Maar ik had de liefde niet....

Ging mijn blog gisteren over de vraag waar het allemaal om draait, vandaag iets meer over het, mijns inziens, enige juiste antwoord. De apostel Paulus die zich inzette voor het begrijpen van de theologische, antropologische, economische en nog enkele -ische gevolgen van de komst, het werk, lijden, sterven en de opstanding en hemelvaart van Christus, vat het allemaal aardig samen in 1 Korintiërs 13: Al zou ik het allemaal goed op een rijtje hebben en zelfs mijn lichaam prijsgeven voor een in zichzelf juiste en rechtvaardige zaak; had ik de liefde niet, het zou mij niet baten.

Kunnen we nog met elkaar in gezonde discussie gaan zonder dat zo'n discussie ontaard in een rinkelend cymbaalachtig en verhuftert welles nietes spelletje waarbij zelfs van enig residu van liefde en respect geen sprake meer is? Neem de christelijke fora als voorbeeld. Ik bezoek deze regelmatig. Allereerst wordt er slecht gelezen en/of meer in de bijdragen gelezen dan dat er gemeld wordt. In een een op een gesprek, of een live setting zou zo'n "gesprek" waarschijnlijk anders verlopen. In die zin is een internet forum, een medium op afstand, niet de mees ideale plek om tot een echt gesprek te komen. Net zoals je email niet gebruikt om een werknemer te ontslaan of gevoelige, persoonlijke zaken te berichten, draagt ook een forum, waarop eentjes en nulletjes de plek innemen van vlees, bloed, non-verbale signalen en emoties, het gevaar van verhuftering in zich. De hardheid van eentjes en nulletjes en de afstand tussen de gesprekspartners vraagt om een voorzichtige benadering. Liefde laat zich niet vertalen in digitale tekens, daar is een ontmoeting tussen echte mensen voor nodig.

Toch is het mogelijk om digitale gesprekken met respect, waardigheid en generositeit te voeren.

Op de digitale snelweg is discipline nodig om niet primair te reageren. De digitale snelweg laat zich niet vergelijken met de A13 waar van hoffelijkheid al jaren geen sprake van of ruimte voor is. De digitale snelweg heeft nog de ongekende luxe dat de respondent tot tien of, nog beter, tot honderd kan tellen. Je kunt zelfs besluiten om een reactie voor jezelf te houden. Niemand die daar ooit iets van zal merken. Zelf heb ik door schade en schande moeten leren om vooral nooit primair te reageren op digitale boodschappen. Bij twijfel of onduidelijkheid om opheldering vragen en, mocht ik primair willen reageren, deze eerste reactie nooit verzenden maar als "concept" een dag of wat laten "rijpen." In primaire reacties is vaak bar weinig liefde te bespeuren; eerder veel olie dat het vuur alleen maar meer zal aanwakkeren. "Digitale liefde" vraagt om discipline en zorgvuldigheid omdat nulletjes en eentjes gevoelloos zijn.