Wartaal in het hol van de leeuw

Op mijn vraag waarom we de nachtbus namen van Panama naar de grens met Costa Rica verklaarde mijn gastheer en reisgenoot dat dit een goede manier was om ons voor te bereiden op de geestelijke strijd die vast en zeker zou plaatsvinden tijden het studieweekend waar ik zou spreken: "We begeven ons op het terrein van de vijand en moeten klaar zijn voor de strijd."
Ik voelde me als een schaap dat zich zonder al teveel gemekker richting scheerder dan wel slachthuis laat bewegen en deed mijn mond niet open hoewel ik dit toch wel vond getuigen van een staaltje rethoriek dat kant noch wal raakte. En ja, het wordt een zichzelf vervullende profetie. Na een nacht zonder slaap heeft de gemiddelde mens de neiging om wat kribbig te worden en zal momenten kennen waarop niet helder meer kan worden nagedacht.
Een studie kent dan ook momenten van gestamel en gemompel en lange stiltes - waar waren we ook alweer? Dit alles wordt vervolgens gezien als bewijs dat er een geestelijke strijd plaatsvindt en wordt God erbij geroepen om extra, bovennatuurlijke bescherming, kracht en energie te geven.
Nu is het al even geleden dat dit voorval plaatsvond en tegenwoordig laat ik me niet meer zo makkelijk door anderen leven; "neem jij fijn de nachtbus, dan kom ik morgen wel." Bovendien accepteer ik de rethoriek niet meer; "in wat voor wereld leef jij, waar komt jouw godsbeeld en wereldbeeld vandaan?"

Het hol van de leeuw zat vol met jonge gelovigen. Ik vroeg me af hoe ze zouden reageren als ze zouden weten dat mijn gastheer, reisgenoot en verantwoordelijke voor het studieweekend deze plek beleefde als een duivelsnest waar de vijand ongestoord zijn gang zou kunnen gaan. Die vijand had echter geen rekening gehouden met twee alerte mensen in de nachtbus die, althans in theorie, tot de tanden toe bewapend de plaats des potentiele onheils zouden betreden. We zagen die vijand bij voorbaat al met de staart tussen de benen wegvluchten.

De plaats van bestemming was vooral een open plek. De meeste jongeren zouden buiten slapen omdat het klimaat dat nu eenmaal toestond. In het centrum was een stenen gebouwtje gesitueerd waar ik me in een hoekje kon installeren. In plaats van ramen waren er open gaten met horren ervoor. Het klimaat stond dat nu eenmaal toe.
Samengeklonterde latino's en latina's staat gelijk aan geanimeerde gesprekken tot diep in de nacht. Hierbij druk ik me politiek correct en uiterst voorzichtig uit.
Nog meer geestelijke strijd dus. Om drie uur 's-nachts ben ik naar buiten gegaan en heb de leider gesommeerd mij naar een plek te brengen waar ik zou kunnen slapen.
Nog voordat de loopgraven in zicht waren was deze jongen al verrot.
Snel werd een plek georganiseerd, twee kilometer verderop bij een bevriende arts thuis. Een half uur later lag ik.
In de stilte.
Nee toch?
Het kamp bevond zich twee kilometer verderop. De kampgeluiden drongen tot hier door. Gelukkig was het ver genoeg weg om niet langer een absoluut niet in slaap kunnen vallende factor te zijn.

Verbaasd over de onzinnige ideeen die er bestaan over geestelijke strijd en oorlogvoering controleerde ik nog even mijn wapenuitrusting en viel uiteindelijk in slaap.