Als het een sport was

Als uitstellen een sport was, zou ik mezelf al lang geleden hebben gekwalificeerd voor het kampioenschap. Er zal vast wel een psychologische reden achter zitten. Waarom is de ene persoon in staat om systematisch en gedisciplineerd zijn leven, werk en studie in te richten en de ander wacht tot er zoveel druk is opgebouwd dat het onmogelijk wordt om ergens niet aan te beginnen.

Ik weet dat ik in goed gezelschap ben omdat de meeste mensen lachen als ik er met ze over praat. Onlangs, in een mentoringsessie waarbij ik door drie anderen 'gementord' werd, bracht ik het ter tafel als iets waarin ik verbetering wil zien. Nadat ik mijn verhaal had gedaan keken de drie mentors elkaar aan, schoten in de lach en zeiden dat zij de laatste personen waren waar ik hulp van zou kunnen verwachten.
Nu had ik dat trouwens express gedaan. Bij het samenstellen van de mentorgroepjes had ik mezelf drie mentors toegekend met eenzelfde temperament als ik en ging ervan uit dat het probleem van uitstellen deels inherent is aan dat temperament (In dit geval de I, Beinvloeder, Expressief, Otter, Sanguin).
Dat stelt enigzins gerust maar het helpt ook niet echt.
Het is ook verwarrend omdat het ook weer geen patroon is dat zich in alles, overal en altijd manifesteert. Bijvoorbeeld:

• Bij het opstaan vouw ik altijd mijn pyjama op en leg deze onder m'n kussen. Het dekbed wordt keurig rechtgetrokken. Meteen.
• Geen rommel in de auto. Die moet van binnen en buiten schoon zijn.
• De afspraak voor het maken van de APK keuring is echter weer op het laatste moment.
• Mijn werkkamer is altijd opgeruimd hoewel het stofzuigen en afstoffen weer wordt uitgesteld.
• Als ik iets beloof te doen, doe ik het of direct (waardoor andere dingen blijven liggen) of op het laatste moment.
• Iemand wil een afspraak maken. Ik doe dat het liefst meteen. Hier en nu in plaats van over twee maanden.
• Scheren stel ik ook nooit uit. Naar de WC gaan weer wel.
• Als ik aan een taak begin laat ik me gemakkelijk en eigenlijk ook wel weer graag afleiden.

Het probleem is ook dat creativiteit vrijwel zonder uitzondering onder druk ontstaat. Vorige week, bij de recruiting consultation, in Duitsland, stond ik plotseling voor het blok. Alles ging anders, ik was aan de beurt en wat ik volgens de agenda moest doen, was al gedaan. Verwachtingsvol keken de deelnemers me aan. Ik had misschien vijf seconden voordat mijn zwijgen zou worden uitgelegd als een "hij weet niet wat hij doet" signaal. Precies na vijf seconden begon ik het volgende agendapunt te introduceren. Aan het begin van de eerste zin wist ik nog niet hoe de zin zou eindigen. laat staan de paragraaf, of zelfs maar het idee dat ik nu aan het uiteenzeten was. Maar we denken sneller dan dat we spreken dus al sprekende ontstond het plan.
In de evaluaties stak deze groepsoefening met glas af tegen de andere agendapunten en we houden de oefening er nu officeel in. Hoeveel denkwerk ging daar nu in zitten?

Eigenlijk was deze blog een uitgebreide manier om tegen mezelf te zeggen dat ik vandaag keihard aan de slag moet met de opdrachten voor mijn studie omdat het anders niet goedkomt.
Maar, het schrijven van een blog is tegelijk een welkome afleiding om nog niet meteen te hoeven beginnen. En bovendien is het nu weer bijna koffietijd. Maar daarna... Ja, echt!

Lees deze blog eens. Herken jij dit?