Gisteren hadden we zo'n veertig, vijftig mensen over de vloer die naar de maandelijkse "gebed voor de wereld" avond kwamen.
Dave en Joy, mijn gastechtpaar, hebben de unieke gave om mensen uit allerlei kerken te motiveren om bijeen te komen om voor de wereld te bidden. Met aanstekelijk enthousiasme wordt er gebeden voor Noord-Korea, Jemen, Soedan, de schepen van OM en ga zo maar door.
Ik word wat weeïg als er grote dingen gebeden gaan worden. Een bidder ziet dat God de vrijgezelle jongedame, die plannen aan het maken is om naar een streng Islamitisch land te gaan, als "geestelijk moeder van een generarie verlorenen aanstelt," of iets van dien aard.
Aan het eind worden we er nog aan herinnerd dat de Bijbel zegt dat als we God vragen, Hij ons "de natien als een erfenis zal geven". Niemand vraagt ooit wat de Bijbel zegt wat we gaan doen met die natien als we die uiteindelijk hebben opgevraagd (of "geclaimd" zoals de laatste tijd wel hip is om te doen). Volgende diezelfde Psalmist en in het direct daarop volgende vers in de tweede Psalm vinden we de helpvolle informatie over stap twee. Daar wordt over het algemeen niet over nagedacht. Stel je voor, je krijgt een land. Wat doe je daar dan mee? Wel, in die psalm staat vervolgens: "gij zult hen stukslaan als pottenbakkerswerk." Daarom bid ik dat maar niet en zou ik anderen wiilen adviseren om dat ook maar niet te doen, tenzij ze bereid zij om dan ook die stap twee te zetten. Waarom zou ik een land, België bijvoorbeeld, stuk willen slaan zoals een pottenbakker die, om wat voor reden dan ook, met een honkbalknuppel, zijn eigen werk aan gruzelementen slaat?
Een typisch voorbeeld van "men neme de Bijbel en zoeke een aansprekend vers of gedeelte an passe dat toe op willekeurig welke situatie dan ook, zonder rekening te houden met het verhaal waar dat vers oorspronkelijk deel van uitmaakt en/of de oorspronkelijke betekenis en toepassing.
Door dat te doen heeft het christendom heel wat, nooit goed te praten en afschuwelijke beslissingen met dramatische gevolgen op haar rekening kunnen bijschrijven. De kruistochten, de apartheid, de uitbuiting van niet westerse beschavingen, de onderdrukking van de vrouw om er een paar te noemen.
Vandaag naar de "Bangladesh market" gegaan en de grootste Hare Krishna tempel op het Zuidelijk Halfrond bezocht. Hieronder wat plaatjes. Oander andere van de kip voordat ze in de "trechter" terechtkomt en een foto van Ellen en mij via het spiegelede plafond van de HK tempel.
Wie durft er nu nog te solliciteren naar de categorie Openbaring 2:26-28?
BeantwoordenVerwijderenTja, dat is best wel een interessante gedacht, Kees. Zouden er volgelingen van Jezus zijn die de ambitie hebben om straks met een ijzeren staf volkeren te regeren? Ik heb die ambitie niet, maar misschien heb ik geen keuze. Als ik volhoud (Op. 2) dan loop ik straks, samen met miljoenen anderen (die ook hebben volgehouden), met een ijzeren staf rond en ben ik volkeren van de kaart aan het vegen. Of ik ben in liefdevolle competitie met mede stafdragers over wie België mag gaan meppen. Ik kan niet anders dan dit in figuurlijke zin duiden. Als het letterlijk zou zijn wordt het straks heel erg krap op de troon (2:21) waar we naast Hem mogen zitten.
BeantwoordenVerwijderenEr zit ook een pittige tegenstelling in de gedachtengang. Nu word ik geacht de Belgen, Duitsers en Finnen onvoorwaardelijk lief te hebben en de wraak aan de Heer te laten. Dat kost heel wat inspanning in mijn onvolmaaktheid. Dan, als straks het volmaakte is gekomen en ik eindelijk lief kan hebben zoals mijn Heer liefheeft, zou ik volkeren mogen stukbreken. Ik weet niet of ik het dan nog wel wil.
Een andere invalshoek kan zijn:
BeantwoordenVerwijderenIs liefde krachteloos? Is heersen niet: je verzetten tegen de macht van het kwaad, die de mensen gevangen houdt, die jij liefhebt en wilt beschermen? Het dilemma van christenen in de WO-II, en Bonhoeffer in Verzet en Overgave.
De 1e gemeente durfde Ps2 door te trekken naar hun eigen situatie (Han4:25-31).
Het wapen wat ze vroegen, om bolwerken te slechten, was hun vrijmoedig getuigenis. Wat jij volgens mij ook regelmatig gebruikt. Je kunt dat een figuratief, of metafoor gebruik noemen, of associëren met de niet-zichtbare wereld van Daniel.
Ik durf deze exegese wel aan, omdat we dan ook met de Psalmen weer iets kunnen en de kijk op geïsoleerde zending kunnen vervangen door de veel meer in tijd en doelstelling omvattende Koninkrijks gedachte.