Onderweg

Deze week ga ik mee op de jaarlijkse werkweek van "de Hoop" in Zwitserland. Martha gaat mee en dat maakt zo'n week bij voorbaat al geslaagd! Ik geef een aantal Bijbelstudies en vertrouw erop dat God deze gebruikt om mensen perspectief, hoop en Leven te bieden. Mijn verwachting is dat de studies zullen bijdragen aan het (beter) begrijpen van Gods liefde en plan. Dat is altijd best wel spannend want in de Bijbel komen we nogal wat hyperbolen tegen. het thema van de week is uit Psalm 121. Over de pelgrim die z'n ogen naar de bergen opslaat en zich afvraagt waar zijn hulp vandaan gaat komen. Vervolgens brengt de pelgrim z'n verwachtingen onder woorden. De hulp, die hij van de Heer verwacht houdt in dat "zijn voet niet meer zal wankelen," de zon hem niet meer zal steken," "de Heer hem behoedt voor alle kwaad." Dat moet wel een hyperbool zijn, tenzij we het allemaal al eeuwen lang helemaal verkeerd zien en doen. De godvrezende man en vrouw staat nog steeds bloot aan kwaad en is daar ook nog steeds slachtoffer van (in sommige gevallen ook veroorzaker) en ook al ben ik nog zo vastberaden om nooit meer te wankelen; ik moet de eerste gelovige nog tegenkomen die geen last meer heeft van wankelen. dat maakt de Bijbel soms best wel lastig om te begrijpen. Tenzij we wat dichter naar de context toegaan. Als de pelgrim in deze psalm David was (en dat is waarschijnlijk) dan moeten we het lezen in het grotere verhaal. Dat grotere verhaal is de voortdurende oorlogssituatie waarin hij zich bevond. Als koning van Israël die, ook al kwam zijn menselijk falen regelmatig tot uitdrukking, wist hij God aan zijn zijde. Al die jaren had hij de trouw van God ervaren en kwam hij als overwinnaar uit de bus. David had ervaren dat hij, met God aan zijn zijde, in veldslagen niet wankelde en alle kwaad had kunnen weren. Zo'n ervaring schept een positieve verwachting en die spreekt hij dan ook uit.

Het kan zijn dat hij deze psalm schreef terwijl de vijand vanuit de bergen oprukte om David te verslaan. Een wat hogere en verhevener insteek kan zijn dat hij in zijn verbeelding Jeruzalem al zag liggen achter de bergen en dat het idee dat hij binnen niet afzienbare tijd in de tempel zou gaan aanbidden en offeren hem vervult met gedachten aan Gods trouw.

Hoe dan ook. Ik sla mijn ogen op naar de bergen (van Zwitserland) en ook ik mag vastberaden in geloof en aan de hand van ervaringen uit het verleden uitspreken dat de hulp die ik nodig heb van de Heer gaat komen. Alleen Hij kan leven geven en levens transformeren. En Hij zal dat ook doen. Hoewel ik me bijzonder bewust ben van mijn menselijk falen wil ik niet daar op zien, maar alleen op Hem. Dan zal het goed komen en zal de vijand het onderspit moeten delven!