Clinic, dag drie

"Time flies, when you're having fun." Nog twee nachtjes en ik mag mijn koffer weer inpakken. Het gebeurt niet vaak dat we applaus krijgen na een intensieve dag van trainen maar gisteren en eergisteren kregen we aan het eind van de dag zowaar deze blijk van waardering. Hoewel zoiets me best wel in verlegenheid brengt geeft het anderzijds een gevoel dat je inspanningen niet tevergeefs zijn. Wat interessanter is, is wat de deelnemers er over een maand, of over drie maanden mee doen. Pas als de clinic leidt tot een daadwerkelijke verandering in kijkrichting en gedrag hebben we het goed gedaan. Over een paar maanden weten we dus meer.

Het hotel waar ik verblijf heeft het meest noodzakelijke in huis, inclusief bonus: een te kort bed en schimmel aan het plafond. Met het licht uit merk je van dat laatste helemaal niets. Het staat op 100 meter van de bus en veerboot station. Letterlijk tienduizenden Turken maken dagelijks gebruik van de veerboten om de Bosporus over te steken van het Aziatische gedeelte naar het Europese gedeelte van Istanbul.

Op de hoek van "mijn" straat is vers geperste sinaasappelsap te koop. Voor een halve euro krijg je een overvolle plastic beter met koel, vers sap. Er zijn al heel wat euro's in geinvesteerd.

Vandaag dus dag drie met allereerst een uitgebreide "review:" waar hebben we het ook alweer over gehad. Vervolgens het formuleren van doelen, een debat over "mixed gender mentoring;" dat schijnt een issue te zijn binnen het bedrijf waar de deelnemers voor werken, de plaats van huiswerk en opdrachten en dan vanmiddag kijken we een film waarin mentoring principes goed, hoewel op enigzins vreemde wijze, tot uitdrukking worden gebracht (Finding Forrester).