. Wel heeft Martha's vader vorige week een paar dagen in het ziekenhuis gelegen en is Martha daar behoorlijk druk mee geweest. Ze haalde haar moeder twee maal daags op en ging dan met haar mee op bezoek. Daarna weer naar huis. Toen ik gisteren thuiskwam was Martha lichamelijk en emotioneel helemaal op en moest vooral haar verhaal kwijt. Door de stress kampte ze al dagen met misselijkheid en duizeligheid

Vandaag de agenda voor de komende dagen eens bekenen en bepaald wat er allemaal moet gebeuren. Er zitten best wel wat (s)preekbeurten aan te komen en dat brengt weer de nodige voorbereidingen met zich mee.
Ook ben ik vastberaden om Ruben de komende tijd te helpen in zijn huis. Het is zaak dat de verbouwing nu echt op gang komt. Hij heeft het huis al een jaar maar tot nu toe zit er geen schot in de zaak.
Vandaag hebben we de badkamervloer gestort. Deze vloer hadden we eerst tot op het bot gestript. Bijkt er door de jaren heen vloer op vloer te zijn gelegd: drie vloeren! Nu weer gewoon een vloer met alle leidingen keurig onder de vloer en in de muren weggewerkt.
We willen op korte termijnen de twee slaapkamers en de badkamer af hebben. Dan kunnen de jongens er gaan wonen. De rest van de verbouwing kan dan in fases gebeuren.

Weer thuis!!

We hebben het gehaald. Bijna 5000 kilometer gereden en 12000 kilometer gevlogen. De laatste dagen deed m'n laptop raar en heb ik geen foto's kunnen posten. Dat maken we nu weer goed. Moniek was zo happy op de terugweg. Ze heeft bijna twee uur in de cockpit gezeten. Zie ook de springvideo en andere filmpjes op youtube! http://nl.youtube.com/watch?v=0DZgPggqcKM

Preach it!

We willen naar huis!

Nu gaat het wel weer

O, wat mooi!

Deze ook, hoor!

Water, veel water, en het valt naar beneden.

Nog meer veel water dat naar beneden valt.

Over het randje

Lief he...

Waar zijn ze nu opeens gebleven?

Gelukkig zijn ze weer boven water

En ook Jan springt een gat in de lucht

Springen met zonder hoofden.